Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 40

Fermlngarnar standa yfir
Ennfremur nýkomnar gylltar og silfraðar leggingar, kögur, margar breiddir, hárborðar, spennur, tölur,
tízkuhnappar og McCall's snið. Póstsendum.
- búðlrnar
— Hún er sofnuð.
— Það er gott. Látið hana
bara liggja þama. Eg er svolítið
hræddur um . . . já, heitir hún
ekki Jane?
— Jane? sagði hún, hún hefur
þó ekki meitt sig líka?
— Hún lá uppi í rúmi og grét,
þegar ég fór út úr baðherberg-
inu. Fran flýtti sér upp stigann,
fætumir gátu varla borið hana,
svo skelkuð var hún. Litla stúlk-
an lá í rúminu og skalf af niður-
bældum gráti.
— Ástin mín, sagði Fran hik-
andi og snerti dökkt hárið. Jane
var svo sjálfstæð og full ábyrgð-
artilfinningar, að hún vissi eig-
inlega ekki hvað hún átti að
segja við hana.
— Mamma . . . þetta var mér
40 VIKAN 15 tbl
að kenna.... Hún datt á hak-
ann.
— Mittie veit að hún á ekki
að vera uppi í blómabeðunum.
— Ég var að elta hana.... Ó,
mamma. Jane nuddaði útgrátnu
andlitinu upp að brjósti móður
sinnar. — Eg er huglaus, ég
hljóp, þegar ég sá blóðið.
Fran horfði í róleg augu Clem
Yeagers. — Eg sá einu sinni líða
yfir fullorðinn mann, þegar hann
sá blóð, sagði hann. — Og það
var einn hraustasti maður sem
ég hef þekkt.
Jane leit á hann út undan sér.
— Er það satt? Og hvað heitir
þú annars?
— Eg heiti Clem Yeager og ég
er læknir. Þú mátt kalla mig
Clem.
— Ertu búinn að laga hnéð á
Mittie?
— Já, það er x lagi, þetta var
ekki svo slæmt. Hún er sofnuð.
— Jane, sagði Fran alvarlega,
— þið Mittie eruð systur, en þú
átt ekki að bera ábyrgð á henni,
og ekki hún á þér heldur. Skil-
ur þú það?
Jane leit á þau bæði.
— Þú verður að vera skyn-
söm, sagði Clem Yeager.
— Skynsöm? Hún tæpti á
orðinu, en svo leit út fyrir að
hún væri alveg sátt við það. —
Mamma, geturðu ekki setið
hérna hjá mér og klappað mér
svolítið? Bara svolitla stund.
— Eg skal sitja hérna þangað
til þú ert sofnuð. Yeager læknir
ber Mittie upp í mitt rúm.
Þau sátu í stofunni. Það fóru
drættir um andlitið á Fran. —
Ég var búin að segja að hún
væri orðin of stór til að gæla við
hana.
— Hugsið nú ekki meira um
það, sagði hann snöggt. — Þér
eruð næsti sjúklingur. Setjizt nú
þarna út á veröndina og svo kem
ég með kaffi.
Kaffið var sterkt og sjóðandi
heitt, en skjálftinn vildi ekki
fara. — Eg hélt að ég væri að
gera Jane sjálfstæða, en svo hef
ég reyndar sjálf stutt mig við
hana, — haft stuðning af sex
ára barni. Eg er slæm móðir.
— Drekkið nú kaffið.
— Eg hélt að ég væri sjálf
orðin fullorðin og sjálfstæð, en
svo er ég ekki annað en krakka-
kjáni.
— Þau geta aldrei hætt að
vorkenna mér. „Vesalings Fran“,
segja þau, þegar þau tala um
mig, „unga ekkjan með tvö
börn“....
— Þau segja „fallega, unga
ekkjan“, sagði hann, — en þér
eruð ekkert falleg. Samt er eitt-
hvað við svipinn, svo ég get
ekki látið vera að virða yður
fyrir mér. En nú verð ég að
fara. Hann þrýsti fast hönd
hennar. — Við sjáumst áður en
ég fer.
Dagarnir snigluðust áfram,
eins og skjaldbökur með límbönd
undir löppunum... . Mánudagur
. . . þriðjudagur . . . miðviku-
dagur.... Loksins var kominn
laugardagur. Hún hafði ekki
augun af símanum. Hún hringdi,
meira að segja, til Mildred, en
hún gat ekki spurt hana um það
sem lá henni þyngst á hjarta.
— Hvernig hafa telpurnar
það? spurði Mildred.
— Ágætt. Mittie meiddi sig í
hné, en það er að verða gott.
— Náðirðu í lækni?
— Nei, Yeager læknir var
staddur hér.
— Ó, sagði Mildred, — þú
hefur líklega heyrt að hann ætl-
ar að vinna við þróunarhjálp-
ina, eða eitthvað slíkt, sagði hún.
— Jim hitti hann á fimmtudag-
inn.
— Eg . . . ég býst við að vanti
alltaf lækna á því sviði, sagði
hún.
— Já, líði þér vel, Fran.
Komdu með telpurnar einhvern
daginn.
— Bless.
— Mamma, sagði Mittie. —
Það er eins og þú sért veik. Get-
ur ekki Yeager læknir læknað
þig?
— Það væri nú gott, sagði
Fran lágt.
Á laugardagskvöldið fór hún
í bíó með Bill Brewton. Hann
hélt í hendina á henni undir
sýningunni. — Eg verð að láta
mér lynda að vera „vesalings
Fran“, og láta aðra sjá um hlut-
ina fyrir mig, hugsaði hún. —
Eg verð að hugsa um börnin. Eg
er ekki nógu sterk til að hugsa