Heima er bezt - 01.12.1962, Blaðsíða 38

HEIMA_____________
BEZT BÓKAHILLAN
Sveinn Víkingur: Lára Miðill. Akureyri 1962.
Kvöldvökuútgáfan.
Lára Agústsdóttir hefur sennilega verið meira umtöluð og
umdeild en nokkur annar íslenzkur miðill. Nú hefur síra
Sveinn Víkingur tekið saman bók um hana, þar sem rakin eru
æskuár hennar og fyrstu kynni af dulrænum málum, safnað
sögum um fyrirbæri, sem gerzt hafa í sambandi við hana, og
auk þess ritar höf. inngang um dulræn fyrirbrigði almennt og
að lokum er skemmtilegt viðtal við miðilinn. Eins og vænta
má af höfundi, er öll bókin rituð á skýran og skemmtilegan
hátt á þróttmiklu máli og skilningi og samúð með málefninu
og miðlinum. Það sem mestu máli skiptir í bókinni eru lýsing-
arnar á fyrirbrigðunum. Þau eru fjölbreytt og sýna mjög fjöl-
hæfar dulargáfur, enda þótt vitanlega sé um mjög misjafnlega
merkileg fyrirbrigði að ræða. Er sýnilegt að höfundur hefur
gert sér far um að sýna þar sem flestar hliðar á dulargáfum
Láru. En um eitt skýzt þeim skýra manni. Hann segist ekki
hafa hirt um að fá sögurnar vottfestar með aukaáritunum, og
gerir lítið úrþýðingu slíks. Tel ég þetta höfuðgalla á bókinni,
að ekki skyldi safnað þeim vottorðum, sem unnt var að ná til
ekki sízt þar sem um svo umdeildan miðil var að ræða. Hefðu
sh'k vottorð haft meira gildi en t. d. fræðslufundurinn sem
frá er skýrt aftarlega í bókinni. Þó er ein sagan, og hún ein
hin merkilegasta, vottfest af mörgum sjónar- og heyrnarvott-
um, og gefur það henni vissulega meira gildi en flestar hinar
sögurnar hafa. Er sú tregða að vottfesta slíkar fyrirbrigða-
sögur lítt skiljanleg. En allt um þennan galla er bókin um
Láru miðil merkileg heimild um fjölþættar dulargáfur. Sýnir
hún ljóslega að margt gerist í kringum oss, sem vér ekki skilj-
um, og hvöt ætti hún að vera til rannsókna í þessum efnum.
Auk þessa er bókin bráðskemmtileg aflestrar.
Hjörtur Gíslason: Garðar og Glóblesi.
Akureyri 1962. Itókaforlag Odds Björnssonar.
Höfundur varð kunnur alþjóð af sögum sínum um Saló-
mon svarta, sem allir unglingar gleyptu í sig, og fullorðnir
lásu einnig með velþóknun. Þessi nýja saga, sem mun upp-
haf á sagnaflokki, hefur alla kosti hinna fvrri bóka, en þó það
umfram, að hér er raunar meira að baki sögunnar sjálfrar.
Hún er að því leyti hollur lestur unglingum, að hún kennir
þeim án þess að prédika, að sýna mönnum og málleysingjum
skilning og sannið. Vafalaust mun sögunum af Garðari og
Glóblesa verða vel tekið og þær eignast traustan lesendahóp.
Pétur Sigfússon: Enginn raeður sinum næturstað.
Akureyri 1962. Bókaforlag Odds Bjömssonar.
Þetta er minningabók, fjörlega skrifuð, sem bregður upp
ýmsum svipmyndum úr fslenzku þjóðlífi í byrjun þessarar
aldar og í lok hinnar síðustu. Aðalsjónarsviðið er Suður-Þing-
eyjarsýsla, en höfundur kemur víðar við, meðal annars brá
hann sér út í lönd sem aðstoðarmaður Jóhannesar Jósefsson-
ar á íþróttaför um Evrópu. Er sá kafli nýstárlegur, því að fátt
mun um þá hluti skráð. Endurminningar þessar eru að vísu
sums staðar fulllangdregnar og smámunir til tíndir, en víst
er þó að engum leiðist sem þær les. Hispursleysi og einlægni
höfundar ásamt drengilegu umtali gerir bókina viðfelldna af-
lestrar. Og líkt og höfundur var á yngri árum kunnur fyrir
létta og drengilega glímu, beitir hann pennanum af léttleik,
fimi og drengskap.
Gestur Hannsson: Strákar og heljarmenni.
Akureyri 1962. Bókaforlag Odds Björnssonar.
Strákasögur Gests Hannssonar eru orðinn fastur þáttur í
útgáfu unglingabóka hvers árs. Og þær eru alltaf jafnvinsælar
og velkomnar. Enda hafa þær þá kosti til að bera, sem strákar
á tilteknum aldri sækjast mest eftir. Söguhetjurnar eru í senn
góðir strákar og hraustir, en þó hæfilega hrekkjóttir til þess
að krydda tilveruna. Hér eiga þeir í höggi við heljarmenni,
en bera auðvitað sigur úr býtum eftir mörg ævintýri, hæfilega
hættuleg köppum á þeirra aldri. Frásögnin er hröð og fellur
að efninu, svo að öll sagan er mátulega spennandi frá upp-
hafi til enda.
Martinus: Leiðin til lífshamingju. Reykjavík 1962.
Leiftur.
Danski dulspekingurinn Martinus hefur eignazt stóran hóp
aðdáenda bæði í heimalandi sínu og annars staðar, fyrir
kenningar sinar, sem bornar eru uppi af kærleika og siðferði-
legum þrótti. Kemur það ljóst fram í þessari bók, hvílíka á-
herzlu hann leggur á kærleikann, sem vísustu leiðina til lífs-
hamingju. Vera má að mörgum þyki bókin nokkuð torlesin,
og skal þeim ekki láð það, en hún er full af spaklegum athug-
unum, og kenningar hennar geta ekki leitt til annars en góðs
bæði fyrir einstaklinga og samfélagið í heild. Hún verðskuld-
ar því að vera lesin og lesin vel. Þýöandinn er Þorsteinn Hall-
dórsson.
Charles IV. Thayer: Rússland. Reykjavík 1962.
Almenna bókafélagið.
Þetta er önnur bókin í flokknum Lönd og þjóöir. Er hún um
allan frágang lík Frakklandsbókinni. Margar myndir og prýðilegar,
og bókin öll hin glæsilegasta að ytri sýn. Enda þótt margt sé að
staðaldri ritað og rætt um Rússa og Rússland, er vitneskja vor um
hið mikla ríki furðu hraflkennd og oft lituð annað tveggja af
blindri ofsatrú á hinu kommúnistiska stjómarfari, eða menguð
sterkri andúð á því. Það er því vissulega fengur að riti þessu, sem
skrifað er af hófsemi og þekkingu og flytur margvíslegan fróðleik
um sögu, stjórnarfar, atvinnuhætti og menningu Sovétríkjanna, og
setur hlutina þannig fram, að lesandanum sjálfum gefst kostur á
að dæma, hvað honum þyki girnilegt eða lítt til eftirbreytni. En
naumast mun hjá því fara, að samanburðurinn hljóti að falla
hinum vestrænu lýðræðisríkjum og skipulagi þeirra í vil. Að öllu
430 Heima er bezt