Æskan - 01.01.1972, Síða 19

Tröllið
Knud Rasmussen
Einu sinni var risi, sem var svo stór, að hann kallaði ís-
birnina refi. Dag nokkurn sá hann nokkra menn róandi á
kajökum, og hann langaði að eiga þá og hafa þá fyrir
verndargripi. Hann náði þeim öllum í hönd sér og setti þá
alla upp á hillu undir lampanum heima hjá sér. Svo fór
hann að borða kvöldverðinn sinn, en það var heill ísbjörn
og lítill hvalur. Svo lagði hann sig og fór að sofa.
Hann var svo stór, að lýsnar í hárinu á honum voru
refir. Þeir fóru nú að bíta' hann í höfuðið, en þá rumskaði
risinn og sagði: „Hver er að fella sót ofan á mig frá
lampanum?" Hann hélt nefnilega, að þetta væru mennirnir,
en þeir skulfu af hræðslu.
Þeir reyndu nu að komast undan og gátu komizt niður af
hillunni með þvi að síga í selskinnsreipum niður. Þá fór
risinn að tala upp úr svefninum: „Hver er að trampa á
lampastéttinni?" Mennirnir voru dauðhræddir. Að lokum
komust þeir alla leið niður á gólfið og hlupu til dyra. En
þröskuldurinn var svo hár, að þeir ætluðu aldrei að komast
yfir hann.
En að lokum, þegar þeir voru sloppnir út, hlupu þeir nið-
ur að kajökunum og flýðu.
Þegar risinn vaknaði og sá, að þeir voru á bak og burt,
hrópaði hann í reiði sinni: „Ja, hvers vegna reif ég ekki úr
þeim augun?"
Sigurður Breiðfjörð:
Frá Grænlandi
Komir þú á Grænlandsgrund,
ef gerir ferð svo langa,
Jiér vil ég kenna að Jiekkja sprund,
sem Jiar á buxum ganga.
Allar hafa þær hárið nett,
af hviríli í topp umsnúið,
vafið fast, svo fari slétt,
fallega um er búið.
Konur silki- bera -bönd
blá um toppinn fríða.
Láttu Jtær fyrir líf og önd,
lagsi, kyrrar bíða.
Ef krakka hafa vífin væn
veitt að lausum hætti,
hafa bönd um hárið græn.
Horfa á Jjessar mætti.
I»ær, sem eftir liðinn leik
lengi ekkjur búa,
böndin hafa unt hárið bleik,
heiminum frá sér snúa.
Hárauð bönd um hár á sér
hreinar vefja jjíkur.
En Jiessi litur, Jjví er ver,
þreifanlega svíkur.