Vikan - 15.03.1979, Page 38

Smásaga eftir Helen Carlton
Afhjúpunin
Maðurinn nálgaðist hægt og rólega. Hann
virtist brosa. Hún tók til fótanna. En hann
byrjaði að hlaupa líka, og hann hljóp hraðar.
Þegar hún heyrði þungt fótatakið nálgast varð
hún gripin lamandi skelfingu. Hann var að ná
henni.
Þýö: Páll Jónsson
Ungfrú Millicent var vön að fara í
gönguferðir út á heiðina á sunnudögum.
Ekki á hverjum sunnudegi, aðeins þegar
hún fann þörf hjá sér fyrir það.
Ungfrú Millicent var yfirleitt ekki
fórnarlamb óskynsamlegra þarfa eða
sterkra langana. Hún var fáorð og blátt
áfram, gráhærð með góðlegt og sviplítið
kringlótt andlit.
Hún átti litið hús með flötu þaki sem
hún hélt alltaf tandurhreinu. Það var
nálægt búðunum, en þó ekki of langt frá
heiðinni, og sameinaði þannig þægindi
borgarinnar og yndi sveitalífsins. Hún
hafði þægilega og rólega vinnu, sem
aflaði henni nægilegra tekna til að lifa
af, og sem hún hafði unnið af
trúmennsku fyrir ýmis fyrirtæki í meira
en tuttugu og fimm ár. Hún borðaði vel
og svaf vel og hafði góða heilsu. Hún
átti nokkra góða og nána vini sem hún
hitti reglulega.
Það var lítið rúm fyrir óreiðu í lifi
ungfrú Millicent.
Fyrir helgarnar, þegar helst var hætta
á að eitthvað slikt henti hana, hafði hún
komið sér upp öruggu og áhrifaríku
kerfi. Á föstudagskvöldum hvíldist hún
og tók sér góðan tíma til að baða sig og
þvo sér um hárið og las síðan góða bók.
Á laugardagsmorgnum fór hún i búðir.
Á laugardagskvöldum gerði hún hreint i
húsinu sínu. Á sunnudögum fékk hún
kannski vin í heimsókn, sat við sauma
eða reyndi nýja uppskrift meðan hún
hlustaði á útvarpið. Eða hún setti niður
nokkrar nýjar plöntur i garðinum
sinum. Þannig lifði hún, kyrrlátu en
starfssömu lífi.
Og samt komu þau augnablik í lífi
hennar þegar þetta fullnægði henni ekki.
Það kom fyrir að ungfrú Millicent
fylltist af því sem hún kallaði sínar
„ódauðlegu þrár”.
í rauninni trúði hún því ekki að þessar
tilfinningar hennar ættu neitt skylt við
ódauðleikann. Hún var greind kona. En
þetta var falleg tilvitnun og faðir
hennar, sem henni hafði þótt svo vænt
um, hafði verið mjög hrifinn af Shake-
speare. Þegar þessi þrá gerði vart við sig
hjá ungfrú Millicent var hún alger'.ega á
valdi hennar. Hún gat fundið sjálfa sig
líkt og leysast upp. Það var óþægileg
tilfinning. Hún varð duttlungafull og
óútreiknanleg.
Ef til vill gengi hún út að glugganum
og ýtti gluggatjöldunum kæruleysislega
til hliðar, ólík sjálfri sér, stæði þar og
starði út, altekin af undarlegri æsingu,
og félli i þunglyndislega leiðslu. 1
garðinum beint á móti sæi hún gömlu
ormétnu birkihrisluna sveiflast i
golunni, og hver hreyfing hennar virtist
bera í sér þvílika fullkomnun yndis-
leikans að hún gat varla afborið að horfa
áþað.
Hún sæi börnin leika sér á götunni,
tuskast og veltast um með hávaða og
skrækjum, og þau myndu birtast henni
sem guðum líkar verur, óviðjafnanlega
falleg og mikilvæg.
Hún sæi köttinn i næsta húsi smeygja
sér undir hliðgrindina, inn í nýstungna
rósabeðið hennar, og fylltist ákafri,
óbærilega sterkri ást til katta.
Að lokum myndi hún ganga frá
glugganum, ef til vill reika inn í eldhúsið
eða svefnherbergið, og fá það á tilfinn-
inguna að húsið væri of lítið fyrir hana.
Og þá færi hún titrandi af æsingi í
kápuna, setti upp gönguskóna sína og
stefndi útáheiðina.
Svona lagað kom yfirleitt yfir ungfrú
Millicent á sunnudögum. í dag var
einmitt sunnudagur, snemma hausts.
Að venju létti henni þegar er hún kom
út. Hin undarlega, titrandi og órólega
ungfrú Millicent, sem svo ótimabært
hafði brotist fram, stilltist og róaðist, og
þegar gönguferðin væri á enda yrði hún
aftur fallin i svefn.
En nú; hvernig loftið strauk kinnar
hennar. Hún fann það. Hvernig allt
ilmaði, haustloftið var biturt með
daufum reykjarilmi.
En hvað himinninn var hár, svo
óumbreytanlega og óviðjafnanlega blár.
Hvað berar greinarnar á stóru trjánum
meðfram gangstígnum voru ógn-
vekjandi.
Hana langaði til að faðma þetta allt
að sér. Hún gæti lyfst á vængjum
vindanna, svifið um loftin blá, aðeins ef
dauðlegar takmarkanir hinnar jarð-
bundnu ungfrú Millicent hefðu leyft
það.
Heiðin var ekki langt undan. Þangað
mátti komast eftir stíg sem lá út frá
götunni, á milli stórra húsa sem voru
hálffalin bak við múrveggi og runna.
Hún gekk inn á stíginn, háleit af ákafri
eftirvæntingu. Við hinn enda stígsins
blöstu við dásamlegar viðáttur heiðar-
innar.
Við hinn enda stígsins stóð líka
maður.
1 sinu upphafna hugarástandi tók
ungfrú Millicent varla eftir honum í
fyrstu. Ef eitthvað var truflaði þctta
38 Vikan xx.tbl,