Heima er bezt - 01.07.1994, Blaðsíða 40

beislishöfuðleður, sem mamma mín gaf mér. Húsbændur
mínir gáfu mér fermingarföt.
Þessi hjón í Háholti, Matthías og Jóhanna, voru að
sögn séra Valdimars gáfuðustu hjón sem hann hafði fermt
og gift. Þó taldi hann að Jóhanna hefði haft þar yfirburði.
Auðvitað er erfitt að dæma um þetta cn þetta var nú um-
sögn séra Valdimars. Hitt duldist engum að þau voru
skarpgreind.
Þá fór ég að Alfsstöðum á Skeiðum. Þar get ég sagt að
ég hafi fengið aðra móður mína. Hún hét Ingveldur Þor-
steinsdóttir frá Reykjum á Skeiðum. Hún var mér alltaf
sem besta móðir og henni á ég mikið að þakka. Hún var
orðin ekkja þegar ég kom til hennar. ____________________
Maðurinn hennar, Eiríkur Asbjörns-
son, datt ofan í hver í Hveragerði og
varð það honum að bana. Ráðsmað-
ur Ingveldar var bróðir hennar,
Gunnar Þorsteinsson, mjög góður
maður. Heimilið var talið myndar-
heimili.
Ingveldur giftist aftur. Sá maður
hennar var Ingvar Grímsson frá
Laugardalshólum. Hún eignaðist
fjögur börn. Tvö með fyrri manni
og tvö með þeim seinni. Hún varð
fyrir þeirri sáru reynslu að missa
þau öll kornung.
Gunnar, bróðir Ingveldar, bjó síð-
ar í Miðdal í Laugardal. Hjá honum
var ég í þrjú ár.
Þá varð ég lausamaður, sem kall-
að var, og vann hingað og þangað.
Eg var í kaupavinnu á sumrin og fór svo að róa frá Her-
dísarvík. Þaðan reri ég þrjár vertíðir. Þar var erfið og
hættuleg lending. Búðarræflarnir sem við vorum í þar
voru mjög ömurlegir. Þar var engin upphitun. Við höfð-
um skrínukost, sem geymdur var í koffortum, sem voru
fyrir ofan rúmin okkar. Skrínukosturinn var smjör, kæfa
og dálítið af hangikjöti og brauð. Prímus höfðum við svo
við gátum velgt ofan í okkur. Báturinn sem ég reri á var
tíróinn áttæringur.
Einu sinni fórum við til Eyrarbakka. Þá var rysjótt tíð
og við urðum að bíða nokkra daga og okkur var farið að
leiðast biðin. Var þá rætt um hvaða leið skyldi fara. Sér-
stök leið var kölluð því einfalda nafni „Leiðið.“ Guð-
mundur á Háeyri sagði: „Ef þið farið þessa leið drepið
þið ykkur allir.“ Formaðurinn var hikandi, sent vonlegt
var. Hann spurði mig: „Hvað ntundir þú gera ef værir þú
formaður?“
Ég sagði: „Ég mundi fara Leiðið,“ og það gerðum við
og það gekk vel. Við vorum háttaðir og búnir að bera alll
upp úr bátnum klukkan ellefu. Auðvitað var þetta glæfra-
ferð og þurfti mikillar aðgæslu við stjórn. Við þurftum að
bíða þónokkra stund áður en við gátum lent. Það var ekki
Vitanlega urðu gömlu
sjómennirnir að taka vel
eftir veðurfari og reyna
að sjá fyrir væntanlegum
breytingum. Við sem
stunduðum róðra á ára-
bátunum gátum alltaf bú-
ist við að hver ferð yrði
okkar síðasta.
komið háflóð. Við héldum skipinu á Boti þar til fór að
falla út, lögðum það á hliðina og bárum allt upp úr því.
Vitanlega urðu gömlu sjómennirnir að taka vel eftir
veðurfari og reyna að sjá fyrir væntanlegum breytingum.
Við sem stunduðum róðra á árabátunum gátum alltaf bú-
ist við að hver ferð yrði okkar síðasta.
Frá Herdísarvík fór ég til Reykjavíkur. Þá var ég 24
ára. Ég tók bílpróf 1919. Skírteinið mitt er nr. 274. Ég
keypti þá vörubíl. Jón Þorláksson, borgarstjóri, tók að sér
að byggja Rafveitu Reykjavíkur við Elliðaá.
Jón auglýsti eftir bílstjóra. Þrjátíu sóttu um starfið. Ég
hlaut það. Síðan eru Iiðin tæp 70 ár. Ég er einn eftir á lífi
_______________ af þeim sem sóttu um þetta starf.
Ég vann á vegum Jóns í tvö ár.
Hann vildi selja mér bílinn. Ég keypti
hann og gat greitt hann að fullu. Hann
kostaði 6500 krónur. Það eru ein
bestu kaup sem ég hef gert. Þar með
tryggði ég mér nokkra atvinnu næstu
árin en þá var mikið atvinnuleysi.
Arið 1939 fór ég að vinna hjá Vega-
gerð ríkisins og var þar í rúm 30 ár.
Ég vann fullan vinnudag þangað til
ég varð áttræður. Fyrst keyrði ég um
allt land með brúarefni og tleira. Það
gat verið erfitt því vegirnir voru svo
vondir. Seinna varð ég afgreiðslu-
maður á öllum sendingum Vegagerð-
arinnar út á land. Ég mun hafa verið í
því starfi í 15 ár.
Um einkalíf mitt og minnar fjöl-
skyldu mun ég verða stuttorður. Ég
tel mig hafa verið mikinn hamingjumann. Ég gekk í heil-
agt hjónaband 1921. Konan mín hét Guðrún Jóhannsdótt-
ir, ættuð úr Reykjavík. Hana missti ég 1979. Við eignuð-
umst tvö börn, dóttur sem heitir Unnur. Hún er að verða
sjölug, og son sem er um 15 árum yngri. Hann heitir Jó-
hann Gunnar, húsasmíðameistari.
Hvernig lítur svo heimurinn út frá sjónarhóli aldargam-
als manns? Hér innanlands eru breytingarnar svo miklar
að það er ekki hægt að kalla það annað en byltingu.
Hugsum okkur l.d. breytingarnar á vegakerfinu. Þá var
líka læknisþjónustan ólík því sem nú er. Engar trygging-
ar. Alþýðutryggingarnar eru að mínum dómi einn mikils-
verðasti áfangi sem alþýðan hefur náð í langri baráttu.
Vitanlega eru margir skuggar á veginum. Ég hef trölla-
trú á að íslenska þjóðin muni sigrast á erfiðleikunum og
sækja áfram til enn bættari lífskjara og aukins þroska.
Mér finnst ég aldrei hafa kynnst nema góðu fólki.
Ég enda svo þetta spjall mitt með innilegu þakklæti til
allra samferðamanna minna á lífsleiðinni, þessari löngu
göngu.“
mani
256 Heima er best