Vikan - 12.08.1993, Page 54

um hvað við tekur hverju sinni
hafði ég allt óráðið þegar ég
kom til Suður-Ameríku. Úr
varð að ég slóst í för með
Óskari og hans mönnum til
Bogotá, höfuðborgar Kól-
umbíu. Þangað tókum við lest
sem var sambland af flutn-
inga- og farþegalest og var
auðvitað troðin út úr dyrum en
við komum okkur fyrir uppi á
þaki eins vagnsins þar sem
pláss var að finna og lágum
þar lengst af leiðinni sem tók
um sextán tíma. Margt slæmt
hafði ég heyrt um Kólumbíu
og þá sérstaklega Bogotá en
varð var við lítið slíkt því ég
var á þvælingi með innfædd-
um sem kunnu svör við öllu.
Það var ekki laust við að
menn væru slæptir eftir að
hafa legið í rokinu og rykinu
alla leiðina. Það voru töluverð
viðbrigði að koma á götur
Bogotá því þar búa tæplega
fimm milljónir manna. Strák-
arnir sýndu mér lítið og gott
gistiheimili sem kennt er við
Santa Fe en héldu svo leiðar
sinnar að heilsa upp á sitt
fólk. í anddyri Santa Fe rakst
ég á miða með orðsendingu á
þá leið að það vantaði tvo
unga og hrausta menn eða
konur, helst fólk vant alvöru
ferðalögum, til að sameinast
um fjórhjóladrifið farartæki.
Hugmyndin var sögð að halda
af stað eftir tvo daga og keyra
suður Andesfjallgarðinn - í
gegnum Ecuador, Þerú og
Bólivíu. Leist mér strax vel á
þetta og gekk á herbergi fé-
laganna sem voru skrifaðir
fyrir þessu. Þar hitti ég þá
Bob og Ogi það var ákveðið
að setjast að veitingum og
ræða málið. Þeir urðu strax
mjög hrifnir þegar ég sagði
þeim að ég væri íslendingur
og auðvitað fókk ég gömlu
tugguna því þeir tilheyrðu
þeim geysistóra hópi fólks
sem aldrei hefur hitt nokkurn
frá því heimshorninu. Ég gat
mér þess reyndar til að Bob
væri frá Ástralíu því kaldhæð-
inn húmor er hans aðals-
merki. Ogi er töluvert nær mér
því hann er Hollendingur að
uppruna. Bob þótti Pít heldur
máttlítið nafn en kippti því í
liðinn og upp frá því var ég
alltaf kallaður lce.
Mér leist ágætlega á þá fé-
laga og ekki spillti fyrir að Bob
reyndist vera vel liðtækur bif-
vélavirki og Ogi alveg sæmi-
legur í spænsku svo að það
varð úr að við tókumst í hend-
ur og skáluðum upp á gæfurík
og góð ferðalög. Daginn eftir
fór ég og heimsótti Óskar og
fjölskyldu og þar var ég settur
niður til að matast og borinn
mjög góður kólumbískur mat-
ur. Það voru reyndar suður-
amerískar og sætar systur
hans sem tóku svona vel á
T Oll fjöl-
skyldan
tekur
höndum
saman um
aö full-
vinna
uppsker-
una áöur
en úrhelliö
hefst á ný.
móti mér. Drengurinn hafði
skroppið út á flugvöll til að ná
í kærustuna sína. Þegar heim
kom sagði hann farir vinkonu
sinnar ekki sléttar því hún
hafði lent í þeirri ógæfu á leið
sinni milli Quito og Bogotá að
flugvallarlögreglan í Quito tók
hana á beinið og fór í gegnum
allt hennar dót. Lauk sam-
skiptum þeirra svo að hún var
neydd til að greiða nálægt
hundrað dollara eða fá að
öðrum kosti ekki að yfirgefa
Quito. Þetta er aðeins Iftið
dæmi um spillingu innan lög-
regluvaldsins þar um slóðir.
Þegar ég sagði Óskari að ég
væri á leið burt frá hans stór-
fallega landi heimtaði hann að
annaðhvort kæmi ég aftur til
Kólumbfu eða heimsækti
hann í New York.
STEFNT Á ELDFJALL
Morguninn sem við Bob og
Ogi ætluðum að leggja upp
frá Bogotá hafði Nýsjálend-
ingur bæst í hópinn. Hann
kallaði sig Riff og var fæddur
og uppalinn í Takaka á suður-
eyju Nýja Sjálands. Þar hafði
ég einmitt dvalist í tvær vikur
einu og hálfu ári áður og
54 VIKAN 16.TBL. 1993