Heima er bezt - 01.07.1994, Blaðsíða 36

Við færum Eyjólfi og Dóru kærar þakkir fyrir að upp-
lýsa okkur í þessu máli sem er nú loksins komið alveg á
hreint.
Nú skulum við ganga í „sjóði“ Oskars Þórðarsonar og
Sigtryggs Símonarsonar, en Sigtryggur segir þetta:
Agirncl
Firrist veldifegurðar,
forar keldur hlýna.
Þar sem eldur ágirndar,
innrás heldur sína.
Sigtryggur var spurður um hvort hann þekkti eða vissi
nafn á ungri konu. Hann vissi ætternið en ekki nafnið.
Um það yrkir hann:
Síst í Ijóði sýni spé,
svo má óður hljóða.
Er afgóðu œttartré,
unga fljóðið rjóða.
Eftirfarandi vísu segir hann vera „vegna jafnréttiskröfu
kvenna, sem ótrúlega seint fór af stað og hlaut andúð
margra karla:“
Konur ríða röftunum,
ráð ei hlíð þær nýta.
Fljóða hvín í kjöftunum,
karla svínin rýta.
Og:
„Kaupakona gekk rösklega að verki við heyvinnu,
klædd rauðum buxum, sem var óvenjuleg sjón fyrir u.þ.b.
50 árum:“
Ei er hönnuð útsýn ný,
eldi sönnum vafin.
Glitrar Hrönnin geislum í,
gyðjan önnum kafin.
Oskar Þórðarson frá Haga hefur þetta að segja:
67 ára
Löggiltur þú loksins ert
og lítil þörfað kvíða.
Enginn getur að því gert
hve ár og dagar líða.
Mannlýsing
Meðan andann Mangi dró
málliðugur var hann.
Sannleiksástin aldrei þó
ofurliði har hann.
Staka
Eftir dagsins önn og nið
arg og sálarhruna,
finnst mér gott að glíma við
göndu ferskeytluna.
Um tímann
Tíminn líður spönn afspönn,
spor þín mást og týnast.
Grafnir djúpt í dagsins önn
draumar þínir sýnast.
Kári Kortsson á svo síðustu vísurnar í þessum hluta
þáttarins að þessu sinni en um aðdraganda þeirra segir
hann:
„Oft er náttúran stórkostleg þegar hún skartar sínu feg-
ursta, og stundum geta kyrrðin, litirnir og birtan verið svo
upphefjandi og heillandi að það er ekki neitt annað til
ráða en að yrkja sig til jarðsambands aftur, svo menn
verði ekki hreinlega uppnumdir. Þessar vísur eru þannig
til komnar:
Kvöldkyrrð
Vorkvöldið fagurt, friður í lund,
farhæg er golan á þessari stund,
fjólunnar hlámi umfirði og sund,
falleg er núna skaparans grund. “
Og:
A góðri stund
Ríslar í laufinu, leikur um kinn
léttstígur andvarinn hlíði.
Angan úr hlóminu, hjartur um sinn
hrásólargeislinn þinn fríði.
Þytur í grasinu, gróandi nær,
geysist hjáfluga með suði.
Iðandi lífið hér lifandifœr
lífsorku sínafrá guði.
Er ekki þessi vor unaðar jörð
allt sem að gildi því veitir,
yndi að gefa og glöð standa vörð
um gjafmildi alla sem heitir.
252 Heima er hest