Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 39

FRÁ RAFHA
56 LÍTRA OFN MEÐ LJÓSI. yfir og undirhita stýrt með hitastilli. Sérstakt glóðarsteikar element (grill).
Klukka með Timer. Heimkeyrsla og Rafha ábyrgð.
VIÐ ÖÐINSTORG - SÍMI 10322
Hún nam staðar andartak í
anddyrinu og horfði á spegil-
mynd sína og strauk fingrunum
í gegnum logagyllt hárið, svo
flýtti hún sér upp stigann.
Telpurnar sváfu vært í rúm-
um sínum, — Jane lá á bakinu
með hendurnar niður með hlið-
unum. Mittie var eins og óreglu-
legur hnútur að feitum hand-
leggjum, fótleggjum og loga-
gylltu hári. Fran breiddi yfir
hana. Ljósið frá ganginum skein
framan í Jane, svo hún bærði á
sér.
— Mamma....
— Uss, engillinn minn, þú
verður að sofa áfram.
Hún gekk hægt inn í sitt her-
bergi, en fann það á sér að hún
myndi ekki geta sofnað strax.
Eftir andartaks umhugsun gekk
hún niður í stofuna og kveikti
ljósið. Hún horfði á þokkaleg, en
nokkuð slitin húsgögnin, eins og
hún hefði ekki séð þau fyrr.
Ljósið frá borðlampanum féll
á myndina af Bob Cummings.
Hún hafði ekki tekið hana burt.
Hún átti ennþá erfitt með að
horfa á hana, en hún vildi aldr-
ei koma sér undan óþægindum.
Hún tók myndina. Svipurinn var
ungur og ákafur. Bob hafði
sannarlega ekki verið að hugsa
um dauðann, þegar hann ók upp
fjallveginn. En stúlkan sem með
honum var hefði ábyggilega
frekar kosið að fylgja honum í
dauðann, þegar hún sá afskræmt
andlitið eftir slysið. Fran hafði
ekki séð það. Hún hafði heldur
ekki séð Bob. Fjölskyldan vildi
„hlífa“ henni, vegna þess að það
var ekki nema vika þangað til
hún átti Mittie. En hún hafði
séð blöðin og myndina af lag-
lega andlitinu, sem fylgdi text-
anum: „Vinur fjölskyldunnar".
Fran hafði aldrei heyrt neitt
um hana, og nú var hún líka
dáin. Enginn veit hvað skeð
hefði, ef Bob hefði lifað.
Hún hafði nú verið „vesalings
Fran“ í fjögur ár. Allir voru
svo góðir við hana að oft var
það beinlínis óþægilegt. Henni
var sífellt boðið út með karl-
mönnum „á bezta aldri“, sem
voru efnaðir eða höfðu góða
framtíðarstöðu. Mönnum sem
myndu verða ágætis fjölskyldu-
feður og fyrirvinna.
— Þú verður að hugsa um
telpurnar, var vanaviðkvæðið
hjá Mildred.
Hún var viss um að einmitt á
þessu augnabliki var Mildred að
hella sér yfir Jim fyrir heimsk-
una að koma heim með svona
mann eins og Clem Yeager. Frá
sjónarhóli Mildred var hann ekki
heppilegur kunningskapur fyrir
Fran.
Fran fann allt í einu til yfir-
þyrmandi þreytu, hún nuddaði
augun og flýtti sér í rúmið.
Hún var að reita arfa í túli-
panabeðinu, þegar Clem Yeager
kom. Hvíta skyrtan og bláu síð-
buxurnar fóru henni vel. Hún
tók af sér vinnuvettlingana.
— Góðan dag, sagði hann og
tók þéttingsfast í hönd hennar.
Hann leit í kringum sig. —
Hér er notalegt, frú Cummings.
Telpurnar voru að leika sér í
sandkassanum undir sírenurunn-
anum.
— Gjörið svo vel að koma
inn, sagði Fran.
Það var 'svalt og bjart í stof-
unni. — Viljið þér eitthvað að
drekka?
— Nei, takk. Hann leit í
kringum sig með sýnilegri for-
vitni. — Mér finnst þetta
skemmtileg stofa.
Það þarf að gera hreint
hér, sagði hún með hljómlausri
rödd. Allt í einu greip hana ofsa-
leg löngun til að segja honum
allt: —• Við fengum þetta allt,
án þess að hreyfa fingur. Faðir
Bobs keypti húsið og mamma
kom öllu fyrir innan dyra. Við
vorum eins og börn, sem vorum
að leika fullorðinsleik.
Mamma! æpti Mittie.
Telpurnar komu æðandi inn
um verandadyrnar. Fran rauk
upp af stólnum. Andlitið á
Mittie var ein gretta af sársauka
og það leit út fyrir að hún ætlaði
að reka upp annað óp. Blóðið
lak niður lærið á henni, undan
stuttu pilsinu. Jane var náföl, og
það var greinilegt að henni var
flökurt.
— Farðu ekki inn á teppið,
elskan mín, sagði Fran og reyndi
að vera róleg. Hún var líka orð-
in náföl. — Jane, farðu upp og
náðu í sjúkrakassann.
— Leggðu hana þarna, hún
þarf ekkert undir höfuðið. Hann
tók hvítan vasaklút upp úr vas-
anum og bjó til umbúðir. —
Hérna, leggðu þetta á sárið og
þrýstu fast á. Þetta hefur snert
æðina. Svo var hann horfinn.
Fran beit saman tönnunum og
horfði á' blóðið, sem vætlaði
gegnum umbúðirnar frá sárinu
fyrir ofan litla, feita hnéð.
— Jæja, heyrði hún Clem
Yeager segja fyrir aftan sig.
Svo var þetta búið. Mittie grét
ekki lengur, en hún titraði og
ríghélt í móður sína, meðan
Clem Yeager hreinsaði sárið.
— Svona, sagði hann og festi
umbúðirnar með plástri. Fran
lagði hana á legubekkinn. Litla
stúlkan ríghélt um háls hennar
og gekk upp og niður af ekkan-
um.
— Þetta er vonandi ekki al-
varlegt.
— Hún nær sér fljótt. Hann
leit á hana. — Nú skuluð þér
bara hugga hana og láta vel að
henni, það skaðar hana ekki og
þér hafið lika gott af því sjálf.
Tíu mínútum síðar sagði Fran:
15. tbi. VIKAN 39