Vikan - 09.04.1970, Blaðsíða 41

VIPP
norski hvíldarstóllinn. —
Framleiddur á Islandi með
einkaleyfi. — Þægilegur
hvíldar- og sjónvarpsstóll. —
Mjög hentugur til tækifær-
isgjafa. — Spyrjið um VTPP
stól í næstu húsgagnaverzlun.
— Umboðsmenn um allt
land.
VIPP STÓLL Á HVERT
HEIMILI.
FRAMLEIÐANDI: ÚLFAR GUÐJÓNSSON HF. - AUÐBREKKU 63 - KÓPAVOGI - SÍMI 41690
um framtíð þeirra upp á eigin
spýtur.
Hún bauð Bill inn eftir sýn-
inguna.
— Er þér sama þótt ég reyki
pípu? spurði hann.
— Auðvitað.
Bill myndi reykja pípuna sína
og horfa á sjónvarp, og hún dútla
við einhverja handavinnu eða
lesa. Það yrði ekki mikið talað,
því þau höfðu ekki mikið að
tala um.
— Bill, sagði hún. — Hefurðu
ennþá hug á að kvænast mér.
Það fóru einhverjir drættir um
andlit hans.
— Ef þú hefðir spurt mig í
síðustu viku, þá hefði ég ekki
viljað neitt frekar, Fran. Þá
hefði ég verið hamingjusamasti
maður í veröldinni. En ég er bú-
inn að ganga í herinn, og ég fer
til Vietnam. Hann brosti til
hennar, hreykinn á svip. — Eg
get því ekki tekið á mig ábyrgð
á þér og telpunum. Það væri
ekki rétt.
Fran hló, gleðivana. Þá var
það úr sögunni. Hún klappaði
á hönd hans. — Þú skalt ekki
hugsa meira um það, Bill.
Hann kyssti hana á kinnina
þegar hann fór. — Ef það er
eitthvað sem ég get gert fyrir
þig, þá láttu mig vita.
Mildred hringdi. — Fran?
Hefurðu heyrt þetta með Bill
Brewton?
— Já, finnst þér það ekki
stórkostlegt?
— Hann hlýtur að vera geggj-
aður, sagði Mildred æst. —
Hann hefði alls ekki verið kall-
aður í herinn fyrr en guð veit
hvenær.
— Er Yeager læknir farinn?
— Ég veit það ekki. Hefur
þú ekki hitt hann?
— Nei.
Henni heyrðist ekki betur en
að mágkona hennar andaði létt-
ar.
— Hafðu það gott, Fran.
Komdu bráðum með telpumar.
— Bless, sagði Fran og lagði
frá sér símann.
Hún var að klæða sig þegar
Jane kom hlaupandi inn í her-
bergið hennar á sunnudags-
morguninn. — Mamma, Yeager
læknir er kominn. Hún starði á
Fran. — En hvað þú ert falleg,
mamma!
— Jane, viltu gera mér
greiða?
— Hvað?
— Farðu með Mittie út í
garð.
--- Já, Mittie er ekki svo af-
skaplega skynsöm, þú veizt það,
mamma.
Fran þrýsti henni að sér. Jane
var svo hrifin af þessu orði að
hún notaði það í tíma og ótíma.
Svartan eða gulan kjól? Hún
hugsaði sig um, en ákvað svo að
fara í þann gula. Ilmvatn? Nei,
hann var líklega ekki hrifinn af
því. Hún gekk niður stigann.
Clem Yeager stóð í stofunni.
— Eg hélt að þér væruð farinn.
— Mér skjátlaðist, þér eruð
falleg.
— Er veðrið ekki dásamlegt?
— Ég byrjaði á þessu rann-
sóknarstarfi, vegna þess að ég
hélt að það væri mjög mikils-
vert, sagði hann. Það var eins
og hann væri að svara spurn-
ingu. — En nú er ég búinn að
ganga frá mínu hlutverki á því
sviði, og þróunarhjálpina vantar
lækna. Eg bíð eftir svari um
það hvert þeir óska að senda
mig.
— Sírenurnar eru í blóma.
Viljið þér koma og sjá þær? Þær
hvítu eru sérstaklega fallegar.
— Þetta verður dálítið erfitt,
hélt hann áfram, eins og hann
hefði ekki heyrt það sem hún
sagði.— Þú verður að búa hér,
þangað til ég veit hvert ég fer.
Þá verð ég að reyna að fá sóma-
samlega íbúð, svo þú getir kom-
ið til mín með telpurnar. En það
er margt sem bendir til þess að
ég verði eins konar farandsali,
og að þú verðir að vera mikið
ein. Launin verða ekki heldur
til að hrópa húrra fyrir. Þetta
verður erfitt, sagði hann hægt.
— En fyrir hugsjónamanneskju
eins og þig....
— Þú hikar ekki við að biðja
mig um það sem er erfitt?
— Eg vil bara að þú vitir
hvað bíður þín.
Fran gekk til hans. — Eg vil
vita allt. Kysstu mig, læknir.
Hann dró hana til sín og þrýsti
henni að sér. Kossinn var heitur
og innilegur.
Fran stóð á öndinni. — Jane!
kallaði hún, — Mittie! komið þið
hingað!
Þær stóðu í dyrunum, hönd í
hönd. Mittie flissaði og strauk
rauða lokkana frá enninu, en
Jane var hátíðleg á svip.
— Telpur mínar, sagði Fran,
-—■ læknirinn þarf að hjálpa
veiku fólki í öðrum löndum.
Hann er að biðja mig . . . okkur
um að giftast sér.
— Já! hrópaði Mittie og ljóm-
aði af ánægju.
— Það verður ekki auðvelt,
sagði Fran og leit á Yeager. —
Við verðum að vera hér þar til
hann hefur fundið hús handa
okkur, og hann á ekki mikla
peninga. Svo verður hann að
ferðast mikið....
— Þú verður sjálf að ákveða
það, mamma, sagði Jane fullorð-
inslega.
15. tbi. VIKAN 41