Heima er bezt


Heima er bezt - 01.07.1994, Blaðsíða 18

Heima er bezt - 01.07.1994, Blaðsíða 18
undan Kerlingunni. Loks ei’tir klukkutíma sást til báts. Bóndinn þekkti hann strax. Það var Elliði, formaður Elías Magnússon, alþekktur fullhugi. Það fór þó þannig að þegar Elliði kom að Skeiðinni, braut fyrir framan hana og því óðs manns æði að leggja að henni. Þar með voru ör- lög Skeiðarinnar ráðin. Enginn mannlegur máttur gat bjargað henni frá tortímingu. Elliði sneri við til Bolungarvíkur en við hásetar á Skeiðinni horfðum á brimskaflana bera þilfarið af henni og nokkuð af súð- inni upp á sandinn. Botninn ásamt vél- inni hvíldu nú sín „lúnu bein“ á fjög- urra metra dýpi spölkorn frá landi. Aldrei framar mundi Skeiðin flytja að landi björg í bú. Það lá við að ég brynnti músum. Hún hafði í vissum skilningi skapað mér tækifæri til að komast á stærra skip og stælt mig í þeim ásetningi að verða hlutgengur sjómað- ur. Aður en við lögð- um upp frá Skálavík, Arni, ég og Siggi á Nesinu, mættumst við allir á sandin- um. Arni púaði í skeggið og tautaði: „Eg fer ekki fet fyrr en matarkassinn minn kemur upp, forláta kassi, smíðaður af Guðna snikkara.“ Og viti menn, við sáum eitthvað hoppa á öldunum og í Ijós kom að það var kassinn hans Arna. Við Siggi urðum báðir að halda í karlinn svo hann færi sér ekki að voða, svo ákafur var hann að ná kassanum. Við brutumst svo yfir Skálavíkurheiði í afleitri færð, sukkum að hné við hvert fótmál og Arna varð þungt fyrir fæti. Það var norðvestankaldi og snjóél öðru hvoru. Við staðnæmdumst ekki í Bolungarvík en héldum áfram inn Oshlíð, þótt komið væri myrkur. Hlíðin var ófrýnileg, snjóflóðahætta mikil og víða svellbólstrar nið- ur í sjó. Við tókum það ráð að vaða fyrir forvaða, héld- umst í hendur og stóðum af okkur útsogið og klöngruð- umst þannig inn eftir hlíðinni, þótt seint gengi. Mér var létt í sinni, var þess fullviss að guð myndi ekki sleppa af okkur hendi fyrst hann hafði látið okkur ná landi á Skeiðinni. Mér fannst ég verða að gera eitthvað fyrir hann í staðinn. Nú ætlaði ég að gefa guði loforð, ekki til að svíkja eða gleyma, heldur efna. Það var að Þriggja tonna bátur, Hermóður IS-482, smíðaður 1928. leggja mig fram um að veita þeim aðstoð, sem hjálpar þurfi væru á sjó eða landi. Loks komumst við inn í Seljadal og þóttumst þá hólpn- ir. Við hvíldum okkur við Skarfasker, en fljótt sló að okk- ur og áfram paufuðumst við í myrkri og snjómuggu. Frost hafði hert og föt okkar frusu. Það hringlaði í okkur eins og sjóskrímslunum, sem algeng voru um þessar mundir á Eyrarhlíð. Um klukkan hálf- ellefu á aðfanga- dagskvöld komum við loks til Isafjarð- ar, uppgefnir og illa til reika. Það var jólalegt heima þegar ég valt inn úr dyrun- um. Kassi var á miðju gólfi á milli rúmanna og á hon- um nokkur kerti og loguðu glatt. Kring- um kassann stóðu systkini mín og for- eldrar og sungu „Heims um ból.“ Eg var óendan- lega sæll og glaður yfir að vera kominn heim og svolítið stoltur yfir því að ekki hafði staðið upp á mig í þessum þrengingum. Eg var strax færður úr hverri spjör og þegar ég hafði baðað svo mig í stóra balanum, sem til þess var notaður, hurfu allir þreytuverkir og ég varð sem nýr maður. Allir voru glaðir yfir að hafa heimt mig úr helju, því að við höfðum verið taldir af. Engin boð höfðu borist fyrr en Níls hafði hringt frá Bolungarvík um miðjan dag á að- fangadag. Systkini mín horfðu á mig í undrun og aðdáun. Ég hafði bersýnilega vaxið í þeirra augum. Sjálfum fannst mér ég vera orðinn töluvert reyndur sjó- maður og reyndi að segja foreldrum mínum og öðrum, sem vildu hlusta á mig, frá þessari sjóferð í þeim anda. Reyndi að gera lítið úr öllu, eins og ég hafði heyrt gömlu sjómennina á stóru bátunum gera, þegar þeir sögðu frá vondum veðrum. Innst inni bauð mér þó í grun að ég ætti margt eftir ólært á sjó og landi áður en ég yrði fullnuma. Tvennt var það þó, sem hafði greipt sig fast í hug minn við þessa reynslu. Uppgjör og eintal mitt við guð og ábyrgðartilfinningin fyrir því að standa við gefin loforð. Og mér fannst ég hafa komist einu skrefi nær því að þekkja sjálfan mig. ÍTT5rn 234 Heima er best
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.