Heima er bezt - 01.07.1994, Blaðsíða 24

kaffi, sem þegið var með þökkum.
Svo var stigið á bak og ferðalagið
hófst.
I Alftafirði er Hofsá, sem mér þótti
allferleg, ströng og vatnsmikil en allt
gekk þetta vel. Komið var við á Star-
mýri áður en lagt var á Lónsheiði en
þar á heiðinni mættum við ferðafólki
á norðurleið. Var þá stansað og áð
góða stund meðan fararstjórarnir
ræddust við.
Þessi stutta stund var mér ánægju-
rík, því fararstjóri þeirra sem að
sunnan komu, var hinn kunni Einar í
Hvalnesi, sem ég hafði mikið heyrt
talað um sem sérstakan og skrýtinn
mann. Ég hafði lesið bækling sem
hann samdi og gaf út og hét „Ein-
valdsklærnar á Hornafirði." Fannst
mér maðurinn mikilúðlegur. Hann
var allur stór og það stafaði af hon-
um einhver ókunnur kraftur. Mál-
rómurinn var sérstakur, sterkur og lá
hátt. Þessari stuttu stund gleymi ég
ekki.
Svo var haldið áfram niður í Lón.
Það var komið við á Svínhólum og
fengum við þar kaffi og mjólk og
smurt brauð.
Ég var hissa að sjá traðirnar heim
að bænum því hvergi hafði ég séð
jafn veglegar bæjartraðir. Þar tók ég
mynd.
Frá Svínhólum var haldið og var
nú farið nokkuð greitt. Þegar komið
var að Stafafelli lauk leiðsögn farar-
stjórans okkar. Hann fór ekki lengra.
Við þökkuðum honum vel og kvödd-
um hann með virktum en annar leið-
sögumaður tók við. Hann beið okkar
á Stafafelli með söðlaða hesta, tilbú-
inn að fylgja okkur yfir Jökulsá í
Lóni.
Farið var niður með ánni að mér
virtist nokkuð lengi, í það minnsta
var áin farið að breiða verulega úr
sér. Hún var í foráttuvexti, en áður
en lagt var út í hana setti leiðsögu-
maðurinn okkar reglur sem ekki
mátti bregða út af á neinn hátt, því
annars gæti illa farið:
„í fyrsta lagi verðið þið að fylgja
mér fast eftir og hvergi bregða út af.
Og í öðru lagi megið þið ekki nema
hvað. En hvergi var áin djúp. Eg
minnist þess ekki að hún hafi nokk-
urs staðar tekið hesti í kvið, oftast
var ekki nema rúmlega í hné á hest-
unum.
Nú vil ég sérstakiega taka það
fram að við sem sátum hestana vor-
um mjög hrifin af þeim. Þeir voru
Vörubíllinn sem flutti höfundinn frá
Melatanga aÖ Vagnsstöðum í
Suðursveit.
Bjarnarneskirkja í Nesjum.
staðar í ánni undir neinum kringum-
stæðum, það verður alltaf að halda
áfram.“
Enda kom það á daginn því þegar
við vorunt nálægt því í miðri ánni
mættum við manni sem þurfti að
ræða við leiðsögumann okkar, en á
meðan á samtalinu stóð var ekki
numið staðar hcldur riðið í hring og
fylgdum við leiðsögumanni okkar
fast eftir. Svo var ferðinni luddið
áfram.
En nú verður að
geta þess alveg sér-
staklega að fylgdar-
maður okkar kunni
sitl fag fullkomlega.
Hann valdi ávallt
bestu leiðina og fór
eftir straumfalli ár-
innar. Oft var farið í
stórum sveigum og
stundum upp ána og
niður aftur sitt á
240 Heima er best