Æskan - 01.01.1972, Qupperneq 21

Al’STriUlíSKrit HKKMAÐl’K II (er
franskur luTinaður II heygir sig nift-
ur til a<N hjóíNa honuin vatn): Kg
treysti c*kki óvinuin ininuin (Skýtur
franska herinanninn).
Al’STriUUSKl’R HKKMAÐl’K III
(|)iggur vatn at' frönskum hcrmanni
III): Láttu l>ér ekki hregíNa, |)ótt her-
menn okkar sýni grimmd. \'ió liöfum
mörg hnelmenni i okkar hópi.
ArsTrimísKim hkumaði’k iv-. i»íó
herjizt eins og ljón, og ])cgar |)i<N
hafiíN sigracN óvini ykkar, farið |>i<N
mecN J)á eins og vini. Ég skil |>etta
ekki.
(Annar hópur inanna, sem herjast,
kemur inn á svicNicN. Kardaginn herst
yfir svicNicN og hverfur hópurinn liin-
um megin, en eftir vercNa heir, sem
sár hafa hloticN, dauöir og lifandi.)
(I)unant a*tlar acN |)jóta inn á orustu-
völlinn til hess acN hjarga ])eim sa*rcNu,
horgarstjórinn heldur i hann. Dunant
hristir höfucNicN ]>unglega.)
Dl’NANT: I>etta eru fjöIdamorcN. (iet-
um vicN ekki gert eitthvacN til ]>ess
acN hjálpa ])eim særcNu? BicNjum kon-
urnar acN koma mecN áhreicNur og Ivf.
(Tekur svartan fána og reisir hann
vicN kirkjudvrnar). I»etta flagg sýnir,
acS hér eru særcNir. (Hann reisir skilti,
sem á er ritacN klunnalega: Hjálpar-
stöð.) Bara ef til væri merki, sem
verndacNi ]>á sem sjúkir eru og særcNir
i stricNi. Merki, sem vicNurkennt væri
af öllum |)jócNuin.
HOHGARSTJÓHINN: l»ér talicN um |>acN,
sem cnnögulegt er, Monsieur Dunant.
Dl’NANT: Orustan hefur horizt til sucN-
urs, nú getum vicN faricN og hjálpacN
heim særcNu. Við skulum fara til
horpsins og fá sjálfhocNalicNa til acN
hjálpa okkur. (I>eir flýta sér vfir á
sviöicN til vinstri, hanka á dyr. Konur
koma til dvra).
Dl’NANT: Menn devja hérna úti, ]>vi
|)á vantar vatn, hjúkrun og skjól.
Hví standicS ])*ð ]>arna. I>ú, signora?
(iætir ])ú reynt acN fá konur til J)t*ss
acN húa til mat og úthúa sárahindi,
mecNan vicN hinir sækjum |>ú særíNu?
Viltu flýta |)úr. (Bankará næstu dvr.
Kona I leitar acN teppum og safnar
]>eim saman.)
KONA II: HvacN var ]>a«?
Dl’NANT: Signora, veslings særcNur
drengur vercNur fluttur hingað eftir
stutta stund. Hann er acNeins 17 ára,
og læknar segja, að hjarga megi lifi
lians, ef hann fái rétta meðferð. \'ilt
]>ú hjálpa honum?
KONA II: Að sjálfsögðu. Kannski er
hann frá Paris, systir min hýr |>ar.
Dt’NANT: Kg helcl, að hann sé austur-
rískur.
KONA II: Austurrikismaður? Hvað J)á?
Dl’NANT: Hefur hjáningin nokkurt
sérstakt tungumál? Minnstu ]>ess ...
allir menn eru hræður, jafnvel |>ótt
]>eir séu andstæðingar. (Flýtir sér til
orustuvallarins, |>ar sem læknar og
hjúkrunarkonur hafa hafið störf.)
FHANSKt’H HKHMAÐl’B IV: Læknir!
(ietur einhver fundið lækni. Kg dey.
Al’STt’HHÍSKl’H HKHMAÐl’H V: Kg
harðist hezt fvrir föðurlandið. Samt
yfirgefa |>eir mig og láta mig deyja
eins og skepnu.
FHANSKl’H HKHMAÐl’H: Flugurnar
safnast að mér. (Æpir) Komið þeim
hurt.
Dl’NANT (fer úr hvita jakkanum, hrett-
ir upp ermarnar): Læknir, húið uin
sárin. Sumir mannanna deyja, ef ]>eir
fá ekki læknishjálp. heir liafa verið
inatar- og vatnslausir svo klukku-
stundum skiptir.
LÆKNIH (vpptir öxluin með uppgjaf-
arsvip): \’ið gerum ]>að, sem við get-
um. I>að vantar lækna. Við höfum
troðið 500 manns inn í kirkjuna.
Dl’NANT: Og hundruð sárra manna
liggja i steikjandi sólarhitanum. Kf
þeir fá ekki hjálp strax, clevja ]>eir
úr hlóðeitrun og drepi.
FKANSKl’H HKHMAÐl’K IV (íangist):
Kg vil ekki deyja, ég vil ekki deyja.
DUNANT (krýpur): (Ijörðu svo vel og
drekktu, lið])jálfi. I>ú litur út fyrir
að vera ungur. Hve gamall ertu?
FHANSKUH HEHMAÐUH V (I>amhar
ákaft): 20 ára. Vildir |>ú, ka*ri herra,
skrifa föður mínum og segja honum
að róa mömmu, |>á væri ég vður
hakklátur, ég veit, að ég mun deyja.
DUNANT: Láttu mig fá heimilisfangið.
FHANSKUH HKHMADUH V: I>au húa
við Hue d’AIger nr. 3 í Lyon. (Hnig-
ur út af í örmum Dunants, örendur.
Dunant leggur hann varlega á jörðina
og hreiðir yfir andlit hans.)
FKANSKl’K HKHMAÐUH VI (horfir á
Dunant og segir við hina): Ætli ]>essi
maður sé frá Paris?

§ÉÍ|
19