Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 31

cHljómplötu
gagnrýni
Þrii í naKi
Fyrir þremur vikum síðan sendu S.G.-hljómplötur frá sér tvær
stereo-plötur, tveggja laga plötu með Óðmönnum og LP-plötu með
söngflokknum „Þrjú á palli“. Báðar plöturnar eru nokkuð sérstæð-
ar, en réttast er sennilega að taka þær hvora fyrir sig.
Plata Óðmanna er tvímælalaust bezta tveggja laga plata sem kom-
ið hefur út á íslandi og fyrsta tveggja laga stereo-platan, hljóðfæra-
leikur frábær og upptaka fyrsta flokks. Fyrra lagið er Spilltur heim-
ur, eftir Jóhann Jóhannsson, bassaleikara hljómsveitarinnar; skörp
ádeila, sönn og rétt, eins og þessar línur benda til: „Við fslendingar
erum þjóð, sem þolir ekki blóð, / látum hundraðkall í sjóð og
teljum okkur góð ...“
Það eru ekki margar hljómsveitir hér á landi sem hafa á að
skipa ljóðskáldum, en Jóhann hefur sýnt það, bæði nú og áður, að
hann er til margs fær — semur lög og texta og syngur svo hver
gæti verið hreykinn af. Hann hefur skapað sér nokkuð sjálfstæðan
söngstíl sem nýtur sín vel í laginu. Gítarleikur Finns Stefánssonar
er með því bezta sem maður heyrir — og sérlega er ég hrifinn af
bergmálskenndum gítar,,skotum“ hans. Þungur og ákveðinn trommu-
leikur Ólafs Garðarssonar er ákaflega heilsteyptur og öruggur.
Hitt lagið er Komdu heim, einnig eftir Jóhann. Á margan hátt
finnst mér þetta betra lag plötunnar; melódían er fallegri og söng-
urinn betri en lagið allt öðru vísi en hitt, svo erfitt er að segja til
um hvort er betra. Tvírödduð falsetta Jóhanns er þannig að mér
rennur kalt vatn niður á milli skinns og hörunds við að heyra hana.
f rauninni á ég ekki nægilega sterk lýsingarorð til að útlista hrifn-
ingu mína á plötunni, en ég held að Fálkanum hafi orðið á mikil
mistök með því að vilja ekki senda þá félaga út, og S.G.-hljómplötur
eiga mikinn heiður skilið fyrir að gera svo, því þessi útkoma hefði
aldrei náðst hér. Það eina sem ég hef út á þessa plötu að setja er
að ég held að ljósmynd Sigurgeirs á ágætu plötuumslagi hefði notið
sín betur í svart/hvítu. Um upptöku þarf ekki að fara fleiri orðum;
Derek Wordsworth ætti að vera nægileg trygging fyrir góðri vöru.
Ég óska Óðmönnum og S.G.-hljómplötum innilega til hamingju með
þessa plötu í okkar spillta heimi.
Söngflokkurinn Þrjú á palli (sem ég vildi heldur kalla tríó) varð
til vegna leikrits Jónasar Árnasonar. „Þið munið hann Jörund". Leik-
ritið er þannig samið að söngflokkurinn kemur fram í því og segir
söguna að nokkru leyti, þannig að þó að lögin standi hvort fyrir
sínu hlýtur að vera ákaflega mikill kostur að hafa séð „stykkið“
áður en maður hlustar á plötuna. Þau Eðda Þórarinsdóttir, Troels
Bendtsen og Helgi R. Einarsson syngja á þessari plötu 13 lög, öll
af brezkum uppruna og öll við texta Jónasar.
í heild finnst mér platan ekki nógu góð, og vil ég meina að bezta
útkoman hefði fengizt með því að taka hana upp að viðstöddum
áheyrendum — jafnvel á einhverri sýningunni í Iðnó. Upptakan
var hinsvegar gerð í London — nokkuð sem er lítið annað en óþarfa
fjárútlát, þar sem sú tækni er ensk stúdió ráða yfir er ekkert
notuð, að stereoinu undanskildu. Framhald á bls. 50.
Flamingo
FLAMINGO: Norður á Sauðárkróki
liefur starfaði, undanfarin þrjú ár,
hljómsveitin Flamingo. Velunnari
þeirra og góðkunningi okkar sendi
þessa mynd til okkar, ásamt nokkrum
upplýsingum um þá félaga, sem allir
hafa verið í hljómsveitinni frá upp-
hafi. Því miður vitum við ekki mikið
um þá, en minnumst þó að hafa heyrt
vel af þeim látið; kallaðir fjölhæfir
og skemmtilegir hljóðfæraleikarar.
Frá vinstri eru: Sigurgeir Angantýs-
son, orgelleikari, og syngur hann öðru
hvoru, Geirmundur Valtýsson, gítar-
leikari og söngvari, Óli Ólafsson,
söngvari, Hafsteinn Hannesson, bassa-
leikari og Jónas I»ór Pálsson, trommu-
leikari. — f vetur hefur hljómsveitin
verið fastráðin við félagsheimilið Bif-
röst á Króknum, og gerir það gott
þar. — Það er sennilega óþarfi að taka
það fram, að við erum alltaf hrifnir af
því að fá sendar myndir og upplýsing-
ar um hljómsveitir sem ekki eru svo
mikið í sviðsljósinu.
Simon og Garfunkel
Fljótlega tekur Tónabíó til sýninga
myndina „The Graduate*4 eða „Frú
Robinson“, eins og liún hefur verið
kölluð á íslenzku — það er fram-
haldssagan, kvikmyndasagan, sem
birst hefur hér í Vikunni. Ekki er
ætlunin að fara að tala neitt um
myndina, nema það að hún er frábær,
en við fundum nýlega mynd af þeim
félögum Simon & Garfunkel — þeim
sem sömdu og sungu tónlitsina í kvik-
myndinni. Þar flytja þeir meðal ann-
ars lög eins og „Sounds of Silence“_
„Scarbourough Fair“ og auðvitað
„Mrs. Robinson.“
15. tbi. VIKAN 31