Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 10

Hnfir
n
lniíhr
stermntnr
Þessar tvær myndir af Helenu, Finni og bömunum tók Páll Pálsson,
Ijósmyndari á Akureyri — sú neðri fyrir framan heimlli þeirra í
„Þorpinu".
í þrettán ár hafa þau skemmt
landsmönnum með söng og
lúðrablæstri: Hjónin Helena Eyj-
ólfsdóttir og Finnur Eydal. Nú
búa þau á Akureyri, sem þau
hafa og gert í nokkur undan-
farin ár, og þar syngja þau og
spila fyrir gesti Sjálfstæðishúss-
ins, þess sem venjulega er kall-
að „Sjallinn". Það mætti kann-
ske útfæra þetta á einn veg og
kalla þau „Þorpara", því þau búa
í einni blokkinni í Glerárþorp-
inu — sem í daglegu tali er
kallað „Þorpið“ þar nyrðra.
Fólk hefur oft furðað sig á
hvernig er hægt að halda heim-
ili með vinnu sem þessari —
þau eiga tvö börn, fjögurra og
sex ára gömul, og er ég var á
Akureyri nýlega, lagði ég þá
spurningu fyrir þau.
„Okkur finnst það allt í lagi,“
segir Helena, „en auðvitað væri
það ekki hægt nema við nytum
góðrar aðstoðar, sem í þessu til-
felli er móðir Finns. Hún situr
hér yfir börnunum fyrir okkur
á kvöldin þegar við förum út
að vinna og svo tekur hún þau
til sín ef við þurfum einhverra
hluta vegna að fara út á lands-
byggðina eða til Reykjavíkur.
Krakkarnir eru hrifnir af þessu
og ég held að það sé gott að þau
séu í nánu sambandi við ömmu
sína.“
„En það ber ekki að neita
því,“ bætir Finnur við, „að þetta
er erfitt. Lífið sem við lifum er
talsverð andstæða við það sem
venjulegt fólk lifir — við förum
út að vinna þegar aðrir eru á
leið heim, og svo komum við oft
og tíðum ekki heim fyrr en
aðrir eru á leið í vinnu. Þetta
er nokkurs konar öfugur sólar-
hringur sem við búum við, og
maður á stundum bágt með að
fara að sofa þegar maður kem-
ur heim af dansleik þar sem hef-
ur verið mikið fjör.“
Það fyrsta sem ég man eftir
þeim hjúum var að Helena söng
„Hvíta máva“ og maður klessti
eyranu svo fast við útvarpstæk-
ið að við lá að höfuðið færi inn
úr eins og það lagði sig. Finns
minnist ég fyrst þegar ég sá það
auglýst einhvers staðar að hann
myndi leika „Bjórkjallarann" í
1000. sinn það kvöldið.
Hann hefur verið atvinnu-
hljóðfæraleikari í 13 ár, byrjaði
16 ára gamall, eftir að hafa ver-
ið í Tónlistarskóla Reykjavíkur
í tvo vetur og svo hálfan á Ak-
ureyri.
„f rauninni hef ég verið stöð-
ugt við hljóðfæraleik síðan ég
var 13 ára,“ segir hann. „Þá
stofnuðum við Ingimar bróðir
tríó, og við lékum á hverju laug-
ardagskvöldi úti í Vaglaskógi —
en það var ekki fyrr en ég var
orðinn 16 að ég gat farið að hafa
atvinnu af hljóðfæraleik. Síðan
hef ég verið við þetta og ætla
að halda því áfram svo lengi
sem ég get. Hitt er annað mál
að maður verður ekki í þessu til
eilífðar svo ég fór í Iðnskólann
hér í haust og er að læra prent-
verk.
Mér líkar vel og þó það hafi
verið dálítið undarleg tilfinning
að setjast á skólabekk eftir all-
an þennan tíma, þá vandist það
strax eftir fyrstu vikuna."
Og góður kunningi þeirra
hjóna á Akureyri sagði mér síð-
ar að Finnur væri „dúxinn“ í
skólanum.
Helena hefur verið að syngja
síðan hún var 16 ára — með
tveimur nokkurra mánaða hvíld-
um inn í milli, á meðan hún
gekk með börnin tvö, Laufeyju
4 ára og Hörð 6 ára. „Hvítir
mávar“ var eitt af því fyrsta
sem hún söng inn á plötu....
„ í gamla Landssímahús-
inu þar sem nú er Sigtún í
Reykjavík. Ég var þá í Tónlistar-
skólanum fyrir einhverja rælni,
og þegar ég hafði lokið við að
syngja inn á plötuna, en undir-
leikurinn hafði verið keyptur að
utan, urðu skólafélagar mínir og
aðrir hljóðfæraleikara hér óðir
og uppvægir og hundskömmuðu
mig fyrir að vera að syngja inn
á svoleiðis nokkuð, og taka þar
með af þeim atvinnuna. Auð-
vitað vissi ég ekki hvaðan á mig
stóð veðrið, barnung og gerði
bara eins og mér var sagt að
gera.
Þá söng ég í gríðarlega stóran
hljóðnema, og var uppálagt að
vera alveg upp í honum og
syngja veikt. Seinna, eftir að
útvarpið var flutt og nýrri og
betri tæki komu til sögunnar,
vildi ég fá þennan gamla og
góða „mígrafón“ aftur, en þá
var hlegið góðlátlega að mér og
mér tilkynnt að honum hefði
verið hent. Svoleiðis forngripir
tilheyrðu ekki 20. öldinni!
Jú, það kemur enn fyrir að ég
syng „Hvíta máva“ — ef fólk
biður um það á dansleikjum, og
ég hef alltaf gaman af. Það sama
má segja um Finn, hann leikur
ennþá „Bjórkjallarann" og hefur
ábyggilega gert það nokkur þús-
und sinnum síðan þessi auglýs-
ing, sem þú varst að tala um
birtist.“
Við leiðum eitthvað talið að
sjónvarpsþætti sem sýndur hafði
verið kvöldið áður, og þaðan út
í sjónvarpsauglýsingarnar. Mér
kemur í hug að lag Finns, sem
var á síðustu plötunni sem
hljómsveit Ingimars Eydal sendi
frá sér, hét einmitt í höfuðið á
10 VIKAN 15- *«•