Heima er bezt - 01.12.1962, Blaðsíða 34

ákveða að ná í pabba. - Þetta hafði ég heyrt, þegar
gömul vinkona mömmu kom í heimsókn. Þá var ég
nu eða ellefu ára og ostjornlega forvutin, þegar þter
voru að rifja upp endurminningar sínar, frá því þær
voru ungar stúlkur heima í sveitinni sinni.
„Maturinn er til,“ endurtók Sara gamla og horfði á
mig með svip, sem gat ekki leynt vanþóknun hennar á,
hve seint ég svaraði. — Ég stóð upp, stirð og dofin.
„Já, Sara mín, ég er að koma,“ svaraði ég.
Jafnvel þessi gamla kona, sem hafði verið á heimili
foreldra minna, frá því ég fæddist, gat ekki skilið,
hvernig mér leið. Það var þá ekki von, að aðrir gætu
það.
Eg hafði alls enga löngun í mat, en Söru vegna borð-
aði ég þó, vissi h'ka að ég þurfti þess með. Þarna sat
gamla konan á móti mér við eldhúsborðið, feit og
bústin, og borðaði af hjartans ánægju, að því er séð
varð, enda var það hennar ævistarf, — ég segi ekki
köllun, - að elda mat og búa til brauð, þvo og skrubba.
Ömurlegra hlutskipti gat ég ekki hugsað mér. En hún
var sæl í sínu konungsríki, þótt lítið væri, og virtist
ekki hafa minnstu löngun til að skipta um starf eða
stað. Hún tárfelldi af ánægju, þegar nýi læknirinn, sem
var okvæntur, bað hana að vera ráðskonu hjá sér. Bara
hún hefði verið ofurlítið yngri, eða hann eldri, þá
hefði þetta getað farið vel hjá þeim.
Ég kyssti gömlu konuna á kinnina og gekk síðan upp
á loft, inn í gamla herbergið mitt. Það var nú galtómt.
Ég stóð um stund og horfði út í myrkrið. Mér leið
undarlega, var ýmist sjóðheitt eða ískalt og langaði
mest til að hátta í bólið mitt og sofna, og helzt að
vakna aldrei aftur.
Hvers vegna kom ekki bíllinn að sækja mig? Páll
hafði gert ráð fyrir, að hann yrði kominn um þrjú eða
fjögur-leytið, þegar hann hringdi til mín um morgun-
inn. Þá ætlaði hann að fara að leggja af stað. En þetta
var löng leið, og margt gat tafið.
Ég bjó mig í ferðafötin og gekk út. Það var dálítið
frost og snjóföl á jörðu. Tunglið skein, og sló ævin-
týrabjarma á umhverfið. Það marraði í snjónum, þegar
ég rölti eftir holóttum veginum, sem lá í hlykkjum
upp úr þorpinu. Þann veg kæmi bíllinn frá Álftafirði,
svo við gætum ekki farið á mis.
Páll hafði sagt, að sonur sinn kæmi eftir mér, og mér
datt ekki í hug, að það gæti verið neinn annar en Hans,
enda kallaði Hans hann pabba, þó Páll væri stjúpi hans.
Hans hafði aldrei talað mikið um fólkið sitt í Álfta-
firði, en það sem hann sagði, var allt á þann veg, að
ég bjóst við að hitta þar eintóma gamla sérvitringa, sem
aðallega hugsuðu um að gera samferðafólki sínu lífið
leitt með siðavendni og prédikunum. Ég hafði oft velzt
um af hlátri, þegar Hans var að herma eftir „Gamla“
Það var samstarfsmaður Páls á sjúkrahúsinu.
Það var ekki ánægjulegt líf, sem ég átti fyrir hönd-
um, en Hans mundi bæta það allt upp. Hans hafði ekki
getað komið og verið við jarðarförina, og hvers vegna
hann gat það ekki, vissi ég varla. Páll hafði eiginlega
svarað út í hött, þegar ég spurði hann að því, sagði
aðeins að atvinnu sinnar vegna hefði það verið ómögu-
legt.
Sannast að segja hafði ég ekki hugmynd um, hvaða
atvinnu Hans stundaði. Einu sinni var hann leigubíl-
stjóri, en hvort hann var það enn, vissi ég ekki. Það
var þó hugulsemi af honum að koma eftir mér. Hann
vissi auðvitað, hve einmana ég yrði á nýja heimilinu.
Mér hlýnaði um hjartaræturnar og greikkaði ósjálfrátt
sporið. Ó, Hans, gamli gallagripur, hve ég hlakka til að
sjá þig!
Skýringin á því að Hans átti heima ekki síður hjá
okkur a Björk en í Álftafirði var sú, að hann var syst-
ursonur Söru gömlu. Móðir hans hafði verið heilsulítil
og dó, þegar hann var átta ára.
Ég sá bílljósin fyrst uppi á háheiðinni og hafði ekki
augun af þeim, meðan bíllinn sniglaðist eftir hlykkjótt-
um veginum, sífellt nær og nær. Ég þráði Hans allt í
einu svo óstjórnlega heitt, að ég gat varla stillt mig
um að hlaupa á móti bílnum. En það var þá ekki Hans!
Vonbrigðin flæddu um mig, og ég gat engu orði kom-
ið upp.
Okunni maðurinn hraðaði sér til mín, þar sem ég
stóð eins og negld niður. Það var undarlegt, ég kom
ekki andliti hans fyrir mig, en um leið og hann tók í
hönd mína, mundi ég hver hann var. Þetta var ungi
læknirin, sem komið hafði með Páli, en fór strax dag-
inn eftir.
Handtak hans var hlýtt og sterkt, hann sleppti hönd
minni ekki strax, en sagði með þessari einkennilegu
lágu róandi rödd:
„Sóley, ég átti ekki von á þér, hér úti á miðjum
þjóðveginum.“
„Ég hélt það væri Hans, sem kæmi,“ stamaði ég.
„Hans?“ sagði hann undrandi. „Hvernig datt þér
það í hug? Hann er enn fyrir sunnan. Sagði pabbi þér
ekki, að það væri ég sem kæmi?“
„Hann sagði bara, að sonur sinn kæmi!“
„Já, en ég er sonur hans, vissirðu það ekki? Hefur
Hans aldrei nefnt mig?“
„Nei,“ tautaði ég og hristi höfuðið. „Hann hefur
aldrei sagt mér frá neinum, nema Önnu gömlu og
„Gamla“, sem vinnur með Páli.“
Ég áttaði mig of seint og eldroðnaði. Ég hefði getað
sokkið niður í veginn af skömm. Auðvitað var þetta
„Gamli“. Hann sagði líka rólegur, en með annarlegum
hljómblæ:
„Ætli það sé ekki ég, sem hann hefur sagt þér frá?“
Það byrjuðu svo sem vel kynni mín af heimilisfólk-
inu í Álftafirði! Sennilega yrði endirinn eftir því. Ég
settist inn í bílinn, og hann ók þegjandi af stað.
(Framhald.)
426 Heima er bezt