Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 46

E1
löl
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
El
E1
El
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
E1
El
E1
E1
El
E1
El
NÝR MOSKVICH
M412 NÝR KRAFTUR
Bifreið með nýrri 80 ha. vél með 300-W
„alternator". — Fljótvirkir hemlar með
hjálparátaki frá vél og sjálfvirkri útí-
herzlu. Nýr gírkassi, samhæfður í alla
gíra, með þægilegri og lipurri gírskipt-
ingu í gólfi og nýtt og fullkomið tengsli.
Nýtt „griH“ og ný gerð Ijósa. Frábærir
aksturshæfileikar.
VERÐ KR. 215.703,00.
Innifalið í verðinu:
Ryðvörn, öryggisbelti, aurhlífar, Ijósa-
stilling, vindlakveikjari, þjónustueftirlit-
og uppherzla eftir 500 km og 2000 km.
Auk þess fylgir fullkomið verkfærasett.
6 mánaða eða 10 000 km ábyrgðarskír-
teini. Hagstæðir greiðsluskilmálar.
Bifrei
Bifreiðar & Landbúnaðarvélar hf.
Suðurlandsbraul U • Hejkjavik - Sími 38600
engin ástæða, ha? Þetta er at-
hyglisvert...
— Það var ekkert persónulegt.
— Ekkert persónulegt elment
í þessu?
— Nei.
— Jæja. Þetta er athyglisvert
að líta á það frá þessari hlið. Þú
getur sofið hjá konu annars
manns og sagt að það sé ekkert
persónulegt í því.
— Herra Robinson, sagði
Benjamín. — Þetta var mín sök.
Ég er að reyna að... Hann kom
skrefi nær.
— Ben, ég held að við séum
tvær sæmilega vel gefnar mann-
legar verur. Er nauðsynlegt fyr-
ir okkur að vera að hóta hvor-
um- öðrum?
— Ég er ekkert að hóta þér.
— Viltu þá gjöra svo vel og
hætta að kreppa hnefana? Þakka
þér fyrir.
— Ég er að reyna að segja þér
að ég hef ekkert á móti þér per-
sónulega, herra Robinson. Ég hef
ekkert á móti þér!
— En þú berð ekki óskaplega
mikla virðingu fjrrir mér heldur,
er það?
— Nei.
Herra Robinson kinkaði kolli.
— Jæja, sagði hann. Ég held ekki
að við höfum mikið meira sam-
an að tala, Ben. Ég held þó að þú
ættir að fá að vita afleiðingar
gjörða þinna. Mér finnst rétt að
þú vitir að kona min og ég er-
um að skilja.
— En hvers vegna! hrópaði
Benjamín.
— Hvers vegna?
— Það sem hefur skeð ætti
ekki að skipta neinu máli!
— Nú? Þetta var heiimikil yf-
irlýsing, Ben, sagði hann. — Lít-
ur þú virkilega svona á málið?
Að það sem þú hefur gert eigi
ekki að skipta neinu máli?
— Hlustaðu á mig, herra
Robinson, sagði Benjamín og
kom skrefi nær. — Við — við
fórum í rúmið saman. En það var
ekkert. Alls ekkert. Við hefðum
alveg eins — alveg eins getað
tekist í hendur.
— Tekist í hendur! sagði herra
Robinson. — Ben, ég held að þú
sért nógu gamall til að skilja að
það er dálítill munur á því að
takast í hendur við konu og að ...
— En það var enginn munur!
— ó? sagði herra Robinson og
lyfti brúnum. — Ég hefi alltaf
haldið að þegar maður háttar sig,
fer í rúmið með konu og hefur
samfarir við við hana, að það
væri eitthvað örlítið meira en
að ...
— Ekki þarna!
— Ekki þarna, ha? sagði herra
Robinson og kinkaði kolli. — Ja,
þú gefur konunni minni ekki
góða einkunn.
— Ha?
— Ég er þess fullviss að kon-
an min telur sjálfa sig aðeins
betri í rúminu en þú gerir.
— Þú skilur mig ekki.
— Ójú, Ben, sagði hann. — Ég
skil þig ákaflega vel. Ég er viss
um að tækni frú Robinson mætti
laga örlítið.
— Þú misskilur allt sem ég
segi!
— Ekki æpa á mig, Ben.
— Atriðið er þetta, sagði Ben,
hristi höfuðið og hélt báðum
höndum upp yfir höfði sér. —
Atriðið er það að ég elska ekki
konuna þína. Ég elska dóttur
þína.
Herra Robinson leit niður fyr-
ir sig. — Jæja, Ben, sagði hann.
— Ég efa ekki að þú heldur það.
En eftir að hafa sofið nokkrum
sinnum hjá Elaine tel ég víst að
þú munir skipta um skoðun jafn-
fljótt og ...
— Hvað?
— Við höfum talað nóg um
þetta, sagði herra Robinson og
leit á úrið. — Ég veit ekki hversu
langt ég kemst, Ben, en ég ætla
mér að reyna að fara í mál við
þig. Eftir það sem skeð hefur
held ég að mér takist að láta loka
þig inni ef þú svo mikið sem lít-
ur á dóttur mína aftur.
— Hvað?
— Ben, sagði hann, — ég vil
ekki tala meira við þig. Þú ert
eins fyrirlitlegur og nokkur
maður getur verið. Þú ert skítur
og óþverri. Og hvað Elaine snert-
ir, þá vil ég að þú komir henni
út úr þessum ógeðslega haus á
þér í hvelli. Er það skilið?
Benjamín stóð hreyfingarlaus
og starði á hann.
Herra Robinson starði á móti.'
— Ben, sagði hann loks hljóðlega.
Mig langar ekkert að leika við
þig. Þú gerir það sem þig langar.
En ef þig langar í vandræði, þá
getur þú verið viss um að fá þau
beint í andlitið aftur og það
helmingi kröftugri en þau sem
þú sendir frá þér.
Þegar herra Robinson var far-
inn stóð Benjamín i miðju her-
berginu og horfði á dyrnar. Hann
hlustaði á fótatakið niður stig-
ann og svo út. Benjamín hikaði
andartak en rauk svo út og skildi
dyrnar eftir opnar. Herra Robin-
son gekk eftir gangstéttinni i
áttina að leigubíl á horninu við
hliðina á simaklefanum. Benja-
mín beið þar til herra Robinson
hafði komið sér inn í bílinn, en
þá stökk hann inn í símaklefann
og skellti dyrunum á eftir sér.
Hann fór í vasann og kom upp
með handfylli af smápeningum.
Meirihlutinn féll á gólfið en
honum tókst þó að halda einum
og setja hann í símboxið. Eitt
augnablik leit hann á leigubíl-
inn og herra Robinson í aftursæt-
inu. Hann leit til baka en hallaði
sér svo fram á við og sagði eitt-
hvað við bilstjórann. Bíllinn tók
kipp, lyftist upp að framan og
hvarf fyrir næsta horn.
Hann vaidi númerið í flýti,
þrýsti tólinu upp að eyranu og
kreppti hnefann. Þá hringdi
Þögn. Hringt aftur.
— Andskotinn hafi það! Anz-
iði!
Klikk. — Wendell Hall, sagði
stúikurödd.
— Elaine Robinson, sagði
Beniamín. — Ég verð að ná i
hana strax. Hún er í herbergi
tvö hundruð.
— Augnablik.
Beniamin leit út á hornið þar
sem leigubíllinn hafði horfið og
kreppti hnefana sitt á hvað.
— Halló? sagði stúlkan við
símann, — það er á tali hjá henni.
— Slíttu sambandinu.
— Ha?
46 VIKAN 15- tbl-