Vikan - 15.03.1979, Qupperneq 17

Á KROSSGÖTUM
móttökuherbergisins fyrir framan og
kom henni til að hugsa um demants-
eyrnalokkana hennar Emmu. í glerinu
sá hún sjálfa sig á sviðinu í hlutverki
Önnu, hún sá sjálfa sig sitja í stól Emmu
I búnjngsherberginu og setja á sig eyrna-
lokkana meðan Emma horfði á. Hún sá
Emmu taka upp myndina af brúðkaupi
Emmu. En þetta hafði verið hennar
brúðkaup en ekki Emmu og hún hug-
leiddi hvers vegna hún hafði gift sig.
Hún hugleiddi einnig það sem hún hafði
þá ekki sagt við Wayne og sem hún
hafði enn ekki sagt.
Ytri dyrnar út i verslunarhúsnæðið
opnuðust. Skært sólskinið blindaði hana
svoað hún sá varla litlu veruna í íþrótta-
gallanum sem kom þjótandi inn og beint
inn i búningsherbergi piltanna. Augna-
bliki seinna stóð hún upp og fór á eftir
honum. Hann hreinlega tætti af sér gall-
ann.
„Kvenfólki er bannaður aðgangur
hér!” hrópaði Ethan.
„Leiknum hefur líklega verið frestað
vegna rigninga.”
„Þetta var ekki leikur, bara æfing.”
„Þér verður sparkað úr liðinu.”
„Nei, alls ekki,” sagði Ethan og hélt
áfram aðafklæðast.
„Jæja, svo þú heldur að þú sért ómiss-
andi!”
„Nei, ekki ég, en þeir halda það. Ha
ha.”
„Ethan. Út með þig — og farðu
heim.”
„En mamma, þetta er framhalds-
flokkurinn hans pabba!” sagði hann
biðjandi rómi.
„Ég veit hvernig tímunum er raðað
niður.”
„Ég ætla ekki að missa af þessum
tima, svo þú skalt bara halda áfram með
reikningana og vera ekkert að æsa þig."
„Vertu sjálfur ekkert að æsa þig og
reyndu að skilja hvað ég segi. Ef þú vilt
leika körfubolta skaltu leggja rækt við
æfingarnar. Ef þú vilt vera I ballett, þá
skaltu mæta á réttum tima. Persónulega
líst mér betur á körfuboltann. Iþrótta-
menn duga lengur og þeir græða meira.
En hvort sem þú velur þá skaltu fylgja
settum reglum. Skilurðu það?”
Hann vissi alltaf hvenær hún hafði
rétt fyrir sér því hún talaði alltaf við
hann eins og fullorðinn mann. „Ég skil,”
tautaði hann.
Hún beið þangað til hann var búinn
að klæða sig og horfði svo á þegar hann
gekk yfir sólbakað bílastæðið fyrir
framan verslunarhúsið. Þegar hann kom
út að rauðri harðri moldinni við veginn
sá hún hann stappa niður fótunum.
Hann var ekki sonur hennar fyrir ekki
neitt.
Hún sneri sér við og ætlaði inn aftur
en sá þá allt í einu sendiferðabílinn sem
lagt hafði verið milli tveggja kadiljákka.
fyrir framan blómabúðina og búðina
með vatnsrúmunum. Hún var alveg viss
um að herra Fleetwood stæði þar,
hallaði sér upp að stuðaranum og biði.
Hún gekk í átt til hans og krosslagði
armana á brjóstinu eins og hann. Hann
stóð kyrr og algerlega svipbrigðalaus,
þessi stóri ameríski indiáni, snyrtilega
klæddur á vestræna vísu og hallaði sér
upp að gamla skrjóðnum sínum. Þetta
var orðin alvanaleg sjón. Hún beið.
„Það er alltof heitt fyrir þig að vera
hérna úti,” sagði hann loks.
Hún hélt áfram að biða.
„Ég er búinn að segja þér, frú Rogers,
að ég borga ekki fyrir neina tíma.”
I dag ætlaði hún að bíða lengur en
hann; hún ætlaði að fá hann til að
hreyfa sig.
„Rektu krakkann úr skólanum,” sagði
hann.
„Ó, er það það sem þú vilt?”
„Okkur væri öllum greiði gerður.”
„Jæja?” Allt i einu náði reiðin tökum
á henni og hún gat ekki beðið lengur.
„Herra Fleetwood, þú verður að fyrir-
gefa en hugsunarháttur þinn er einstak-
lega sóðalegur. Ertu hræddur um að
sonur þinn verði öfugur? Heldurðu að
minn sonur sé það? Maðurinn minn var
ballettdansari.”
„Svo hef ég heyrt sagt.”
Þetta var það sem hún hafði stefnt að,
olía á eldinn. „Jæja. Ég ætla að láta þig
vita að ég er orðin hundleið á þessum
sóðalegu aðdróttunum þínum í garð
eiginmanns míns og sonar og þíns eigin
sonar. Sonur þinn er þetri en nokkur
krakki í þessari vesælu og smámuna-
sömu borg! Ef þér er alveg skitsama um
hann því kemurðu þá alltaf að ná í hann?
Nú skalt þú koma og horfa á hann einu
sinni!”
En Fleetwood stóð bara kyrr og hann
fann að einhverra hluta vegna var hún
jafnreið við sjálfa sig og hann. Hún fann
það líka sjálf og lagði af stað I átt til skól-
ans. En drengurinn var mikilvægari en
reiði hennar, þrjóska föðurins og stolt
hennar. Hún snerist á hæli ogsagði biðj-
andi röddu: „Ó, komdu nú herra Fleet-
wood. Drengurinn er búinn að bíða eftir
þér i marga mánuði.”
Hún tók móðurlega undir handlegg hans
og hann fylgdi henni inn i kennslusalinn
og þau staðnæmdust fyrir innan dyrnar í
hæfilegri fjarlægð frá mæðrunum sem
sátu á bekk upp við vegginn. Krakkarnir
og Wayne sneru að spegilveggnum. Hún
sá að Wayne leit sem snöggvast á Fleet-
wood og heyrði svo að hann lagði fyrir
þau erfiða æfingu.
Andlit drengsins var jafn svipbrigða-
laust og andlit föðurins. Litill, brúnn og
vöðvastæltur líkami hans sveif án
nokkurs hiks gegnum loftið, hreyfingar
hans voru í algjöru samræmi við
píartóið. Snúningar hans voru hraðir og
nákvæmir. Eiann bar sig betur en nokkur
annar i bekknum; hann var algjörlega
óhræddur. Hann var kannski helst til
íþróttamannslega vaxinn en það gat eng-
inn leikmaður vitað. Hann endaði
æfinguna nákvæmlega rétt og stóð
sveittur og móður og horfði á stöðu sína
i speglinum. En svo færði Wayne sig til
hliðar af ásettu ráði og drengurinn sá í
speglinum föður sinn standa við dymar
og horfa á sig. Hið stóra andlit hans var enn
jafnsvipbrigðalaust þó hann reyndi
að brosa. Hann reyndi eins og hann gat.
En einhvern veginn tókst það ekki svo
hann kinkaði bara kolli. Aftur og aftur
og aftur um leið og bros færðist yfir
andlit drengsins, bros sem var nógu stórt
fyrir þá báða.
„Ef hún verður ekki komin eftir
kortér, þá borðum við,” tilkynnti
Ethan.
Hann og Wayne voru að leggja á
borðið. Deedee, sem aftur var með rúllur
í hárinu, stóð við eldhúsborðið og var að
búa til salat. Janina stóð og kryddaði
sósuna sem hún hafði búið til þegar hún
kom úr skólanum. Roðagyllt síðdegissól-
in kastaði geislum sínum inn í eldhúsið
en úti hristi heitur vindurinn lauf
trjánna og blés til mislitum Ijósunum í
garðinum. Hann hæfði betur þeirri
spennu sem ríkti í hugum þeirra, fannst
Deedee.
„Þarf ég að setja eitthvað meira I
þetta?" Janina rétti fram skeið fulla af
sósu.
„Nei, þetta er stórfint" Hún tók Martini-
glasið sitt og sneri sér að Wayne. Hann lyfti
sínu glasi — hún hélt að hann ætlaði að
skála við hana — en hann saup bara
á því. Hún vissi ekki hvers hann óskaði
helst fyrir Emilíu eða hvort hann var
hræddur um að missa hana.
„Pabbi,” sagði Ethan, „er það satt að
Yuri geti farið tvo hringi í loftinu, snúið
sér síðan við og lent á öðru hnénu?”
„Svo hef ég heyrt.”
„Je minn góður!”
Vinkonum mínum væri alveg sama þó
hann gæti farið þrjá snúninga og lent
svo í splitt,” sagði Janina. „Þær vilja bara
fá að sjá hann í sokkabuxum.”
„Og það vilt þú ekki!” sagði Ethan
ögrandi.
Janina hrærði í sósunni. „Dansarar
eru leiðinlegir. Þeir eru allir ástfangnir
af sjálfum sér. Það gera allir þessir
speglar.”
„Paþþi, heyrðirðu hvað Janina sagði"
„Pabbi og mamma eru kennarar, ekki
dansarar. Og þú ert hvorugt.”
„Það er ekki rétt,” sagði Ethan reiði-
lega.
„Jú, það er það reyndar.”
„Mamma ...”
„Ó, Ethan, ertu ekki enn farinn að
skilja að hún er að stríða þér?” Deedee
þagnaði um leið og bakdyrnar opnuðust
og Emilía kom inn með æfingatöskuna i
hendinni. Þau störðu á hana og biðu,
svipur hennar gaf ekkert til kynna.
„Allt í lagi!” sagði Ethan óþolin-
móður. „Hvernig var?”
„Mér var þoðið að starfa með flokkn-
um,” sagði Emilía lágt.
„Ég vissi þetta!” hrópaði Ethan og
þau hlupu öll með köllum og látum og
föðmuðu hana að sér, öll nema Deedee.
Allt í einu var hún orðin gömul. Hún
var rétt fertug en samt var hún gömul.
Það var orðið óralangt síðan hún byrjaði
með flokknum; hún hafði öðlast sín
tækifæri; sá tími var liðinn; það var
komin önnur I hennar stað. Hún var
orðin gömul.
„Allt í lagi, hættið þið nú þessum há-
vaða,” sagði hún snöggt. Hún kyssti
Emilíu. „Hvenær áttu að byrja?”
„Þegar æfingarnar byrja i New York.
Áður en sumarsýningarnar byrja.” Hún
virtist ekkert sérlega hrifin.
„Hvað er að, elskan?” spurði Wayne.
Hún þrýsti sér að honum. „Ég er ekki
búin að segja að ég ætli að fara, pabbi.”
„Asni!” sagði Ethan.
Il.tbl. Vikan 17