Heima er bezt - 01.07.1994, Blaðsíða 48

friðurinn. Strákamir hentu hvolpinum á niilli sín og létu
öllum illum látum, svo að hann var farinn að urra og
gelta grimmdarlega, sem sagt. þeir gerðu hann alveg
trylltan. Ég gat nú ekki á mér setið en skarsl í lcikinn og
bað krakkana að fara með hvolpinn til tíkarinnar, svo að
hann gæti fengið að sjúga, en ekki var mannúðin meiri en
svo að öll neituðu þau því. Sögðust ekki nenna. það væri
svo langt og þar við sat.
Nú var dagur að kvöldi korninn og farið að bollaleggja
hvað ætti að gera við hvolpinn yfir nóttina. Þarna í ná-
grenninu var um þessar mundir mikið af hálfbyggðum
húsurn, og stakk nú strákur upp á því að fara með hvolp-
inn inn í eina bygginguna og loka hann þar inni. Ég fékk
nú sting í hjartað þegar ég heyrði þetta undir væng. Hvort
nærvera mín hafði þarna einhver áhrif veit ég ekki en
horfið var frá þessu, en hvolpurinn var lokaður frammi í
kaldri forstofunni. Mér var búin hvíla í hlýju og notalegu
herbergi, en ekki hafði ég lengi sofið þegar ég vaknaði
við sáran grát einhvers staðar í húsinu. Þegar ég hafði átt-
að mig heyrði ég að þetta var hvolpurinn. Ég snaraði mér
í peysu og inniskó og fór fram í eldhús, tókst að finna
slökkvarann og kveikja. Svo rann ég á hljóðið og fann
blessaðan litla hvolpinn afkróaðan úti við útidyrnar. hríð-
skjálfandi bæði af kulda og hræðslu. Hann þagnaði um
leið og hann sá mig. Ég fór úr peysunni og vafði henni
utan uni hvolpinn og bar hann fram í eldhús, tókst að
finna mjólk til að gefa honum og síðan fór ég með hann
beina leið inn í rúm. Þar lúrði hann lengi nætur í fangi
mér og hríðskalf. Auk þess var hann með svo mikinn
ekka, eins og barn, sem búið er að gráta lengi.
Loks fór skjálftinn að réna og ekkinn. Þá vildi sá litli
fara á gólfið og lét ég hann ráða því, en svo fór hann að
vola og vissi ég að honum þætti eitthvað að svo ég
kveikli Ijós og þá var allt í lagi og liann steinþagði til
morguns. Hann var bara hræddur í dimmunni, blessaður
litli vinurinn, búinn að fá nóg af síku.
Ég vaknaði þegar krakkarnir fóru að ganga urn en lét
ekkert á mér kræla meðan konan var að koma þeim í
skólann. Svo fór ég fram í eldhús og drakk morgunkaffíð
hjá konunni. Síðan bað ég
hana að gefa mér einhverja
mjúka rýju til að hafa utan
um hvolpinn. Hún rak upp
stór augu og spurði hvað ég
ætlaði að gera. Ég sagðist
ætla að reyna að finna tíkina,
en hún sagði að þetta væri
löng leið og hvort ég rataði.
Ég sagðist hafa daginn fyrir
mér og geta spurt til vegar.
Ég vissi að ég var að gera
rétt og var því harðákveðin
og sá ég að hún var alveg
undrandi á því hvað ég var
ákveðin að vera að rjúka
strax í burtu. En ég reyndi að
leiða henni fyrir sjónir að
svona meðferð á dýrum væri
ómannúðleg og hvort hún sæi
það ekki sjálf að þótt ég væri
þar gestkomandi gæti ég ekki
látið svona mál afskiptalaust.
Ég vafði nú utan um hvolp-
inn og lagði hann ofan á
saumadótið í körfunni, en
karfan var opin með tveimur hönkum svo að hvolpurinn
gat séð allt í kringum sig. Ekkert hafði hann við mínar
gerðir að athuga, rétt eins og hann vissi hvað til stæði.
Hann hreyfði hvorki legg né lið á meðan ég var að koma
honum fyrir í körfunni. Hann hefur treyst mér, blessaður
litli anginn. Ég sá ekki belur en að hann brosti til mín
þegar ég var komin í kápuna, tók upp körfuna og lagði af
stað.
Veðrið var blítt og fagurt þennan dag. Ég arkaði nú
gegnum þorpið með þennan óvenjulega farangur. Þeir fáu
sem ég mætti þarna í morgunkyrrðinni horfðu undrunar-
augum á mig og hvolpinn í körfunni. Ég komst í gegnum
þorpið og með tilsögn fann ég sveitabæinn sem hvolpur-
inn var frá.
Ég bað þess nú í hátt og í hljóði, að ég fyndi vesalings
tíkina. Hvernig mundi henni líða ósoginni í allt að tvo
sólarhringa?
264 Heima er best