Vikan - 17.12.1987, Blaðsíða 22

Vmstrahmgað
ákaflega
Msburoa!
„Menn eiga að varast dansk-
ættað jólaglögg," sagðl
vörpulegur maður, sem ég
rakst á á Skólavörðustígnum
fyrir skemmstu — kippti mér
inn í ofurlitla sölubúð þar
sem var sterkur ilmur af
krydduðu víni. Glögg er
nefnllega sænskur drykkur
og ber að hantera eins og
sænskir vilja. Danskir búa til
rauðleitt piss, halda að þeir
geti bætt það með möndlu.
Það er makalaust hvað Danir
standa sig illa þegar drykkur
er annars vegar, að ég ekki
tali um matinn; en látum
það nú liggja milli hluta.
Mikið ertu í fínum frakka.
Ég samþykkti það, snaraði
mér úr honum og sökum
þrengsla í búðinni lagði ég hann
yfir handlegg mér, tók við
glöggkrúsinni og fann mér til
óblandinnar ánægju að enn var
greið leið milli andlits og maga,
sterktkryddaður drykkurinn
gerði mig ákaflega glaðan. Mér
fannst ég vera eins og persóna
úr nýjustu skáldsögunni hennar
Álirúnar Gunnlaugsdóttur.
glögginu, skildi ekki baun frem-
ur en endranær.
— Hringsól, sagði ég og þakk-
aði fyrir mig, krækti vísifingri
undir frakkakragann, sveiflaði
honum atvinnumannslega aftur
á bak og stefndi niður í Kvos.
Skyidi það vera tifviljun að
kvenfólk hefúr tekið af skarið í
skáldsagnaritun á íslandi og
víðar) og raðar sér í þessa frægu
„fremstu röð“ sem alltaf er verið
að hrúga rithöfúndum í. Álfrún
auðvitað, snjallari en flestar og
flestir, Vigdís Grímsdóttir sem
bókmenntafræðingarnir lofa en
ég á enn eftir að læra að meta,
Svava með sínu lagi, Nína Björk
orðin „erótískari en áður,“ eins
og einhver spekingurinn orðaði
það. Best að spyrja Nínu beint.
Og svo auðvitað stórmeistarinn
frá í fyrra: Fríða Á. Sigurðardótt-
ir. Kvennaáratugurinn er greini-
lega runninn upp. Þegar maður
röltir um erlendu deildina blasa
þær við: Drabble, Duras, Oates
og Allende auk allra hinna. Eru
karlar búnir að tapa pennanum
eða dottnir langt aftur úr?
Hringsól með frakka
— Hvers vegna það? spurði
vinurinn í örsmáu búðinni sem
ilmaði af glöggi.
— Vegna fimm orða á blað-
síðu 24, sagði ég og hafði yflr
utanbókar án leyfis höfúndar:
„Yfir vinstri handleggnum
samanbrotinn rykfrakki."
— Hringsól? spurði kaupmað-
urinn og bruddi möndlu úr
o
2
Z
z
u
Sveiflan í ASÍ-salnum var svo vönduð að hún náðist á mynd
daga, hiti uppundir 10 gráðum,
sumarblíða. Otrúlega margir ota
að manni heitu rauðvíni, rjúk-
andi jólapúnsi, spyrja hvort
maður hafi lesið þessa bókina
eða hina. Nei, sagði ég. í dag hef
ég ekkert lesið, í dag ætla ég að
hlusta á jass.
Tryggvi „Armstrong“
Ólafsson
Bómull við hjartað
Ég veit ekki hvort það var
Álfrún og hennar bók sem olli —
ellegar bollinn með glögginu,
en ég lenti í hringsólsstuði,
rambaði í vaxandi jólaös, hring-
sólaði, leið eins og væri ég með
heita bómull við hjartað. Þannig
segja Svíar einmitt að líðanin
eigi að vera á góðum glöggdegi.
Það er ævinlega rigning eða
súld í Reykjavík þessa vetrar-
Kona ekur smábíl að gang-
stéttarbrún, dregur niður
rúðuna og út um gluggann berst
suðandi úr útvarpinu, einhver
stórfiróður bókmenntaffæðing-
ur, kvenkyns, sallar niður skáld
úr Flóanum. Sú í bílnum býður
far.
- Hvert?
Á jasstónleika. Og málverka-
sýningu.
— Okei, sagði ég og ákvað
samstundis að segja aldrei fram-
ar ókei, að minnsta kosti ekki
upphátt. Það er svo púkó.
Jassinn er í Listasafni ASÍ við
Grensásveg. Auðvitað. Tryggvi
var þar með sýningu. Og þegar
Tryggvi er „mættur á svæðið",
þá dunar jassinn. Einhver reyndi
að kalla hann Tryggva ,Arm-
strong" Ólafsson hér fyrr á
árum. Það hefúr víst ekki fest
við meistarann. En loftið var
sem töfrum slegið í sal Lista-
safnsins þennan laugardag, orð-
ið þykkt af tónum, næstum
reimt í raflýstum salnum; maka-
laust hvað jassinn er smitandi,
heillandi, töffandi. Og þótt Jón
Múli hafi spilað hann í áratugi í
Ríkisútvarpið hefur ekki opnast
nema glufa fyrir hann á þeim
bæ; og öðrum útvarpsbæjum
ekki heldur. Jass ætti að dynja úr
hvers manns tæki frá morgni til
kvölds. Allt annað er glundur.
Fegurðardís í tangó
Afitur niður í Kvos. Bílstjórinn
22 VIKAN