Heima er bezt - 01.12.1962, Blaðsíða 18

ónotayrðin, sem hann hefur slengt á þig í sumar og þó
sérstaklega þessa síðustu daga. En eruð þið nú ekki
ánægð, börnin mín?“ Er Árni mælir síðustu orðin kenn-
ir klökkva í rödd hans. Hann lítur á konu sína og sér,
að tár glitra á hvörmum hennar. Bára gat ekkert sagt,
svo hissa varð hún. Þessu hafði hún ekki átt von á. Hún
áttaði sig þó skjótt og stóð upp og þaut í fangið á Jóni
og hjúfraði sig að brjósti hans.
„Pabbi, er þetta alvara þín?“^spyr Jón hikandi um
leið og hann þrýstir Báru að sér.
„Alvara!“ svarar Árni stuttlega. „Hvernig spyrðu,
drengur. Efast þú um það, að faðir þinn segi satt. Trú-
irðu ekki á drengskap hans?“ Og Árni lítur hvasst á son
sinn.
Bára losar sig úr faðmi Jóns og gengur til Árna, tek-
ur í hönd hans og segir: „Ég skal reyna að verða þér
góð tengdadóttir og syni þínum góð kona, þótt ég fá-
tæk sé.“
Árni klappar Báru mjúklega á vangann og segir: „Fá-
tæk! Við skulum ekki minnast á slíkt. Hún Ingunn mín
minnti mig á það, að hún hefði ekki verið neitt sérstak-
lega vel efnum búin, er hún kom hingað að Hamri, og
þó hefur Hamarsauðurinn vaxið margfaldlega í hennar
tíð. En hvers vegna? Vegna þess, að hún var rík af
öðru en veraldlegum auð. Þeim auð, sem hvorki verður
í tölum talinn né á vogum veginn. Ég veit að þú skilur
við hvað ég á. Nei, Bára mín, um fátækt þína skaltu
ekki hugsa, því það er ekki víst, góða mín, að þú hefðir
verið neitt betri stúlka, þótt þú hefðir verið rík. Á
morgun skaltu svo heimsækja foreldra þína, ásamt
mannsefninu, og láta þau vita, hver breyting sé orðin á
högum þínum. Þú skal líka bera þeim kveðju okkar
hjónanna og segja þeim, að ef þ>au þurfi einhvers með
þá skuli þau ætíð leita til hans Árna garnla á Hamri.“
Bára leggur nú báða handleggi um háls tilvonandi
tengdaföður og hvílir höfuð sitt við brjóst hans og segir
og rödd hennar er þrungin af ástúð og hlýju: „Ég þakka
af alhug og fyrirgef þér af öllu hjarta öll ónotayrðin,
sem þú hefur látið falla í minn garð í sumar.“ Síðan
snýr hún sér að Ingunni og lætur fallast í útbreiddan
faðm hennar.
Jón gengur til föður síns og faðmar hann að sér og
gleðitár sjást glitra í augurn hans. Árni stendur á fætur,
en Jón sezt við hlið móður sinnar og unnustu. Ekkert
orð er sagt. Þessi stund er þeim öllum heilög. Árni
gengur um gólf nokkra stund, en loks staðnæmist hann
og horfir á þau þrjú, og tekur svo til máls og rödd hans
er þrungin af innileik og blíðu: „Langt er síðan ég hefi
lifað jafn sæluríka stund og þessa kvöldstund. Mér
finnst ég vera orðinn að nýjum manni. Og allt er þetta
henni Ingunni minni að þakka. Hún hefur alla tíð verið
rninn góði engill, sem hefur leitt mig út af margvísleg-
um villigötum, sem ég hafði í hvatvísi minni álpazt út á.
Og núna síðast hefur hún áreiðanlega með góðvild sinni
leitt mig á rétta veginn, því ég var ef til vill nærri búinn
að leiða ógæfu yfir ykkur öll, ef ég hefði haldið fast við
það áform mitt, að reyna að koma í veg fyrir hjóna-
band ykkar, börnin mín. Ég hefi talað við ykkur í
kvöld, en Ingunn mín hefur þagað, en allt það, sem ég
hefi sagt við ykkur eru hennar ráð. Henni eigið þið því
allt að þakka.
Guð blessi ykkur svo framtíðina, börnin mín. Megi
sól lífshamingju ykkar skína sem skærast, er lífssól okk-
ar Ingunnar rennur til viðar.“
Klukknahljóð
Framhald af hls. 406. ---------------------------
arinnar, en lokaði eyrum sínum fyrir klukknahljómi
fagnaðarerindis jólanna. En allt um það hefði nú verið
sýnt, að yfir þeim öllum væri vakað, ef þeir einungis
vildu sjá og heyra. Hann færði fram þakkir fyrir að
hafa verið notaður sem verkfæri til að bjarga manns-
lífum, og lauk ræðu sinni með bæn um, að hann mætti
öðlast þrótt til að láta klukknahljóm trúarinnar berast
út til safnaðarins, svo að hann mætti nema hann jafnt
á stundum hættu og harma, gleði og gæfu.
Hann átti bágt með að tóna eftir prédikunina sakir
geðshræringar. Og sú hugsun hvarflaði að honum, að
ef til vill hefði hann nú höggvið síðasta þáttinn, sem
tengdi hann við söfnuðinn. Ef til vill þyldi fólkið ekki
að til þess væri talað á þennan hátt, öðru vísi en hinar
hefðbundnu jólaræður. En í hjarta sínu fagnaði hann
þó því, að hafa sagt það sem honum bjó í brjósti.
Við kirkjudyrnar hófst samtahð og dómarnir. „Slíka
jólaræðu hef ég aldrei heyrt fyrr,“ sagði fönguleg hús-
freyja við vinkonu sína. „Ég segi það satt, að mér
fannst sumt af því ganga guðlasti næst, og ekki vantaði
útásetningarnar.“ „Já líklega dregst það, að ég komi
aftur í kirkju til að heyra það, að ég sé á hraðri leið
til helvítis,“ sagði roskinn bóndi, sem kunnur var að því
að dýrka guðinn Mammon eigi síður en aðra guði. En
aðrar raddir heyrðust líka. „Þetta er í fyrsta sinni, sem
ég hef heyrt nokkurn prest flytja ræðu, sem hlustandi
var á,“ sagði ungur bóndi, nýfluttur í sveitina. Þannig
gekk samtalið. Dómarnir voru ýmist með eða móti. En
enginn var hlutlaus. Ræðan hafði rótað við þeim. Jafn-
vel þeir, sem mest fordæmdu ræðuna og síra Steinar,
gátu ekki að því gert, að einhver innri rödd hvíslaði
að þeim að réttast væri að bíða átekta og sjá hverju
fram yndi. Hver gat sagt um hvað byggi í þessum
presti? Og eitt var víst, einhver órói hafði gert vart
við sig í hugum safnaðarins. Var það klukknahljóð —
eða hvað?
418 Heima er bezt