Heima er bezt - 01.12.1962, Blaðsíða 33

en ég væri tuttugu og eins árs, með einni undantekn-
ingu þó, en ég var of utan við mig til að spyrja nánar
út í, hver þessi undantekning væri.
Ég gat ekki skilið, hvers vegna pabbi var að hugsa
um giftingu mína og vildi ekki, að af henni yrði fyrst
um sinn. Eðlilegast hefði verið, að hann óskaði eftir,
að ég eignaðist mitt eigið heimili sem fyrst.
Mig grunaði óljóst, að hann hefði Hans í huga, þó
ég hefði alltaf haldið, að þau bæði væru grunlaus um
samband okkar, nema sem leikfélagar og kunningjar.
Ég vissi vei, að Hans hefðu þau sízt af öllurn vinum
mínum kosið sér fyrir tengdason, enda hafði ég aldrei
hugsað um hann á þann hátt.
Hans var lítið eitt hærri en ég, með skollitt hár og
þykkar, rjóðar varir, sem voru síþyrstar í kossa og
alls konar nautnir. Hann sogaði að sér vindlingareyk-
inn með sömu ánægju og hann saup á flöskunni og
kyssti mig. Hann var næstum of fallegur til að geta
talizt karlmannlegur, en vöxturinn bætti það upp. Þótt
hann væri ekki hár, var hann herðabreiður og fallega
vaxinn.
Ég vissi að hann meinti aldrei neitt með fagurgala
sínum og hafði eflaust átt fleiri vinkonur, en ég hafði
hugmynd um. Það var sama, ég vildi hafa hann fyrir
mig eina og var fokvond, sæi ég hann líta aðrar stúlkur
hýru auga.
Ég hafði reynt að fullvissa pabba urn, að ég myndi
aldrei giftast. Hvernig gat hann verið að hugsa um svo
hversdagslega hluti á annarri eins stund. En pabbi
strauk blíðlega um kollinn á mér og brosti þrátt fyrir
þjáningarnar.
„Sá dagur kemur, blómið mitt,“ sagði hann, „að þú
finnur þann rétta, og þá munum við móðir þín fylgj-
ast með þér og gleðjast yfir gæfu þinni.“
Ég hrökk upp úr þessum hugleiðingum við, að Sara
gamla vinnukonan okkar, kom inn. Augu hennar voru
rauð og þrútin eftir margra daga grát. Ég held að hún
hafi sofið vel flestar nætur, blessuð kerlingin, að minnsta
kosti heyrði ég greinilega hraustlegar hrotur hennar,
þegar ég vakti. — Því var öfugt farið með mig. Allt
frá þeirri stund, er ókunni læknirinn sem kom með
Páli, leiddi mig út úr herberginu frá pabba, hafði ég
ekki getað fellt eitt einasta tár. Stundum fannst mér
verkurinn fyrir brjóstinu vera svo sár, að ég mundi
springa. Ég átti engan svo góðan vin, karl eða konu,
að ég gæti leitað til hans. Eg var alein í ógnþrungnu
svarta myrkri og ráfaði þar um án þess að finna nokk-
urn tilgang í, að ég lifði lengur.
„Maturinn er til,“ sagði Sara gamla og leit biðjandi
á mig. Hún syrgði húsbændur sína svo innilega, að það
var engin von að hún skildi, hve köld og dofin ég gat
verið. Mér fannst það ekki vera ég sjálf, sem gekk hér
um húsið, heldur önnur persóna, sem ég gat þó ekki
slitnað úr tengslum við.
Fólkið sem kom til að votta mér hluttekningu sína,
fullt meðaumkunar, fór aftur með vandlætingarsvip.
Ég hafði heyrt það hvíslast á um það, að Sara gamla
syrgði þau meir en einkadóttirin.
„Sóley mín, reyndu nú að borða, barnið mitt.“
Sara gamla mændi tárvotum augunum á mig og
renndi þeim síðan um autt og rúið herbergið, sem áð-
ur hafði verið svo heimilislegt. Þetta hafði verið setu-
stofan. Uppáhaldsstaðurinn minn var sófinn við glugg-
ann.
Mamma sat undantekningarlítið í ruggustólnum. Hún
hélt mest upp á hann af öllum sínum húsgögnum, ég
held nærri því, að henni hafi þótt vænna um hann en
mig. Þarna gat hún setið tímunum saman með handa-
vinnu sína eða nýjustu bókina, sem hún hafði náð í, og
látið stólinn ramba ofurhægt fram og aftur, aftur og
fram.
Hún var ákaflega veik fyrir ástarsögum og vildi endi-
lega spjalla um þær við okkur pabba, lýsa kostum uppá-
haldspersónu sinnar, en göllum hinna, en við pabbi
vorum bæði laus við að nenna að rökræða við hana.
Pabbi var venjulega niðursokkinn í læknisrit eða ann-
að tilheyrandi starfi sínu, en ég bara nennti ekki að
tala, þótt málbeinin á mér gætu orðið nógu liðug, þeg-
ar ég vildi það við hafa í minn hóp. Ég lá bara og lét
mig dreyma, ýmist um framtíðina og allt, sem ég þá
ætlaði að framkvæma, eða þá fortíðina og lifði upp
aftur, það sem ég hafði reynt mest spennandi og
skemmtilegt.
Alamma var oft gröm yfir, hve við pabbi vorum
laus við að vilja „spjalla“. Hún hafði áhuga á öllu
mögulegu, allt frá nýjustu slúðursögunum að heim-
spekilegum hugleiðingum um himintunglin og tilgang
lífsins. Svo fékk hún sér konfektmola. Ég hef aldrei
fyrirhitt fullorðna konu, sem hafði jafn óstjórnlega
löngun í sælgæti. Hún var ekki ánægð, nema þabbi sæi
um, að aldrei yrði sælgætisaskjan alveg tóm, áður en
hann færði henni aðra fulla.
Elsku mamma mín, með fallega föla andlitið og kop-
arrauða hárið, sem pabbi þreyttist aldrei á að dásama.
Hún var grönn og beinvaxin, létt á fæti, og hreyfing-
arnar eins og hjá ungri stúlku, þótt hún væri nærri
fertug. Nú var ég jafngömul henni, þegar hún giftist
pabba, samt litu þau alltaf á mig eins og barnið.
Ég mótmælti því harðlega, að ég væri of ung til að
ráða mínum málum sjálf og standa á eigin fótum. Þau
hlógu þá bara að mér, og pabbi ruglaði í hárinu á
mér, þar til það leit út eins og þyrill, og spurði svo
mömmu, hvort hún hefði nokkra hugmynd um, hvað-
an ég gæti hafa erft þennan eldrauða lubba? Mamma
tók þátt í leiknum, og þau gátu rakið rauðhausana í
móðurættinni mann fram af manni aftur í gráa forn-
eskju.
Ég vissi vel, að mamma hafði á mínum aldri haft
alveg nákvæmlega jafn eldrautt hár og ég og líka
freknur á nefinu, jafnvel þótt hún þvæi sér bæði upp
úr áfum og rjóma og varaðist að láta sólina skína á
andlit sitt, sérstaklega þó eftir að hún var búin að
Heima er bezt 425