Heima er bezt - 01.07.1994, Blaðsíða 32

Ca íOS
cí_S
ÍM1

Hefðbundinn göngulúr eftir kunnuglegum kletta-
stíg snerist upp í heldur óvenjulega reynslu fyrir hjón
nokkur sem þar dvöldu í sumarfríi sínu. Eftir að liafa
hikað lengi við að segja frá þessari reynslu sinni af
ótta við að vera talin eitthvað rugluð, hafa þau nú
gert sér grein fyrir að fleiri hafa orðið fyrir svipaðri
reynslu.
Þeim segist svo frá:
Þegar þetta gerðist vorum við á sumarbúðastað og
dvöldum á búgarði vina okkar, sent staðsettur er á milli
Looe og Polperro í Comwall. Ég hafði oft dvalið þarna
áður og þekkti svæðið vel, eða það hélt ég a.m.k.
Einn sólbjartan laugardag, þegar sumarfrí fólks stóðu
sent hæst, ákváðunt við að ganga til Polperro eftir stígn-
um sem lá yfir klettahæðirnar á milli þorpanna tveggja,
leið sem ég hafði gengið margoft áður. Stígurinn hlykkj-
ast á ntilli burnknavaxinna klettahæðanna og frá honum
er mjög sérstök útsýn yfir sjóinn. Margir ganga eftir
þessum stíg, sérstaklega á sumrin, en hann er þó í engu
neitt sérstakur nema fyrir fegurð landsins sem hann ligg-
ur unt.
Við lögðum af stað nokkru eftir hádegi og allt var cins
og við höfðum búist við fyrstu mínútumar af göngu okk-
ar. Við spjölluðuin saman á göngunni en þögnuðum
smárn saman þegar við fórum að vcrða vör við breytingar
á umhverfi okkar. Það fyrsta sem ég tók eftir var að þessi
venjulegu umhverfishljóð höfðu hljóðnað. Ég gat t.d.
ekki heyrt nokkurt hljóð berast frá mannþrönginni sem
var á ströndinni rétt fyrir neðan klettastíginn scm við vor-
um að ganga eftir. Eitthvað annað var li'ka orðið öðruvísi
en ég gat ekki gert mér grein fyrir hvað það var.
Þegar við gengum fyrir bugðu á stígnum varð mér litið
í kringum mig og tók þá eftir mér til nokkurrar undrunar,
að minnismerki sem við gengum vanalega lram hjá, var
komið hátt upp í hlíðina fyrir ofan okkur. Ég sagði eitt-
hvað um þetta við eiginmann minn og velti því fyrir mér
hvernig við hefðunt getað lent á öðrum stíg þar sem ég
hafði aldrei tekið eftir slíkum þarna.
Við héldum þögul áfram leið okkar og þegar við kom-
um nokkuð lengra eftir stígnum tók ég eftir að ekki var
allt eins og það átti að vera. Ég sá að komin var röð af
dyrum í burknana sern uxu á klettunum. Þær niinntu mig
á þessar snúningshurðir. sem maður sér stundum. Við
stönsuðum þegar við kontum á móts við þessar dyr.
Kannski hefðum við átt að ganga í gegnunt þær en við
vorum bæði orðin áfjáð í að komast aftur í venjulegt um-
hverfi svo að við héldum áfrant fram hjá þeim. Við geng-
uni fyrir síðustu bugðuna á stígnum og sáum Polperro
þorpið fram undan.
Við fyrstu sýn virtist allt vera eðlilegt nema hvað gatan
var óvenjulega auð ntiðað við að það var laugardagur að
sumri. 1 raun virtist bara alls ekki neinn vera á ferli. Rétt
fyrir ofan höfnina er hellir og við gátum greinilega séð að
inni í honum logaði eldur og í kringum hann virtust
standa verur, klæddar sem víkingahermenn. Á þessu and-
artaki voru einu hljóðin sem við heyrðum þau sem bárust
frá sjónum og mávunum.
Við gengum rakleiðis þangað sem stígurinn endaði og
þegar við stóðum þar og horfðunt niður til þorpsins btu-
fyrir okkur undarlega sýn. Sumt af fólkinu var í nútíma-
klæðnaði á meðan hinn hluti þess var klæddur í föt frá
fyrri öldum, svo að í þorpinu virtist vera fólk úr bæði nú-
tíð og fortíð. Einnig var það einkennilegt að þrátt fyrir að
þorpið virtist vera fullt af fólki og það væri svo nálægt
okkur sem raun bar vitni, heyrðust samt engin önnur
hljóð en þau frá sjónum og mávunum.
Ég veit ekki hve lengi við stóðum þarna stjörf yftr því
að vcra „draugar" á okkar eigin tíma. Ein manneskja eða
tvær fóru fram hjá okkur í seilingarfjarlægð en þær virt-
ust ekki hala hugmynd um nærveru okkar. En svo smám
saman tóku hin hversdagslegu hljóð eins og hróp, fjar-
lægur umferðarniður, flugvélahljóð o.s.frv. að berast eyr-
um okkar og þegar við loks gengum í gegnum þorpið
virlisl allt orðið eðlilegt aftur.
Það var ekki fyrr en seinna að við hjónin bárunt saman
reynslu okkar og gerðum okkur grein fyrir að við hefðuni
bæði séð það sama og heyrt söntu hljóðin.
Hvorugt okkar hafði fundið til ótta við það sem gerst
hafði, heldur voruni við einungis undrandi. Við eyddum
næstu þremur dögum í það að reyna að finna þennan sér-
staka klettastíg okkar án árangurs þá og aldrei síðan hefur
okkur tekist það.
Við höfum olt rætt þessa reynslu okkar í sumarfríinu
og velt henni fyrir okkur, t.d. því hvað hefði skeð ef við
hefðum reynt að ganga í gegnurn einhverja af dyrunum á
klettinum. Vorum við komin inn í annað tímaskeið?
Hrökk „hinn staðurinn" um stundarsakir inn í okkareigin
tíma?
Við munurn aldrei komast að þvt, þó ég leyfi mér þau
forréttindi að ætla að af einhverjum ástæðum liafi okkttr
verið leyft að gægjast rétt sem snöggvast undir þetta ein-
kennilega tjald sem hylur tímann. iTTaiTI
248 Heima er best