Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 33

SÉRSTAKLEGA SKEMMTILEG FRAMHALDSSAGA
— Hvert?
— Nú förum við og giftum
okkur.
Hún starði á hann frá rúm-
bríkinni þar sem hún sat. —
Þú... lastu bréfið?
— Ég las það. Komdu nú.
— Og hefurðu ekkert að segja
við þessu?
— Ég er ekkert hrifinn af því
að vera uppnefndur, sagði hann
og rétti út höndina eftir hendi
hennar á nýjan leik.
Hún dró að sér höndina sem
hún hafði hálfvegis rétt út og
reis hægt á fætur. — Þú ert ekk-
ert hrifinn af því að vera upp-
nefndur; sagðirðu það?
— Já.
— Er það allt og sumt sem þú
hefur að segja?
— Komdu!
— Benjamín! sagði hún. —
— Foreldrar mínir eru að skilja!
Feður okkar eru að hætta ára-
langri samvinnu!
Hann rétti út höndina.
— Er þér... er þér alveg skít-
sama um það sem þú hefur gert?
— Já.
— Ha?
— Nú giftumst við.
Hún'kippti að sér hendinni og
hristi höfuðið. — Benjamín?
— Já?
— Ef þú svo mikið sem talar
við mig meira þá hringi ég á lög-
regluna. Hún stóð upp og gekk
út að dyrunum. Benjamín stökk
fyrir hana.
— Farðu frá, Benjamín!
— Nei.
Hún sneri sér við og gekk út
að glugganum, opnaði hann
og leit niður eftir brunastigan-
um sem lá niður á gangstéttina.
— Viltu gjöra svo vel og hætta
þessu! hrópaði Benjamín. Hann
stökk til hennar og skellti glugg-
anum aftur. — Elaine, sagði
hann, — hlustaðu á mig! Hann
tók um úlnlið hennar. — Auð-
vitað er mér ekki sama. Hvernig
gæti mér staðið á sama? En, El-
aine... ég elska þig. Ég elska
þig, Elaine!
— En þú getur staðið þarna
og sagt að þú sért ekkert hrifinn
af því að vera uppnefndur?
— Elaine, mér þykir fyrir því
að hafa sagt þetta. En ég vil að
við giftumst. Ekkert annað skipt-
ir máli.
— Foreldrar mínir eru að
skilja, Benjamín, sagði hún og
settist aftur á rúmið. — Faðir
minn!
Benjamín settist við hlið henn-
ar. — Sjáðu nú til, sagði hann.
— Þetta er ákaflega sorglegt og
ónauðsynlegt augnablik í lífi
þeirra. Ég geri mér grein fjrrir
því. En það sem skiptir máli ert
þú og ég.
— Ekki foreldrar okkar?
— Hlustaðu á mig, Elaine!
Hann veit ekki... hann veit ekki
um hvað hann er að tala. Hann
kallar mig — Benjamín fór í
vasann og tók upp bréfið. —
Hann kallar mig óheiðarlegan og
óáreiðanlegan.
— Nú?
— En ég er það ekki, Elaine!
Er ég það?
— Hann er faðir minn, Benja-
mín.
— Það er ekki það sem máli
skiptir!
— Jú, það er það, sem máli
skiptir.
— Það sem máli skiptir er það
að hann hefur ekki rétta hug-
mynd um það sem er að ske.
Hann heldur að ég sé vondur.
— Láttu mig hafa bréfið.
— Ég meina ... hann er faðir
þinn, Elaine. En þú ættir að geta
skilið að í þessu sambandi veit
hann ekki um hvað hann er að
tala.
— Hann vill ekki að ég gift-
ist þér, Benjamín.
— Gott og vel. En það er
vegna þess að ...
— Vegna þess að þú hefur sært
hann, Benjamín.
— Já, vegna þess að ég hef
sært stolt hans, sagði Benjamín.
— Foreldrar þínir voru aldrei
samrýmdir. Hann segir það sjálf-
ur. Og ég hef talað um þetta við
móður þína. Hún sagði mér að
hún hefði aldrei elskað hann.
— Láttu mig hafa bréfið.
—• Bíddu aðeins, sagði hann.
— Mamma þín sagði mér líka
að...
— Benjamín, mér er nákvæm-
lega sama hvað hún sagði þér.
Ef þú hefur ekki meiri með-
aumkvun með foreldrum okkar
en þetta, þá ....
— Ég hef meðaumkvun með
þeim, Elaine. En ég er að reyna
að sýna þér að faðir þinn tekur
mig ekki rétt. Hann hefur gert
sér rangar hugmyndir um mig.
—• Hann veit það.
— Ha?
— Hann veit að það sem hann
sagði í bréfinu er ekki rétt.
— Nú? Hvers vegna var hann
þá að segja það?
— Benjamín, það er vegna
þess að þú hefur sært hann. Hann
veit ekki hvað hann á að gera.
— Gott og vel. En þú ættir
ekki...
— Og gleyma hvernig föður
mínum líður?
— Já. Hárrétt. Ég meina þetta;
mér finnst það rétt.
Elaine stóð upp og gekk að
borðinu. Hún tók umslagið upp
og setti bréfið þar í.
— Elaine, sagði Benjamín og
stóð upp. — Förum núna og lát-
um taka af okkur blóðprufu.
— Þú hefur engan rétt til að
biðja mig um það!
— Ég grátbið þig, Elaine!
— Þú hefur engan rétt til að
grátbiðja mig.
— Ég get ekki annað.
Elaine gekk hægt út að dyr-
unum.
— Elaine?
—• Ég verð að fara að læra,
sagði hún.
— Giftum okkur fyrst, sagði
hann og flýtti sér til hennar. —
Þú getur farið að læra á eftir.
— Nei.
— En ... Elaine?
— Já?
— Þú ... þér var ekki alvara
með það sem þú sagðir um lög-
regluna?
— Nei, Benjamín. Þú veizt að
ég myndi ekki gera það.
— En hvað verður?
— Ég veit það ekki. Ég ætla að
tala við pabba þegar hann kemur.
— Ætlarðu að segja honum að
við viljum giftast?
— Já.
— Viltu segja honum að ekk-
ert geti stöðvað okkur?
— Ég segi honum að við elsk-
um hvort annað.
— Ætlarðu að gera það?
Hún kinkaði kolli, opnaði og
fór fram á ganginn. Benjamín
hikaði andartak en flýtti sér svo
á eftir henni.
— Elaine?
Hún stanzaði.
— Vertu hjá mér...
Hún sneri sér við og gekk til
hans. Hún kyssti hann. — Ég
verð við lestur í herberginu
mínu.'
— Geturðu ekki komið með
bækurnar þínar hingað. Ég skal
ekki trufla þig.
— Ég sting þig ekki af.
— Lofaðu því.
— Ég lofa þér því að ég skal
ekki fara neitt.
— Ég yrði óður, Elaine, sagði
hann og tók hendur hennar. —
Ég myndi hreinlega sturlast.
Herra Robinson kom morgvm-
inn eftir. Benjamín stóð við
gluggann og horfði niður á göt-
una, þegar leigubíll stanzaði fyr-
ir utan og herra Robinson kom
út. Benjamín stóð stjarfur og
horfði á hann borga bílstjóran-
um, hlustaði síðan á útidyrnar
opnast og þegar herra Robinson
kom upp stigann upp á aðra hæð.
Eitt andartak var grafarþögn, en
svo var bankað á dymar. Benja-
mín hélt niðri í sér andanum og
hreyfði sig ekki. Það var bankað
aftur.
— Já? Kom inn.
Dyrnar opnuðust og herra
Robinson kom inn. Benjamín
sneri sér við. Þegar herra Rob-
inson sá hann snarstanzaði hann
og stóð kyrr eins og stytta. Langa
lengi horfði hann á Benjamín en
fór svo að ræskja sig. Á endan-
um setti hann höndina fyrir
munninn og hóstaði.
— Viltu ... sagði hann loks,
— viltu segja mér hvers vegna
þú gerðir þetta?
Benjamín hristi höfuðið. —
Ég ... ég veit...
— Hefurðu eitthvað sérstakt á
móti mér sem þú getur sagt mér?
sagði herra Robinson og ræskti
sig aftur. — Er það einhverra
hluta vegna sem þú ert upp á
kant við mig?
Benjamín hristi höfuðið enn-
þá. — Nei, sagði hann. — Það er
ekkert...
— Er það eitthvað sem ég hef
sagt sem hefur orðið til þessa?
Eða er það aðeins það sem ég er
fulltrúi fyrir, mín kynslóð, sem
þú hatar?
Framhald á bls. 45
15. tbi. VIKAN 33