Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 47

— Slíttu sambandinu og leyfðu
mér að tala við hana!
— En... ég hef ekki leyfi til
að...
— Þetta er algjört neyðartil-
felli, sagði Benjamín æstur og
þrýsti tólinu eins fast að eyra
sér og hann gat. — Slíttu sam-
bandinu og gefðu mér samband
við Elaine Robinson! STRAX!
Ekkert svar.
— Heyrirðu til mín!
— Ja, sagði stúlkan loksins, —
ég veit ekki hvort ég ætti að
gera...
— Slíttu sambandinu! Núna!
Benjamín heyrði stúlkuna
ræskja sig. — Afsakið, sagði hún
svo, þannig að hann gat heyrt.
— Hér er mjög nauðsynlegt sím-
tal við Elaine Robinson, neyðar-
tilfelli. Gætuð þér lagt á og beð-
ið hana að koma í símann?
Benjamín kinkaði kolli.
— Hún er að koma, sagði
stúlkan.
Benjamín beið og hlustaði með
eftirtekt. Loks heyrði hann fóta-
tak, síðan örlítinn hávaða þegar
tólið var tkeið upp og loks'
stúlkurödd.
— Halló?
— Hlustaðu á, mig Elaine.
Faðir þinn var að fara héðan.
Hann er á leiðinni til þín. Hann
er ekki alveg með sjálfum sér
og ég veit ekki hvað hann segir
eða gerir. En ég vill alls ekki að
þú farir neitt með honum án þess
að hringja fyrst í mig og segja
mér hvert þú ferð. Hérna hef-
urðu númerið, skrifaðu það nið-
ur, og áður en þú svo mikið sem
ferð út úr húsinu, þá ...
— Afsakið ...
— Ha?
—• Þetta er svolítið kjánalegt
— ég er ekki Elaine.
— Hvað?
— Ég er aðeins herbergisfé-
lagi hennar. Elaine fór héðan
með föður sínum fyrir hálfri
mínútu síðan .
Það sem eftir var dagsins gekk
Benjamín fram og aftur fyrir
framan heimavistina, og horfði
á alla sem komu út eða fóru inn
í húsið. Elaine kom ekki aftur.
Nokkrum sinnum varð hann var
við að stúlkuhópar birtust í
gluggum og horfðu niður á hann,
og einu sinni kom ein stúlkan út
og spurði hann hvort nokkuð
væri að.
— Nei, svaraði hann.
Hann skeytti ekki um að
borða, en hélt áfram að þramma
fram og aftur þangað til komið
var svartamyrkur, og götuljós
höfðu verið kveikt. Rétt eftir
miðnætti gekk hann inn í and-
dyrið og að afgreiðslustúlkunni.
— Mér þætti vænt um að fá
að vita hvort það er nokkur
möguleiki til að komast hér inn
og upp á aðra hæð án þess að
koma utan frá, sagði hann.
— Hér inni?
— Já.
— Ja, það væri hægt að nota
kjallarann.
— Kjallarann, ha?
— Já, það er kaffistofa í kjall-
aranum, sagði stúlkan. — Hún
— það er stúlka sem þér eruð
að spyrja um, ekki satt? — gæti
hafa tekið lyftuna í kjallaranum
og farið með henni alla leið upp.
— En hvernig kemst hún inn
í kjallarann?
— Það eru dyr hinum meg-
in . ...
— Viltu hringja í Elaine Ro-
binson, sagði Benjamín. — Hún
er í herbergi 200.
-—• Það er orðið of seint, sagði
stúlkan.
— Eg þarf ekki að tala við
hana. Bara að vita hvort hún sé
við.
— Eg er viss um að hún er
við, þær verða allar að vera
komnar inn fyrir tólf.
— Ertu viss?
— Hvar fæ ég að vita í hvaða
stofu hún er núna?
— Ég hugsa að það sé ekki
hægt.
— Ég verð.
Stúlkan hnyklaði brýrnar. —
Þér gætuð reynt matsalinn, sagði
hún svo. — Þær borða þar allar
eftir á að gizka 10 mínútur.
f kjallaranum voru löng göng,
vel upplýst og fyrir enda gang-
anna voru glerdyr. Það var læst
og nokkrar stúlknanna höfðu
þegar komið sér fyrir í lítilli röð
fyrir framan. Benjamín flýtti
sér að dyrunum og leit inn. Eng-
inn var inni nema nokkrir
starfsmenn, konur og karlar, sem
voru að koma stórum pottum
fyrir á afgreiðsluborðinu. Hin-
um megin voru aðrar dyr og þar
var annar stúlknahópur í röð.
Hann reyndi við dyrnar.
—- Þetta er aðeins fyrir okk-
ur stúlkurnar í þessari bygg-
dyrunum og grandskoðaði
hverja stúlku sem kom þar inn,
en ekki kom Elaine. Hann gekk
fram á ganginn og skoðaði röð-
ina.
— Þekkir þú stúlku sem heit-
ir Elaine Robinson? spurði hann
eina stúlkuna.
Hún hristi höfuðið og færði
sig feti framar í röðinni.
— Þekkir þú Elaine Robin-
son?
— Því miður, sagði sú næsta.
Hún brosti og færði sig framar.
Eftir 10—15 mínútur var mat-
salurinn orðinn fullur af stúlk-
um sem voru að setjast eða stóðu
með bakka sína og leituðu sér að
sæti. Benjamín óð um allan sal-
inn og leitaði að Elaine en fann
hana hvergi. Að lokum stanzaði
hann við eitt borðið sem var
þéttsetið stúlkum. Hann beið þar
til þær voru allar hættar að
borða og störðu á hann.
LOKSINS!
Þó að íslendingar hafi tekið ástfóstri við hin
gulifallegu lög Sigfúsar Halldórssonar, þá er það
ótrúlegt en satt, að fæst þeirra hafa komið út
á hljómplötum.
Á hljómplötu þeirri, sem nú er að koma út
syngja þau Vilhjálmur og Elly Vilhjálms tólf
kunnustu lög Sigfúsar í afbragðs útsetningu
Jóns Sigurðssonar.
Þetta er svo sannarlega hljómplata fyrir alla.
SG. - hliömplötur
Stúlkan kinkaði kolli.
— Alveg viss?
— Já, hún á að vera komin
inn.
— Allt í lagi, sagði Benja-
mín, — þakka þér fyrir.
Hann fór ekki að sofa fyrr en
í dögun, og vaknaði rétt fyrir
hádegi. Hann klæddi sig í flýti,
fór út og fékk sér kaffisopa á
veitingastofu hinum megin við
götuna. Svo fór hann út að
heimavistinni og inn í anddyrið.
— Viltu kalla á Elaine Rob-
inson fyrir mig, sagði hann. —
Herbergi tvöhundruð.
Stúlkan valdi númerið og
bankaði laust á borðið með blý-
anti.
— Það svarar enginn, sagði
hún.
— Reyndu aftur.
Hún hlustaði örlítið lengur, en
hristi svo höfuðið. — Flestar
stúlkurnar eru í tímum núna,
sagði hún.
ingu, sagði sú sem fremst var í
röðinni.
Hann leit aftur inn en sneri
sér svo að stúlkunum. —■ Þekkir
einhver ykkar Elaine Robinson?
sagði hann.
Þær litu þegjandi á hann og
sú fremsta hristi höfuðið. Hann
reyndi aftur við dyrnar. Ör-
skömmu síðar kom eldri kona í
hvítum slopp hægt og rólega að
dyrunum og opnaði. Stúlkurnar
flýttu sér inn og fóru að taka af
afgreiðsluborðinu. Benjamín
flýtti sér í áttina að hinum dyr-
unum, en var stöðvaður af hvít-
klæddri konu.
— Þetta er aðeins fyrir stúlk-
urnar, sagði hún.
— Þekkir þú stúlku sem heit-
ir Elaine Robinson?
—• Nei. Og ég þekki engan
sem hefur sagt mér að þú hafir
leyfi til að vera hérna.
—- Þetta er mjög áríðandi.
Hann flýtti sér yfir að hinum
— Þekkir einhver ykkar Ela-
ine Robinson?
— Þær hristu höfuðin, og
hann fór yfir að næsta borði.
— Elaine Robinson. Þekkið
þið hana?
— Þær hristu höfuðin.
Raðirnar urðu styttri og styttri
og smám saman fylltist matsal-
urinn. Að lokum voru aðeins tvö
eða þrjú sæti laus og raðirnar
hurfu. Benjamín leit sem
snöggvast yfir salinn en fór svo
að borði fyrir enda salarins.
— Má ég ekki fá lánaðan
stólinn þinn rétt sem snöggvast?
sagði hann við stúlku sem sat
upp við vegginn. Hún sneri sér
við og starði forviða á hann.
Hann setti hendurnar á stólbak-
ið og hún stóð rólega upp. Benja-
mín dró stólinn að veggnum.
— Bankaðu í glasið þitt, sagði
hann við þá næstu.
— Ha?
— Svona, sagði hann og tók
is. tw. viKAN 47