Vikan - 17.12.1987, Blaðsíða 43

Eftir mikinn mokstur voru
tvær hvelflngar komnar í
snjóskaflinn. Plássið hefði
nægt í gott áramótapartí, en
við nenntum ekki að bíða.
um á hlaupum. Seinna um
kvöldið sáum við að kertapakka
vantaði og vissum þá hver hafði
litið við.
Við vorum sammála um að
tækifæri sem þetta myndi seint
koma aftur. Jólanóttin tók við
með værum svefhi og þó úti
nísti kuldinn merg og bein, þá
var hlýjan alsráðandi innan
veggja snjóhússins, bæði líkam-
lega og andlega. Okkur leið vel.
Daginn eftir ákváðum við að
leggja heim á leið og var ekki
seinna vænna, rigning buldi á
okkur á lokasprettinum, svo Iíf-
dagar snjóhússins okkar voru
líklega taldir hvort eð var. Við
náðum að húkka bílfar við
Hveradali og fyrr en varði birtist
höfúðborgin sjónum okkar. Ys-
inn og þysinn var í algleymingi,
maður fann að það var eitthvað
sem fólk gleymir í nútíma
vafstri. Peningar, dýrar gjafir og
glys er ekki það sem jólin eru,
a.m.k. fannst okkur það ekki eft-
ir snjóhúsdvölina. Málið er að
fólki líði vel saman, peninga-
austur á ekki að þurfa til. Jóla-
nætur fjarri mannabyggðum
höfðu gefið okkur nýtt viðhorf
og gleðileg jól.
• ♦« r*
(jjqfin
hennar
G/æsibæ
Sími83210
VIKAN
I