Vikan - 12.08.1993, Page 10

vinna svo lengi í faginu átti ég
ekkert annað eftir en að eiga
slíkan rekstur sjálfur. Þetta var
fyrir fjórum árum og þá var
mikill uppgangur í veitinga-
rekstri, margir staðir opnaðir
en vinnan aldrei trygg. Stað-
irnir voru alltaf að fara á haus-
inn en ég var alltaf nógu lán-
samur til að ná inn peningun-
um mínum áður en gjaldþrotin
urðu alger,“ segir Jóhannes.
Þegar hér var komið sögu var
kominn tími til að fara að gera
eitthvað róttækt í málunum.
„Ég gleymi því ekki hvernig
menn komu, klöppuðu á öxl-
ina á mér og sögðu að ég
væri léttgeggjaður að þora
þetta. Ég hafði þá aldrei kom-
ið í Hafnarfjörð nema á
sunnudögum að skoða Hafn-
firðingana! Mér leist svo vel á
þetta næstelsta hús bæjarins
sem var þá rekið sem veit-
ingastaður. Ég hugsaði með
mér að ef þetta gengi ekki
sem veitingahús gæti ég allt
eins búið í því. Þannig að ég
keypti húsið enda var ég kom-
inn með sarpinn fullan af alls
kyns hugmyndum. Víkinga-
veislurnar rekja til dæmis upp-
haf sitt til útskriftarferðar til
New York. Þar fór ég inn á
ítalskan veitingastað. Þar
voru þjónar, fullorðnir menn
flestir, sem sungu meðan þeir
báru matinn fram. Ég hugsaði
með mér að þetta gætum við
vel gert heima eins og nú er
orðin raunin. Við erum með
syngjandi gengilbeinur hér
meðal annars.“
Varðandi starfsfólkið og
reksturinn vill Jóhannes Viðar
taka það sérstaklega fram að
á bak við hann standi frábært
starfsfólk, margt hvert frábær-
ir listamenn. „Ég má heldur
ekki gleyma að nefna Guð-
mund Árna og bæjarstjórnina
alla sem hefur stutt mig með
ráðum og dáð. Hann verður
heldúr ekki lakari, nýi bæjar-
stjórinn sem fyrir hreina tilvilj-
un var kjörinn heiðursvíkingur
númer eitt. Ég hef oft haldið
því fram að þetta sem hér
hefur gerst hefði hvergi tekist
annars staðar en í Hafnarfirði
því hér býr stórkostlegt fólk,“
segir Jóhannes.
VIÐAR VÍKINGUR
- Hugmyndir í sarpi, segírðu.
En hvort myndirðu skilgreina
víkingabröltið sem persónu-
lega áráttu eða viöskiptalegs
eðlis?
◄ Lengst
til hægri er
heiöursvík-
ingur
númer eitt:
núverandi
bæjarstjóri
Ingvar
Viktorsson
ásamt
m.a. Guö-
mundi
Áma í
víkinga-
veislu.
► Hagvirk-
ur Hafnar-
fjaröarvík-
ingur, Jó-
hann Berg-
þórsson,
kampa-
kátur.
▲ Ein syngjandi gengilbein-
anna býr sig undir aó bera
mjöó til nútímavíkinganna.
„Þetta eru náttúrlega fyrst
og fremst viðskipti. Ég myndi
ekki kalla þetta áráttu hjá mér
og ég er ekki ásatrúar, það
skal skýrt tekið fram,“ segir
Jóhannes sposkur, ekur sér til
þarna í sófanum uppi undir
súð í Fjörukránni en lætur
samt sem honum sé mikið í
mun að þetta komist til skila.
„Ég trúi á hann Guð minn,“
bætir hann við, maðurinn sem
kallar sig Viðar víking og finnst
það bara allt í lagi. Hann hefur
á hinn bóginn fengið ásatrúar-
fólk til liðs við sig.
„Já, ég á góðan vin, Hauk
Halldórsson myndlistarmann,
sem er ásatrúar. Hann hefur
myndskreytt allan staðinn og
verið mér innan handar við
hönnun. Ég hef líka fengið
góða iðnaðarmenn eins og Er-
lend Magnússon til að skera
út í tré. Eini möguleikinn er að
vera öðruvísi en aðrir. Ég hef
lagt áherslu á að ná inn á
ferðskrifstofurnar, hvort
tveggja upp á útlenda sem og
innlenda hópa. Hér á landi eru
ráðstefnur allt árið og ég næ
miklu af því hingað. Þeir sem
eru í Reykjavík koma ekkert
hingað til Hafnarfjarðar tveir
eða fjórir saman til að borða
eða skemmta sér. Þess vegna
var eina ráðið að ná þeim
hingað í hópum. Og hingað til
hefur allt gengið upp.“
ATHLÆGI
OG HNEYKSLAN
- Þú ert að klæða upp starfs-
fólkið í alls kyns múnderingar.
„Já, það var raunar dálítið
mál til að byrja með því við
erum svo spéhræddir, íslend-
ingar. Ég líka. Á Vínardögum
lét ég mig hafa það að
spranga hér um götur með
hvíta hárkollu í anda Mozarts.
Þetta var eiginlega byrjunin á
þessu öllu saman og vakti al-
menna athygli enda nýtt atriði
á ferðinni. Sömu sögu var að
segja af frönskum dögum. Þá
var starfsfólkið klætt upp í
gamla, franska herbúninga.
Þetta gerðum við á fimmtu-
dögum og sunnudögum, aðal-
lega vegna þess að íslending-
ar mega ekkert vera að því að
þorða og taka lífinu með ró á
föstudögum og laugardögum."
- Varstu ekki hræddur við
að veröa að almennu athlægi
með þessum tilraunum og
valda jafnvel hneykslan?
„Jú, jú, jú. Auðvitaö hlæja
alltaf einhverjir að manni og
við skulum bara leyfa þeim að
hlæja, he, he. Já, já.“
Jóhannes og hið skraut-
búna lið hans reisti tjaldskála
milli gömlu húsanna tveggja
10VIKAN 16.TBL. 1993