Heima er bezt - 01.07.1994, Blaðsíða 57

að skjóta rjúpuna í gegnum hundinn.
„Hann hefði ekki einu sinni verið
búinn að líta við þegar höglin hefðu
komið út um hann hinum megin. En
ég er alveg hissa að annar eins hund-
ur og Hringur var, skyldi ekki þola
þjappaskrattann, svona örmjótt prik.
Það lítur út fyrir að hann hafi verið
feigur, vesalingurinn,“ sagði Einar.
Arni bjó ógiftur og hafði systur
sína fyrir bústýru, eins og að framan
er sagt. Er það þó sjaldgæft með
bændur að þeir búi lengi konulausir,
en Arni var engin hetja í ástamálum.
Raunar hafði hann beðið fáeinar
stúlkur að eiga sig en jafnan fengið
nei á nei ofan, hvert öðru stærra.
Þegar hann nú sat heima með bilað
bakið, sárt enni og sollið brjóst, var
ekki að undra þótt hann nagaði sig í
neglurnar út af óförum sínum og léti
hugann fljúga upp og ofan í höfðinu,
eins og randaflugu, sem er að
skyggnast eftir hægu sæti á fífilkolli
á sólbjörtum sumardegi.
Þannig sat hann kvöld eitt í janúar-
mánuði í herbergi sínu í Klömbrum
og reykti í ákafa. Þegar hann hafði
setið svona um stund teygði hann úr
sér dapur í bragði og sagði við sjálf-
an sig:
„Eg veit ekki hvar þetta lendir fyr-
ir mér. Eg má ekki einu sinni horfa á
stúlkurnar, því það er eins og við
manninn mælt að þær kalla mig þá
aldrei annað en Gísla, Eirík og Helga
og flissa svo eins og þær séu vitlaus-
ar og það þykir mér þó verst af öllu,
bölvað flissið.
Eg vildi aðeins að ég hefði ein-
hvern til að senda til þeirra. Þá kæm-
ist ég hjá að heyra í þeim bölvað hví-
ið, þótt þær kynnu að brosa. En einni
stúlku hef ég þó augastað á, henni
Stínu á Þúfu. Hún sagði nú reyndar
seinast, þegar ég nefndi það, að vera
ekki að þessari vitleysu, en livað er
að marka það. Hún hló þó hvergi
nærri eins óskaplega eins og sumar
aðrar, sem ég hef nefnt það við. Ekki
fellur tré við fyrsta högg, en nú má
ég engan tíma missa úr þessu, það
getur annar skratti komið og tekið
hana frá mér. Sjálfsagt verður fyrir
mig að reyna það á morgun og
heppni er það að ég á dálítið á kútn-
um, því eitthvað þarf ég að hafa til
að taka úr mér feimnina. Eg þarf að
vera sætkenndur á meðan ég er að
tala við hana.“
Lagði hann nú niður í huga sínum
um kvöldið hvernig hann skyldi haga
orðum sínum daginn eftir. Að svo
mæltu gekk hann að sofa.
Arni var snemma á fótum næsta
morgun og um fullbirtuna sást hann
staulast með staf í hendi suður túnið
í Klömbrum. Hann var allgildvaxinn
Stóð veislan langt fram á
nótt. Fékk Hringur allt það
besta og lostætasta sem
framreitt var en með því að
öllum skepnum má ofbjóða
„þraut Hring loks örendi,“
sem Þór forðum. Leysti
Árni hann af hólmi. Barðist
hann fast og lengi við
lummur og annað góðgæti
en enginn má við margnum
því hann féll að lokum við
góðan orðstír.
um brjóstið hægra megin, sem get-
spakir menn hefðu sagt að stafaði af
flösku, sem hann hefði í brjóstvasan-
um.
Það hafði dyngt niður frost-
leysusnjó miklum um nóttina en
undir honum lá skammdegisgaddur-
inn eins og ísköld marmarahella.
Þrammaði Arni sterklega snjóinn
sem lcið lá að Þúfu. Var það alllöng
bæjarleið, en þegar hann var kominn
næstum á miðja leið, tók hann að
dæsa og stynja þungan. Greip hann
þá til flöskunnar og fékk sér vænan
teyg til hressingar.
„Svo vill hún sjálfsagt að ég fari
strax til prestsins til að láta hann lýsa
með okkur. Það verður skemmtilegt
eða hitt þó heldur að fara að kjaga
þangað í þessari ófærð, kannski strax
á morgun. Eg held ég hefði átt að
láta bíða að biðja hennar, þangað til
að tíðin batnaði. Því hver hefði svo
sem farið að hlaupa í kapp við mig í
þessari ótíð þegar heitir ekki að hægt
sé að komast bæja á milli. Svo vill
hún sjálfsagt láta halda veislu og
veislukostinn verð ég að sækja út á
Eyri.
Það er naumast að ég hef nokkuð
fyrir þessu bölvuðu flani í mér. Fyrst
að fara til prestsins og svo út á Eyri.
Eg er Ijóta flónið.“
Arni var nú farinn að líta til baka.
Var nú efst í huga hans að hætta við
allt saman og snúa heim aftur en þó
hætti hann við það.
„Best er að halda áfram héðan af,“
sagði hann. „Eg er nú langt kominn
með þetta lífsins lyf úr flöskunni og
best er fyrir mig að afljúka erindinu
á meðan það er að verka.“
Honum þótti ærið þungfært fram
með hlíðinni svo hann var að smá-
staldra við til að hvíla sig og fá sér í
staupinu.
Alll í einu hugkvæmdist honum að
hægara væri að ganga fram hlíðina
hærra uppi, því þar væri ófærðin
minni.
„Svona er blessað brennivínið,“
sagði hann ánægjulegur, „það leiðir
mann ætíð á þá beinustu braut að
takmarkinu."
Fór hann þá að pjakka upp í hlíð-
ina og var göngulagið ekki sem lið-
legast, því höfuðið var orðið undar-
lega þungt. Var það álengdar að sjá
líkasl blýkúlu sem sæti á milli herða
honum og reyndi alltaf að velta út af
hálsi hans á allar hliðar.
„Það vildi ég að bölvaður hausinn
vildi hanga kyrr á mér þangað til ég
veit erindislokin," tautaði Árni fyrir
munni sér í hálfillu skapi. Hann var
sem sé farinn að finna að hann átti
örðugt með að standa sökum óþægi-
legs höfuðdrunga.
Segir nú ekki af ferð hans fyrr en
Heima er best 273