Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 18

Þau settust í töfrasleðann, sem flaug af stað yfir fjöll og dali, borgir og lönd.
veg örmagna af þreytu, var svo fljótur
að hressast, að hann varð alveg undr-
andi. Hann hafði jú aðeins setið
þarna við eldinn dálitla stund og
borðað þetta súpugutl, sem virtist
alveg næringarlaust, svo þunnt var
það. Þetta var undarlegt og hann var
allt í einu kominn í svo gott skap
og brosti út að eyrum. Þetta var
draumurinn hans! Hann hafði fund-
ið hann. Þetta var hamingjan. Þreytt-
ur og örmagna hafði hann komið í
þetta fátæklega hreysi, og þessi fátæka
litla stúlka hafði ekki spurt um neitt,
bara hlynnt að honum og látið hann
setjast við eldinn sinn og deilt með
honum sínum fátæklega kvöldverði,
og þá mundi hann allt í einu eftir
því að jólin voru komin. Hann spratt
á fætur, tók öxi, sem lá í eldiviðar-
kassanum og fór út í skóginn. Þar var
nóg af jólatrjám, því þetta var greni-
skógur, og þau voru af öllum stærð-
um. Konungurinn valdi eitt lítið og
fagurt tré og fór með það inn í kof-
ann til Kristínar litlu. Kristin brosti
eins og sól, þegar hún sá konunginn
koma aftur berandi þetta fallega tré,
því nú mundi hún líka að jólin voru
komin. Satt að segja hafði hún verið
svo einmana og hnuggin, að hún var
liætt að fylgjast með tímatalinu.
Kristínu datt nú í hug að leita í
gamla skápnum, sem stóð úti í horni,
því þar hafði mamma hennar geymt
jólaskraut. Það var nú reyndar ósköp
fátæklegt, en það var þó jólaskraut;
og í gömlum kassa fann hún engla-
hár og jólabjöllur, en ósköp leit það
illa út, allur glans var af því dottinn
vegna rakans í kofanum.
Glaður konungur sá tár í augum
Kristínar litlu af vonbrigðunum og
hann var ekki lengi að átta sig. Hann
greip pyngju sína, sem hann hafði
falið í skikkju sinni og klappaði sam-
an lófunum: Nú var öllu borgið.
Hann tók hvern gimsteininn á fætur
öðrum upp úr pyngjunni og festi þá
á tréð. Jólatréð var svo fagurt þarna
sem það stóð og glitraði allt, að ann-
að eins hefur víst aldrei sézt. En augu
Kristínar ljómuðu fegurst og hún
kom ekki upp einu orði. Þau horfðu
og horfðu á tréð, en allt í einu mundi
konungurinn eftir töfrasleðanum sín-
um og ökumanninum, sem sat þar og
beið, og konungurinn hljóp til og
opnaði kofadyrnar svo birtan flæddi
út, og Ijóminn af trénu var svo mik-
ill, að hann náði alla leið þangað
sem ekillinn beið í töfrasleðanum.
Vegna birtunnar gat ekillinn komizt
alla leið til kofans. Konungurinn
ÁMANNA
fc>3L«aLtaLjC sm.TL'3.
Þetta eru endurminningar Hannesar
J. Magnússonar fyrrv. skólastjóra. Bók-
in fjallar um starfsár höfundar og er
þar aö finna mikinn fróöleik um menn
og ýms félagsmál og alveg sérstaklega
um skólamál því það var vettvangur höf-
undar á löngum starfsferli. Höfundur
hefur skrifað margar bækur meöal ann-
ars HETJUR HVERSDAGSLÍFSINS, sem
út kom 1953 og Á HÖRÐU VORI, sem
kom út 1958.
í lausasölu kr. 440,75. Til áskrifenda
ÆSKUNNAR aðeins kr. 310,00.
hrópaði: „Nú leggjum við af stað,
Kristín, og þú átt að vera prinsessan
mín og aldrei framar verður þú ein-
mana.“
Kristín varð glöð, þegar það rann
upp fyrir henni, að gestur hennar var
konungur í alvörunni, og svo settust
þau á töfrasleðann, sem flaug af stað
yfir fjöll og dali, borgir og lönd, alls
staðar heyrðu þau kirkjuklukkurnar
hringja um jólin á leið sinni heim í
ríki Glaðs konungs. Allir urðu svo
glaðir og ánægðir, þegar konungur
þeirra kom aftur brosandi og hafði
fundið drauminn sinn.
L. M.
446