Heima er bezt - 01.12.1962, Blaðsíða 15

ust ]oks til hvíldar eftir erfiðan en skemmtilegan dag.
Bára hrekkur upp af værum svefni er klukkan í svefn-
herberginu slær þrjú. Hún rís upp við olnboga og lit-
ast um. Hún sér að glaða tunglsljós er úti, því fullur
máninn sendir geisla sína inn um svefnherbergisglugg-
ann og skinu þeir nú á andlit hennar. Þær Þura og Dísa
sofa enn værum svefni. Líklega er bezt að sofna ekki
aftur hugsar hún og til þess að vera örugg um að svo
verði ekki fer hún að tína utan á sig fötin, en fer að
öllu rólega til þess að raska ekki svefnró þeirra Þuru og
Dísu. Tíminn líkur, klukkan slær hálffjögur og loks á
hún aðeins eftir fjórðung stundar í fjögur. Skyldi eng-
inn ætla að vakna, hugsar Bára. Ætii sjálfur húsbóndinn
ætli ekki einu sinni að vakna, en því var hún vön að
hann færi fyrstur á fætur og vekti vinnufólk sitt þann-
ig, að hann bankaði allfast á hurðirnar á svefnherbergj-
um þeirra. Gaman væri nú að gera húsbóndanum rúm-
rusk, hugsar Bára og launa honum þannig „lambið
gráa“. Og Bára ákveður að framkvæma þessa hugsun
sína.
Hún vekur þær Þuru og Dísu, en gengur svo út úr
herberginu. Léttum skrefum gengur hún að svefnher-
bergisdyrum þeirra hjóna og tekur varlega í hurðar-
húninn til þess að vita hvort hurðin sé læst, en svo er
ekki. Opnar hún þá hurðina mjög hljóðlega og læðist
inn i herbergið. Hjónin eru í fastasvefni. Bára gengur
hægt að rúminu, en þrífur síðan til Árna og hristir hann
til og segir: „Mál er að vakna, húsbóndi góður. Klukk-
an er að verða fjögur.“
Ámi og þau hjón bæði hrökkva upp með andfælum
og Árni rís upp við dogg í rúminu og nýr stírurnar úr
augunum.
O
Bára brosir og horfir á hinn ráðvillta mann og segir:
„Mál að komast á fætur, húsbóndi góður, og komast að
verki, ef ná á öllu heyinu heim í dag.“
„Hver er þetta eiginlega?“ segir Ámi og starir á
Báru. „Ha, Bára!“ hálfhrópar hann. „Ekki nema það þó,
Bára komin inn í hjónahcrbergi og vekur húsbónda sinn.
Aldrei á ævi minni hefur mér verið gerð þvílík skömm.“
„Já, húsbóndi minn, þú áttir þetta hjá mér, síðan þú
vaktir mig, svo þetta er kaup kaups og við því kvitt. Eg
var þó ekki svo fátæk að ég gæti ekki greitt þér þessa
skuldina,“ segir Bára um leið og hún gengur út úr her-
berginu.
„Hvernig lízt þér á, kona?“ segir Árni við Ingunni.
„Kaupakonan að vekja sjálfan húsbóndann. Sú þykir
mér vera nokkuð djörf. Eg held bara að það hljóti að
vera eitthvað varið í þessa stelpu.“
„Þetta var sannarlega gott á þig, góði minn, og lag-
lega gert hjá Báru,“ segir Ingunn og skellihlær, en Árni
hefur snör handtök við að klæða sig og skundar út. Er
hann kemur út á hlaðið, þá sér hann að þau Jón og
Bára eru að enda við að leggja reiðingana á hrossin.
Reiðinga hafa þau lagt á níu hross, en hnakk á tvö.
Árni gengur til þeirra og er eins og hann sé hálfskömm-
ustulegur á svip. Hann sér að Bára lítur glottandi til
hans, en hann læst ekki verða þess var, en segir:
„Hvernig er það annars með ykkur. Sváfuð þið ekki
neitt?“
„Ja, jú jú, húsbóndi góður, við sváfum alveg ljóm-
andi vel. En það dugar ekki að sofa yfir sig, þegar mik-
ið þarf að gera. Eða er það annars ekki rétt? ‘ segir Bára
og lítur brosandi á Árna.
„Eitthvað mun vera til í því, stúlka mín,“ anzar Árni
og er málrómur hans dálítið kuldalegur. „En þið skul-
uð nú fá ykkur einhverja hressingu áður en þið byrjið
að binda.“
Er fólkið hafði matazt skipar Árni því til verks: „Þið
farið fjögur og bindið úr stóra mónum og fitinni, Það
er bezt að það séuð þið Dísa, Stína, Kári og Gestur.
Stjáni getur flutt frá ykkur á sex hestum. Þið Jón og
Bára bindið af stóru grundinni og utan af brekkunum
og Hulda dóttir mín flytur frá ykkur á þrem hestum.
Karl kaupamaður hjálpar mér við að leysa, en þú, Þura
mín, mátt sofa fram að mjöltun, þú ert elzt af okkur og
því er ekki nema sanngjarnt að þú fáir að hvíla þig
lengst, en er þú hefur lokið við að mjalta kýrnar, þá
kemur þú til okkar Karls og hjálpar okkur við að losa
baggana úr reipunum.“
Þura lítur þakklátum augum til húsbónda síns og
gengur til hvílu sinnar, en þau Bára og Jón líta hissa
hvort á annað, því þau höfðu alls ekki búizt við því að
þeim yrði skipað saman til verks. Árni tekur eftir
augnatillitum þeirra og brosir í laumi.
Þau Jón og Bára leiðast niður á stóru grundina. Það
er heiðskír himinn og glampandi tunglskin og örlítið
frostkul við rót.
„Finnst þér ekki eitthvað dálítið rómantískt við þetta
veður og þessa stund?“ spyr Bára og tekur þéttara í
hönd ástvinar síns.
„Jú, vina mín, óneitanlega finnst mér það og mér
finnst þessi rómantík vera fyrirboði þess að við þurfum
ekki að óttast skerðingu á hamingju okkar, þótt stund
raunsæisins rynni nú upp.“ Jón segir þetta glaðlega og
lítur brosandi á ástvinu sína.
„Finnst þér það ekki skrítið, að pabbi þinn skyldi láta
okkur vera saman við bindinginn? Því átti ég sannar-
lega ekki von á. Ég var svo hrædd um að ég yrði látin
binda með honum Kára, og svo hélt ég líka að pabbi
þinn væri mér reiður af því ég gerðist svo djörf að
vekja hann,“ segir Bára og horfir spurnaraugum á Jón.
„Nei, Bára mín, pabbi mun ekki vera reiður við þig
vegna þess að þú vaktir hann, heldur er ég viss um að
þú hefur vaxið í áliti hjá honum fyrir það, því svona
lagað líkar pabba gamla. Satt að segja var ég nú líka tals-
vert hissa, er hann sagði okkur að vera saman við bind-
inginn, en ég skil það á þann hátt, að hann sé búinn að
taka þig í sátt, vina mín, og það held ég að við megum
þakka henni mömmu, því ég er viss um að hún er búin
að tala við hann pabba gamla. Þess vegna held ég að við
þurfum ekki lengur að bera kvíðboga fyrir framtíð-
Heima er bezt 415