Æskan - 01.11.1968, Síða 17

Óli Lokbrá talar við konung.
þú hefur tapað? Var draumurinn eitt-
hvað um steikta fugla með eplunr og
sveskjum?"
Glaður konungur hristi höfuðið.
„Nei, nú hef ég það,“ hrópaði kon-
ungurinn al Matanros. „Draumurinn
hefur verið um pönnukökur með
jarðarberjum og rjónra. Rjúpur í
rjómasósu og karamellubúðing."
„Nei! Nei! Það er ekki rétt,“ stundi
Glaður konungur.
„Þá get ég ekki bjargað þér og
fundið drauminn þinn,“ sagði kon-
ungurinn af Matamos. „Reyndu að
lritta Óla Lokbrá. Það gæti verið að
lrann nryndi geta hjálpað þér.“
Aftur hélt Glaður konungur af
stað á fljúgandi ferð í töfrasleðanum
sínunr til að leita að Óla Lokbrá. í
þetta sinn var leiðin löng, sem Glað-
ur konungur fór. Um sólarlagsbil
kom hann að glitrandi fögru vatni.
I miðju vatninu var eyja og niðri við
hiira skínandi hvítu sandströnd á
eynni var turn.
Á nreðan konungurinn stóð þarna
og horfði út til eyjarinnar sá hann
hvar Óli Lokbrá kom út úr turnin-
um. Óli Lokbrá var alltaf vanur að
fara í eftirlitsferð unr ströndina um
sólarlag. Konungur ætlaði að fara að
kalla til hans, en þá sá hann hvar Óli
Lokbrá brá sér í lítinn bát og reri
í átt til lands. Þegar hann náfgaðist
lrrópaði Glaður konungur: „Þú hefur
víst ekki séð drauminn minn?“
Óli Lokbrá lagði að landi og klór-
aði sér í hnakkanum, og leit svo á
konung. „Hvers konar draumur var
þetta, senr þú lrefur gleymt? Flýgur
hann kringum jörðina með sunnan-
vindinum og vestanvindinum? Leit-
ar hann upp móti stjörnunum? Reyn-
ir hann að ná í regnbogann?“
„Nei,“ stundi konungur alveg ör-
vilnaður. „Þannig var ekki draumur-
inn minn.“
Fyrst Óli Lokbrá, sem alls staðar
var á ferðinni í draumalandinu, gat
ekki hjálpað honum, hvert átti hann
þá að leita til að finna drauminn
sinn?
Niðurbeygður gekk konungurinn
þungum skrefum aftur að sleða sín-
um. Hann hélt af stað aftur. Sól-
in var sigin í haíið og myrkrið féll á.
Konungurinn var nú kominn inn í
dimman skóg og vegur var enginn til
að átta sig á. Glaður konungur var
orðinn áttavilltur og vissi ekki lengur
hvar hann var eða hvert átti að halda.
Hann gat ekki notað sleðann sinn,
því að ógreiðfært var í hinum dimma
skógi, svo hann yfirgaf sleðann og
reyndi að fálma sig áfram í myrkrinu.
Þegar hann var alveg að örmagn-
ast af þreytu og fannst hann ekki
geta meira, sá hann fyrir framan sig
fátæklegan kofa. Hann fann kofa-
dyrnar og barði þrjú högg. Þá heyrði
hann barnsrödd svara fyrir innan:
„Kom inn!“
Þegar hann opnaði dyrnar og kom
inn í kofann, var þar aðeins ein lítil
stúlka, sem sagðist heita Kristín og
búa þarna ein, því að foreldrar henn-
ar væru dánir.
„Vesalingurinn, en hvað hér er fá-
tæklegt,“ hugsaði konungurinn og
leit í kringum sig.
Kofinn var gamall og að falli kom-
inn, og svo var hann óþéttur að snjó-
aði inn um rifur á veggjunum og
vindurinn ýlfraði í skorsteininum.
Konungur fann fátæklegan kofa í skóginum
Kristín bauð konungi að setjast við
eldstæðið og færði honum í skál súpu,
sem hún hafði eldað handa sér og var
allt sem hún gat boðið, því þetta var
kvöldverðurinn hennar.
Konungurinn, sem hafði verið al-
Konungur kom með fallegt jólatré.