Vikan - 15.03.1979, Qupperneq 43

Charlton, hefur fljótfærni hennar gert
stöðu okkar ákaflega erfiða,”
„Já, ég skil það,” viðurkenndi Piers.
„Mér þykir það mjög leitt, herra. En
verðið þér að vera hér?”
„Já, svaraði sir Richard. „Þér hafið
liklega gleymt því, en í gærkvöldi var
framið morð í kjarrinu. Það var ég sem
fann lik Brandons og tilkynnti það til
réttra aðila.”
Piers virtist verða órótt við að heyra
þetta og sagði: „Ég veit, herra, og mér
likar það alls ekki. Því reyndar fann ég
likið fyrst, en það voruð þér sem sögðuð
mér að segja ekki frá því.”
„Ég vona að þér hafiðekki gert það?”
„Nei, vegna þess að þá yrði allt svo
snúið, þar sem ungfrú Daubenacy var á
þeim tíma i kjarrskóginum. En ef hún
hefur sagt að hún Itafi farið þangað til
þessaðhitta Pen —”
„Yður er best að halda áfram þögn-
inni, góði minn. Vitneskjan um það að
þér voruð einnig i kjarrskóginum myndi
aðeins rugla veslings hr. Philips í ríminu.
Sjáið þér til, ég nýt þess að vita hver
myrti hr. Brandon.”
„Ég held,” sagði Pen, „að við ættum
að segja Piers frá demantshálsmeninu,
herra.”
„Endilega,”samsinnti sir Richard.
Sagan um demantshálsmenið eins og
ungfrú Creed sagði hana kom hr.
Luttrell til þess að gleyma um stund al-
varlegri vandamálum sínum. Hann
liktist mun meira þeim Piers sem hún
hafði þekkt í æsku þegar hann hrópaði:
„Þvilíkt ævintýri!” Þegar hann var
búinn að lýsa fyrir henni undrun sinni
vegna heimsóknar Beverlys, sem hann
hafði aðeins kynnst litillega i Oxford og
þau voru búin að skiptast á skoðunum
um kaftein Trimble, voru þau aftur
orðin sátt. Sir Richard sem fannst að
hans eigin viðskiptum yrði best sinnt
með því að láta Pen ótruflaða í samtali
sinu, skildi þau fljótlega ein eftir. Og
þegar Piers hafði enn einu sinni óskað
Pen til hamingju með valið á eiginmanni
— hamingjuóskir sem hún tók með
þögninni — barst talið að hans eigin
vandamálum.
Hún hlustaði á hrífandi lýsingar hans
á ungfrú Daubenacy með eins mikilli
þolinmæði og henni var unnt. En þegar
hann bað hana að gefa ekki upp kyn sitt
við ungfrúna vegna þess að hin næma
tilfinning hennar fyrir velsæmi gæti
beðið svo mikinn hnekki, varð hún svo
reið að hún lét hann, án umhugsunar,
vita álit sitt á hegðun og hugsunarhætti
ungfrú Daubenacy. Undir eins gaus upp
mikið rifrildi og hefði það vel getað
endað með því að Piers gengi út úr lífi
Pen fyrir fullt og allt. Hún mundi þó
eftir þvi, í þann mund sem hann var
kominn að dyrunum, að hún hafði lofað
þvi að hvetja hann frekar en hitt til þess
að biðja um hönd Lydiu.
Það tók nokkrar mínútur að róa hann
niður, en þegar hann fékk að vita að
Lydia hefði beðið Pen að koma til sin
um morguninn fannst honum að slik
framhleypni krefðist skýringar. Pen af-
þakkaði allar afsakanir hans samt sem
áður. „Mér er alveg sama, bara ef hún
gréd ekki svona mikið,” sagði hún.
Hr. Luttrell sagði að Lydia hans væri
svo tilfinninganæm og vísaði þvi algjör-
lega á bug, af mikilli sannfæringu, að
slík eiginkona væri þreytandi félagi. Þar
sem hann virtist líta á það sem sitt lífs-
starf að vernda Lydiu gafst Pen upp á
því að fá hann ofan af hrifningu sinni á
ungfrúnni og lét hann vita um áætlanir
sinar um fljótlega giftingu.
Hr. Luttrell brá við þessar fyrirætl-
anir. Honum fannst neitun Lydiu við
flótta frekar eðlileg en hugleysisleg og
þegar Pen lýsti fyrir honum áætlunun-
um um falskt mannrán sagði hann að
hún hlyti að vera brjáluð að láta sér
detta slíkt i hug.
Mér finnst að ég hafi ríkar ástæður til
þess að þvo hendur minar af öllu
saman," sagði Pen. „Hvorugt ykkar
hefur minnsta hugrekki til þess að koma
svolítilli hreyfingu á hlutina. Endirinn
verður sá að þin kæra Lydia verður gift
einhverjum öðrum og þú situr eftir með
sártennið.”
„Ó, segðu ekki slíkt,” bað hann. „Ef
aðeins faðir minn væri samvinnuþýðari!
Honum líkaði ágætlega við majórinn
áðuren þeir deildu.”
„Þú verður að mýkja majórinn.”
„Já, en hvernig?” spurði hann. „Og i
öllum bænum ekki stinga upp á neinum
frekari mannránum, Pen. Ég er viss um
að þér finnst þau vera mjög heppileg, en
hugsaðu þér erfíðleikana. Engum myndi
detta i hug að við hefðum ekki fyrirfram
áætlað það allt saman, vegna þess að ef
hún færi með þér myndi hana líklega
ekki langa til að giftast mér, heldur þú
það?”
„Nei, en ég á við að ég myndi nema
hana á brott nauðuga. Siðan myndir þú
bjarga henni frá mér.”
„Hvernig ætti ég að vita að þú hefðir
numið hana á brott?” mótmælti Piers.
„Og hugsaðu þér hvort fólk myndi ekki
gruna eitthvað. Nei, Pen, það myndi
ekki ganga. Guð minn góður, ég yrði að
heyja við þig einvígi eða eitthvað slikt.
Ég á við. hversu einkennilega myndi það
ekki líta út ef allt sem ég gerði væri að
fara með Lydiu heim.”
„Nú, þá gerum við það,” sagði Pen og
augu hennar sindruðu þegar hún sá fyrir
sér nýju áætlunina. „Ég gæti haft
höndina í fatla og sagt að þú hafir sært
mig. Við skulum gera það, Piers. Þvílíkt
ævintýri þaðyrði.”
„Þú virðist ekki hafa breyst neitt,”
sagði Piers í allt öðru en viðurkenningar-
tón. „Þú ert allt i öllu. Ég fæ ekki skilið
hvernig þú fórst að þvi að trúlofast
manni tískunnar eins og Wyndham. Þið
verðið að breyta ykkur. Ég fæ alls ekki
skilið að þú skulir hafa trúlofast. Þú ert
bara barn!”
Ef sir Richard hefði ekki komið með
hr. Philips inn i herbergið einmitt á
þessu augnabliki hefði rifrildi gosið upp
á ný. Honum var skemmt og titringur
kom á munnvik hans þegar hann sá
hræðslusvipinn á unga fólkinu við komu
hans. Þó var rödd hans styrk. „Ah, Pen!
Vildir þú ekki útskýra, ef þú vildir gera
svo vel, fyrir hr. Philips uglusöguna
þina?”
11.
HLUTI
ÚTDRÁTTUR:
Sir Richard Wyndham er ungur og
eftirsóttur, en ætti venjum samkvæmt
aö vera löngu giftur. Hátterni hans
veldur bæði systur hans og móður tals-
verðum áhyggjum, og nú hefur George
ákveðið að láta aö óskum þeirra og
kvænast Melissu Brandon, sem er
göfugrar ættar, eins og hann sjálfur.
Kvöldið áður en hann hyggst bera upp
formlegt bónorð við föður Melissu,
veitir hann drykkjuhneigð sinni
ríkulega útrás, og á heimleiðinni veit
hann ekki fyrr til en hann stcndur með
unga stúlku, dulbúna sem pilt, i
fanginu. Penelope Creed er á fiótta frá
ógcðfclldum ráðahag.
Hann ákvcður að fara með heuni til
þess að veita henni vernd á flóttunum.
Almenningsvagninn, sem þau ferðast
með, veltur og þau fara fótgangandi til
næsta þorps.
Á flóttanum lenda þau i ýmsum
óþægindunt vegna misindismannanna,
herra Yarde og kafteins Trimble, sem
hafa tekið demantadjásn lafði Brandon
ófrjálsri hendi. Við það nutu þeir
aðstoðar sonar hennar, sem er fremur
óyndislegur og stamandi ungur maður.
Skyndilega birtist frú Griffln ásamt
syni sinum á hótelinu sem þau búa á i
leit að ungu flóttakonunni. Unga stúlk-
an er enn staðráðin i að láta ekki
þvinga sig til að giftast hinum leiðin-
lega Griffln og vonar að drengsklæðin
komi i veg fyrir að hún þekkist.
„Nú," sagði Pen og roðnaði.
Dómarinn leit alvarlegur á hana.
„Samkvæmt þeim upplýsingum sem ég
hef fengið, ungi maður, þá er ég neyddur
til þess að ætla að saga yðar hafi verið
ósönn.”
Pen leit á sir Richard. í stað þess að
koma henni til hjálpar brosti
hann hæðnislega til hennar og sagði:
„Stattu upp, drengur minn, stattu upp
þegar hr. Philips ávarpar þig!”
„Já, auðvitað,” sagði Pen og stóð upp
i flýti. „Ég biðst afsökunar. Uglusagan.
Sjáið til, ég vissi ekki hvað ég átti að
segja þegar þér spurðuð hversvegna ég
hefði ekki verið með frænda minum í
gærkvöldi.”
„Vissuð þér ekki hvað þér áttuð að
segja! Þér áttuð aðeins að segja eitt og
það var sannleikann,” sagði hr. Philips
stranglega.
„Ég gat það ekki,” svaraði Pen.
„Heiður konu var í veði.”
„Svo hefur mér verið sagt. Nú, ég get
ekki sagt aðég skilji ekki tilgang yðar. en
ég vara yður við herra að frekari
vifilengjur af yðar hálfu geta leitt til
mikilla vandræða. Ég ætla ekki að segja
neitt um þá hegðun yðar að hitta ungfrú
IX. tbl. Vikan 43