Heima er bezt - 01.12.1962, Blaðsíða 7

SÁLFARIR
Frásögn Kristjáns Halldórssonar, Stóru-Tjörnum, Suður-Þingeyjarsýslu
eturinn 1953, í janúarmánuði, þá leigði ég í
húsi á Akureyri, sem nefndist Jerúsalem.
I næsta herbergi við mig bjó skólapiltur,
sem var oft nokkuð hávaðasamur á kvöldin
og fram eftir nóttu og gat ég þá stundum ekki sofnað
fyrr en klukkan var orðin 2.
Eina nótt dreymdi mig, að ég var kominn inn til
hans og fór að ávíta hann fyrir hávaðann.
En þá kom fram kona, sem mér virtist honum ná-
komin, en mundi vera framliðin. Þóttist ég þá fara inn
í rúm mitt aftur og vakna. En þá var konan komin
þar og ég í einhverju móki. Sló þá konan einhverjum
sprota í brjóstið á,mér og fannst þá fara um mig titr-
ingur, líkastur því, þegar svæft er á skurðarborði og
eftir augnablik fór ég að svífa í loftinu fyrir ofan lík-
ama minn og sá hann liggja í rúminu.
Ég reyndi að komast í líkama minn aftur og stóð það
yfir aðeins augnablik unz ég var kominn í sömu skorð-
ur aftur, láréttur í loftinu svo sem meters hæð frá
líkamanum. Fór ég þá að íhuga ástand mitt og datt
helzt í hug, að ég hefði orðið bráðkvaddur. Leitaði þá
hugurinn til systur minnar, sem þá var stödd hjá mér,
hversu hryggilegt það mundi verða fyrir hana að koma
að mér önduðum um morguninn. Einnig hvarflaði
hugurinn til allra ættingja minna og fylltist hryggð.
Ég íhugaði mál mitt, en fyrst svona var komið þýddi
ekkert að fást um það.
Nú skipti allt í einu um, og ég fór að sjá alla mína
liðnu ævi líða hjá líkt og kvikmynd og ég gladdist og
hryggðist í senn, allt eftir því hvernig ævi mín hafði
verið. Ég hrópaði þá upp og sagði:
„Fyrst svona er komið, þá vil ég helzt fara til Ibbu,“
en það var gælunafn konunnar minnar. En um leið og
ég sagði þetta þá sveif ég af stað í gegnum vegginn í
herberginu eins og engin fyrirstaða væri, út í dimman
næturhimin eins og oft er í janúarmánuði á þessum
tíma nætur og sveif í gegnum loftið með svo miklum
hraða og var láréttur og fannst sem sterkviðri léki um
herðar mér og höfuð. Þannig sveif ég lengi unz ég nam
staðar. En þegar ég beitti huganum, þá endurtók sig
sami hraðinn aftur og eftir litla stund tók að birta og
ég var kominn á land, sem ég þekkti ekki. Þar stóð
ég á rótarskoti út úr tré og var það um einn meter að
sverleika og sprunginn á því börkurinn og mikið lauf-
fall á jörðu eins og þarna væru engir vindar. Skógur
mikill og hár var á hægri hönd og lauf þessa skógar
líkust lárberjalaufi, en heldur stærri og græn að lit.
Ég leit í allar áttir og sá að himinninn var allur jafn-
bjartur og gulhvítur á lit, ekki blár, og hitinn eins og
í þægilegu sólskini hér og bar engan skugga á, en jafn-
bjart úr öllum áttum. Nú sá ég mann stutt frá mér
og kallaði tii hans og spurði hann hvort hann hefði
hjálpað mér. „Já, ég aðstoðaði þig,“ svaraði hann. Ég
fylltist þakklæti og sveif til hans frekar en gekk og
faðmaði hann að mér, en hugsaði um leið, hvernig
stendur á þessu. Ég var ekki svona framhleypinn. Fór
ég þá á sama staðinn og ég var á fyrst og fórnaði þar
upp höndunum og þakkaði guði fyrir öll hans kærleiks-
og máttarverk, og sveif þá um leið upp í loftið yfir
skógarþykknið og fannst ég fara í austurátt og landið
vera þakið skógi og margs konar blómaskrúði, þar til
ég staðnæmdist við stóra höll, sem var með kúlumynd-
uðu þaki og súlur undir öllum hliðum, líkt sem þær
væru úr marmara eða einhverjum öðrum fallegum efn-
um. Fordyr voru á byggingunni og nokkrar tröppur
upp að dyrunum. Ég gekk upp tröppurnar og á móti
mér var tvívængja hurð. Hurðin laukst upp af sjálfu
sér og gekk ég inn í dyrnar og sá þar mann inni, er ég
hugði að væri eins konar dyravörður. Ég spurði hann:
„Hefur faðir minn komið hér?“ „Ég veit eklti við
hvern þú átt.“ Ég fann að ég roðnaði af því að ég
sagði þetta við ókunnan mann, en sagði honum þó nafn-
ið. Þá mælti maðurinn: „Já, hann hefur komið hér, en
er ekki hér nú.“ Bað ég þá manninn leyfis hvort ég
mætti ganga yfir forstofugólfið, en það var allt tiglum
sett og eins og göt fyrir tiglana. Steig ég svo inn á
gólfið og svignaði það um leið allmikið undan mér svo
ég spurði manninn hvort óhætt væri að ganga um gólf-
ið. Sagði hann það vera óhætt og um leið leit hann um
öxl sér og mælti í hálfum hljóðum: „Hann er nokkuð
þungur því hann er ekki skilinn við.“ Gekk ég þá yfir
gólfið og svignaði það um leið allmikið undan mér. Sá
ég þá inn í stóran súlnasal, og milli súlnanna stóðu ein-
ar tíu konur, allar í snjóhvítum kyrtlum. Tók ein kon-
an sig út úr hópnum og leið til mín, en í því hún var
rétt að segja komin til mín, fórnaði hún upp höndun-
um og sagði: „Ó, það er ekki hann, sem ég átti von á.“
‘ Ég þreifaði svo á mér öllum og spurði sjálfan mig:
Er þetta allt saman blekking? En finn þá að líkami
minn var allur eðlilegur og eins fötin, sem ég var í.
Sá ég þá allt í einu inn á milli súlnanna. Vinstra megin
í salnum, en þó heldur til hliðar, sá ég konu koma svíf-
andi, og voru klæði hennar snjóhvít eins og hinna
kvennanna, að öðru en því, að mér virtist, þar sem
fellingarnar á búningnum standa hæst, stafaði geislum
líkast því, þegar sólin skín á gler. Nú, þegar þessi kona
nálgast þá þekkti ég hana, þetta var konan mín. Kom
hún alveg fast til mín og ég breiddi út faðminn móti
henni og fylltist mjög mikilli geðshræringu. Og um
leið vaknaði ég með uppréttar hendurnar í rúminu.
Heima er bezt 407