Vikan - 17.12.1987, Blaðsíða 54

w
A Þorláksbar
- eftir Friörik Indriðason

að er mikilvægt að vera mættur
■ snemma á Þorláksbar daginn
I fyrir jól. Mikilvægt til að ná
hinu rétta andrúmslofti jólainn-
kaupanna, spennunni, reyknum, ölvun-
inni, óróanum og manninum með tveggja
metra háan skærgulan leikfangabangsa.
Manninum sem öskrar á viðstadda: „Ekki
gefa bangsa í glas því hann er akandi."
Dagurinn íyrir jól er eini dagur ársins
þar sem mótuð tilvera fastagesta á Þor-
láksbar er trufluð af persónum þeim óvið-
komandi. Alla aðra daga ársins geta þeir
horft tómlegum augum í glasbotna sína
og pælt í áríðandi málum eins og hvern
þeir geti slegið fyrir næsta drykk.
Innréttingarnar á Þorláksbar eru hlýleg-
ar. Þykk norsk fura hylur veggi, gólf og
loft. Borð og stólar eru í sama stíl. Og birt-
an er mátulega dempuð til að menn sjái
ekki innihaldslaust eigið líf endurspeglast
í andliti næsta manns.
Þjónustustúlkurnar á Þorláksbar klæð-
ast gjarnan níðþröngum svörtum leður-
fatnaði sem lætur ímyndunaraflinu lítið
eftir. Þetta er í stíl við klæðnað fastagest-
anna. Meðal þeirra má finna nokkur af
bestu leðursettum borgarinnar.
Mitt sæti á Þorláksbar er við hornið á
barborðinu, á háum stól með þverrimum
neðst svo hnén eru í þessu nákvæma
45 gráðu horni sem gerir stólinn þægileg-
an.
Það er alltaf gaman að setjast í sætið og
sjá viðbrögðin innan barborðsins er ég
panta mér uppáhaldsdrykkinn minn.
Sjálfsmorö. Þau geta verið allt firá því að
byrjað er að blanda hann í rólegheitum til
ábendinga um hvar Hampiðjuna sé að
finna.
í þetta sinn tekur ein hinna leður-
klæddu við pöntuninni. Hún er með ljóst
slegið hár, blóðrauðlakkaðar tveggja
tommu neglur og varalit í stíl.
„Bíddu aðeins, ég hef heyrt þennan
áður en hvernig var hann aftur?“ spyr hún
elskulega og brosir.
„Einfaldur Perno í einföldum Campari."
Stúlkan lyftir annarri þéttplokkaðri
54 VIKAN
augnabrúninni með brosinu: ,Já, nú skil
ég nafnið."
Stúlkan blandar drykkinn og lætur hann
á borðið. Spyr um leið og hún tekur við
borguninni: „Er þetta ekki alveg hrylling-
ur?“
„í rauninni ekki,“ svara ég. „Eftir þrjú
glös finnurðu ekki fyrir neinu."
Hún snýr sér hugsi að næsta kúnna. Sá
biður um Öreigaappoló. „Bíddu aðeins,
ég hef heyrt þennan áður en hvernig var
hann aftur?“
Sama brosið.
Skál.
Eftir því sem líður á kvöldið fyllist Þor-
láksbar af fólki sem náð hefúr að krafsa sig
út úr jólaösinni fyrir utan. Feitlagin eldri
kona, klædd ljósblárri ullarkápu, með
slæðu um hárið bundna í hnút undir
hökuna, ryður sér leið að barnum. Hún
hefúr viðamikla innkaupapoka undir sitt-
hvorri hendinni og stóran pinkil þar að
auki undir þeirri vinstri. Hún setur pok-
ana á gólfið, hagræðir pinklinum, hallar
sér ffam á borðið. Biður um kók.
„Bíddu aðeins, ég hef heyrt þennan...“
„Heyrðu elskan, hún er að biðja um
bland, en óblandað," gríp ég frammí fyrir
þeirri leðurklæddu.
„Ó, auðvitað."
Maðurinn með leikfangabangsann er
mættur. Hann treður sér upp að hlið hinn-
ar feitlögnu og blæs framan í hana reyk úr
Camel-sígarettu sinni.
„Ungi maður,“ segir frúin höstug. „Eg er
ekkert hrifin af reyknum og vil biðja þig
að blása þessu eitthvað annað.“
Hann pantar sér í glas.
„Og ég skil ekki hvernig þú getur setið
hér inni á þessum degi og þjórað áfengi,“
heldur frúin áfram með sama róm. „Ég er
líka alfarið á móti áfengi."
Maðurinn klappar bangsanum ástúð-
lega á kollinn og segir við hann drafandi
röddu: „Bíddu aðeins Doddi.“ Síðan hallar
hann sér að frúnni, ropar og spyr hana
innilegri röddu: „En elskan er þér sama þó
ég skræli epli?“
Frúin snýr sér snúðugt undan og heldur
aftur út í jólaösina. Hún klárar ekki kókið.
Blá ullarkápan flaksar um innkaupapok-
ana.
Skál.
Næsti kúnni treður sér á milli mín og
mannsins með bangsann, snöggklipptur
náungi með hátt gáfúlegt enni. Hann er
klæddur gallabuxum og hinum ómissandi
leðurjakka fastagestanna. Ég tek eftir
tveimur gullhringjum í öðru eyra hans.
Hann teygir sig yfir barinn og grípur í
stúlkuna.
„Ég ætla að fá tvo tvöfalda viský og gæt-
urðu sett þetta í græjurnar meðan ég lýk
úr glösunum?" spyr hann og réttir henni
kasettu.
„Ókei.“
Tónlistin á Þorláksbar breytist úr diskó-
sulli yfir í fjöruga djasssveiflu.
Önnur stúlka, sem verið hefur að af-
greiða á borðin út í salnum, kemur inn á
barinn og spyr hvur djöfúllinn sé í græj-
unum og hver hafi látið þetta djönk í þær.
„Það var ég,“ segir sá snöggklippti.
„Þetta er gæðadjass."
„Ha, djass?“ spyr stúlkan áttavillt.
,Já maður, Duke Ellington,“ segir hann
ákafur.
„Duke hver?“
„Duke Ellington maður, ffá 1943
skömmu áður en hann stofnaði sextett-
inn.“
,Jesús minn,“ stynur stúlkan og fer aftur
út í salinn.
Hann snýr sér að mér með sama ákafan-
um og spyr mig hvort ég þekki örugglega
ekki Duke Ellington.
„1943 var gott ár, svara ég til að segja
eitthvað.
Maðurinn með leikfangabangsann hef-
ur fylgst með þessum samræðum af áhuga
og allt í einu réttir hann upp hendina og
kallar: „Duke, já ég þekki hann. Ég þekki
hann.“ Því næst treður hann bangsanum í
fangið á þeim snöggklippta og heldur
áfram: „Og hér hefúr þú bróðir hans
Dodda. En passaðu þig á því að gefa hon-
um ekki sopa. Hann er dræverinn minn í
kvöld.“
J