Æskan - 01.11.1968, Qupperneq 11

EINAR BJORGVIN:
cJ'ó l&óvein&þáttur.
T itli jólasveinninn og stóri jóla-
sveinninn eiga heima á stjörnu
einni sem er langt í burtu héðan.
Stjarna sú heitir Plíó. Það er lítil
stjarna, enda ekki nema einn kóngur
þar.
Það er góður kóngur, og allir þegn-
ar hans eru góðir þegnar. Þess vegna
þarf kóngurinn aldrei að vera reiður
við þegna sína og þegnarnir aldrei að
vera reiðir við kónginn sinn. Og þar
hjálpa allir öllum og þess vegna eru
allir glaðir og ánægðir.
En svo var það eitt sinn snemma
morguns skömmu fyrir síðustu jól,
þegar konungurinn var nýkominn á
fætur, seztur í hásæti sitt og byrjaður
að lesa brandarana í morgunblöðun-
um, að tveir ungir þegnar hans gengu
í salinn, hneigðu sig og mæltu því
næst báðir í senn:
„Góðan daginn, kóngur minn, við
þurfum að tala við þig um alvarlegt
málefni."
„Góðan daginn piltar góðir — og
hvaða málefni er það?“ svaraði og
spurði kóngur.
„Þannig er mál með vexti, kóngur
minn, að nú eru litli jólasveinninn
og stóri jólasveinninn búnir að vera
jólasveinar í samfleytt tuttugu ár.
Fyndist okkur því rétt, að um þessi
jól væru einhverjir aðrir jólasveinar,
en ekki litli jólasveinninn og stóri
jólasveinninn alltaf,“ sögðu ungu
þegnarnir báðir í senn.
Kóngur tók ofan kórónu sína, klór-
aði sér í skallanum og varð mjög hugs-
andi. Þetta var satt að segja vandræða-
mál. Eftir að hafa íhugað það mjög
nákvæmlega skamma stund, komst
hann á þá skoðun að þessir ungu
þegnar hans höfðu rétt fyrir sér. Það
var jú ekki sanngjarnt að litli jóla-
sveinninn og stóri jólasveinninn væru
alltaf jólasveinar.
En kóngurinn vissi að þeir voru
mjög vinsælir jólasveinar, og því alls
ekki víst að þegnarnir yrðu yfirleitt
ánægðir með að fá aðra jólasveina.
Þess vegna lá það ljóst fyrir að hann
439
Palli var nábúi minn og ári eldri. Við vorum mjög samrýmd. Hann var
skemmtilegur félagi, fann upp á ýmsu, söngvinn og músíkalskur, enda frændi
og nafni Páls Isólfssonar. Við Páll lögðum undir okkur hænsnakofann lieima.
Þar æfðum við söng. Eitt sinn var Páll að semja fallegt lag við gamla Nóa,
þegar lianaskömmin, svarti Donald, stökk upp á prik og galaði beint framan
í Palla. Þá reiddist Palli, þreif í dónann og fleygði honum út. En mamma
komst að þessu, og eftir það bannaði hún okkur að æfa söng í hænsnakofanum.
Við Palli vorum staðráðin í því að sjá, þegar huldufólkið flytti sig á
gamlárskvöld. Við áttum erindi við það. Palla bráðvantaði tvíblaða vasahníf,
og mig hugaði svo lifandi skelfing í blúndubuxur! Magga systir hafði fengið
blúndubuxur í jólagjöf. Og huldufólkið hafði reynzt mér svo vel, að það
hlaut að hjálpa mér um þetta lítilræði.
Við Palli læddumst út á gamlárskvöld og settumst við sprunguna á Stóra-
kletti. Hér hlutu höfðingjarnir að búa. Þetta var svo stór og fallegur klettur.
Við héldumst í hendur, vorum víst hálfsmeyk.
„Ég tala fyrst. Ég er karlmaður!" sagði Palli án þess að titra nokkuð.
„Auðvitað!" svaraði ég og dáðist að karlmennskunni í Palla. En í þessu
kom pabbi Palla og var heldur þungur á brúnina. Fólk var þá farið að leita
að okkur. Það kallaði okkur flón!
En daginn eftir fann nábúi okkar tvíblaða vasahníf, einmitt þar sem við
Palli liöfðum setið kvöldið áður.’ Palli fullyrti að hann og enginn annar ætti
hnífinn, huldufólkið hefði gefið sér hann — og hann fékk hann. En ég fékk
aldrei neinar blúndubuxur. O, jæja! Ég varð víst að hugga mig við það, áð
huldufólkið hafði einu sinni gefið mér skyrtu. Var hægt að heimta meira?