Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 24

RhUDH herbercid
„Hataðirðu James frænda?" spurði Jim. „Hvers vegna?'"
„Af þvf mamma elskaði hann. Og hann sendi mig frá henni. Frá því
ég var sex ára hef ég verið ( ýmsum skólum á ýmsum stöðum, meðal
annars í fjarlægu landi. Hann vildi ekki hafa mig hjá mömmu, vildi
hafa hana einn."
„Ég held ég hafi aldrei séð hann," sagði Jim. „En ég veit, að afi
arfleiddi hann, og ég er viss um, að það var einhver góð ástæða til,
að Aline og pabbi fengu ekki neitt. En ég veit líka, að pabbi og stjúpi
þinn rifust nokkrum sinnum illilega og að Aline kallaði hann svíðing.
James fór burt úr húsinu og sagðist aldrei ætla að koma aftur, því Aline
og pabbi væru á höttum eftir peningunum hans. Hann hélt líka, að
kona hans hefði framið sjálfsmorðið vegna Aline og pabba. En hann
skildi ekki illa við þau, Lori. Þau sem vildu, máttu búa hér áfram, og
hann stofnaði þennan sjóð, sem ég talaði um. Lori, veiztu hversvegna
hér eru næstum engin húsgögn, málverk né dýrmætir munir?"
„Nei, það hef ég ekki hugmynd um."
„Hann pabbi minn, Leland James Kensington, seldi það allt til að
greiða spilaskuldir sínar. Og til að ég gæti haldið áfram að læra. Og
þegar mamma datt niður stigann og dó, tókst honum að blekkja lög-
fræðingana til að láta sig fá hluta af auðnum. Eftir tvö ár hafði hann
drukkið það upp."
„Það er ekki fallegt að segja svona nokkuð um pabba sinn."
„Hann var indæll maður, og mér þótti mjög vænt um hann", svaraði
Jim afsakandi. „En hann hugsaði aldrei fram ( tímann. Hann var alger
mótsetning við bróður sinn, stjúpföður þinn. En mér hefur aldrei fund-
izt ég skulda þessum stað neitt."
„Það er út af konunni þinni?" spurði Lori forvitin.
„Nei, Mary var aldrei ánægð hér. Nei, ástæðan var önnur, og ég
vona að þú fáir aldrei að vita hana, Lori. Vertu þolinmóð, Lori. Við
viljum gjarna, að þú kunnir vel við okkur. Að minnsta kosti ég."
„Ég kann vel við þig, Jim," sagði hún viðkvæmnislega, „og ef Peggy
líka .
„Jæja, það er orðið framorðið", sagði hann og stóð upp. „Nú skal ég
fylgja þér upp."
„Ég er ekkert barn," svaraði hún snúðugt.
„Ég fylgi þér samt upp. Og þú ættir ekki að stjákla mikið um húsið
meðan ég er niðri í Ardmore."
„Er nokkur hætta á ferðum?" spurði hún.
„Þú manst, að konan mín datt niður af svölunum."
Og sumir héldu, að hún hefði verið myrt, hugsaði Lori. Og mamma
Jims dó líka á dularfullan hátt . . . Skyndilega varð Lori skelfd, reif sig
frá Jim og upp stigann og inn úr dyrunum á herberginu sínu. En lyk-
illinn var ekki í skránni, er hún ætlaði að aflæsa.
Við þetta varð hún enn hræddari og vildi fela sig einhversstaðar, en
vissi ekki hvar. Hún heyrði leigubílinn aka burt, en reyndi áður að
vinna bug á óttanum. Hún horfði á rúmið en var ekkert syfjuð. Hún
sparkaði af sér skónum og gekk frá dyrunum. Það marraði í gólfinu, enda
húsið gamalt.
Hún veitti athygli snúna stiganum, sem lá upp að dimma opinu í loft-
inu. Var ekki þarna uppi útsýnisturn? Forvitnin jók henni kjark. Því
ekki að skoða sig um? Tréþrepin voru köld en erfiðið jók henni kjark.
Er hún sté á efsta þrepið, gaf það undan, svo hún féll og rann niður.
A leiðinni flaug henni í hug, hvort hún mundi hálsbrotna og verða þann-
ig fórnardýr eins af þeim vopnum, sem aðeins gömul hús hafa yfir að
ráða.
4. KAFLI
Þegar Lori kom til sjálfrar sín aftur, fann hún til allsstaðar f skrokkn-
um og var hrollkalt. Hún gat vegið sig upp í setstöðu og fann, að hún
var hvergi beinbrotin. Klukkan var fjögur, svo hún hafði þá legið þarna
nokkuð lengi.
Hún leit á þrepin og sá, að bæði brotnu þrepin hafði að minnsta kosti
verið sagað upp í að þriðja hluta. Einhver hafði þá ætlað að bana henni
á þennan hátt! Raunar trúði hún því naumast, því heldur var óKklegt,
að hún mundi klifra upp ( turninn.
Hún vissi ekki betur en að annaðhvort þeirra Jims eða Mary höfðu
haft þetta herbergi. Peggy hafði viðurkennt, að „slysið" hefði líkzt
morði. Og Jim hafði sagt, að Mary hefði aldrei verið ánægð í hjónaband-
inu. Ef hinn stórvaxni og dularfulli maður var morðingi, gat þá ekki
verið, að hann hefði lagt meira en eina gildru fyrir konu sfna?
Nei, nei, það getur ekki verið, sagði Lori við sjálfa sig. Það var svo
margt gott við þennan mann. Hann hafði stundað tónlistarnám við einn
af þekktustu skólum New York f fimm ár, en raunar var hann nú
ekki annað en leigubflstjóri. Hann hafði látið sem hann byggi með hin-
um íbúum hússins yfir einhverju óhugnanlegu leyndarmáli, og hann hafði
samvizkubit yfir, hvernig pabbi hans hafði hagað sér. Lori datt f hug
það, sem hún hafði lært um arfgenga geðveilu.
Svo minnfist hún, hve svipur hans hafði orðið viðkvæmnislegur, þeg-
ar hann fékk að vita, að þau voru ekki frændsystkin. Nei, hún gat ekki
trúað, að Jim eða einhver í húsinu hefði sagað upp f þrepin að órann-
sökuðu máli.
Hún gekk fram að baðherbergi að þvo sér, en heyrði nú fótatak fyrir
neðan. Hún gekk þá að handriðinu og kfkti niður án þess að snerta hand-
riðið.
Skyndilega heyrði hún rödd Aline en ógreinilega, nam ekki orðaskil.
Aftur sagði Aline eitthvað, en svo varð dauðaþögn. En rétt á eftir heyrð-
ist gegnsmjúgandi óp.
Lori rann kalt vatn milli skinns og hörunds, og nú heyrðist sem ein-
hver væri dreginn eftir gólfinu og hurð skellt. Lori stóð f sömu sporum
með samanklemmdar hendur og vildi helzt æpa upp. En hún flýtti sér
þegjandi til herbergis síns, tók upp ísöguð þrepin, stakk þeim í neðstu
snyrtiborðsskúffuna og háttaði sig. Aline hafði sýnilega lent f ryskingum
við einhvern, og Lori var viss um, að það væri ekki Frank, svo það hlaut
að vera Peggy.
En hvort var það Aline eða Peggy, sem æpt hafði upp? Og hvað
kom til, að þær voru á fótum klukkan fjögur um nótt?
Lori svaf fram yfir klukkan tfu. Hún var stirð og sumsstaðar aum en
leið samt betur en áður. Rúmið var ágætt og herbergið miklu vinalegra
nú, þegar sólskinið flæddi inn í það.
Eftir að Lori hafði klætt sig og snyrt gat hún ekki vel áttað sig á,
hvað hana hafði dreymf og hvað var veruleiki. En það var þó staðreynd,
að hún hafði dottið, því hún var með marbletti.
Hún gekk niður í bókaherbergi, því það var eini staðurinn, sem hún
rataði til. Þar var Peggy að fylla könnuna af koníaki.
„Góðan dag," bauð Peggy. „Svafstu vel?"
„Já, takk fyrir, ég var afskaplega þreytt," svaraði Lori og aðgætti,
hvort hún sæi nokkrar skrámur á sólbrúnum handleggjum Peggyar, en
svo var ekki að sjá.
„Við lofum þér að sofa," hélt Peggy áfram. „Að minnsta kosti ég. Og
Aline frænka sagði ekkert, þótt þú hafir ekki komið niður í mat klukkan
sjo.
Spennandi framhaldssaga eftir Carolyn Farr
24 VIKAN 15 tbl-