Æskan - 01.01.1972, Blaðsíða 24

Kinu sinni voru Ivö litil systkini. 1‘an
liétu Kjarni og Klisa, og áttu |>au heima
i litlum kofa i skóííinum, c*n |>au voru
munaÖarlaus ojí áttu |>vi litiö aÖ horíSa.
I >51 ii voru miklir dýravinir ojí hændust
flest dýrin afS |>eim. Kitt sinn sajíói Klisa
vift hróftur sinn:
„Kijíum vift ekki aft fá okkur smávegis
göngutúr <>k |>á gctum vift lika hitt ikorn-
ann, hann getur gefift okkur hnetur og
svo getum vift tint okkur hláher og jarftar-
her.“
|>aft skulum vift gera.“
Svo leiddust |>au inn í skógiiin |>angaft
til |>au komu aft trénu, sem ikorninn hjó i.
I>au hörftu |>rjú liögg á trjástofninn. I>á
kom ikorninn út, en ekki var hann
skemmtilegur útlits, skinnift hans var rif-
ift og sár voru hér og J>ar. I>egar lmrnin
sáu |>etta, spurftu |>au ikornann, hvernig
á |>essu stiefti og hann sagfti, aft veifti-
maftur heffti verift aft elta sig og ikorna-
hörnin sin og haffti hann drepift einn
|>eirra en sært sig og hina ungana tvo.
Bjarni og Klisa urftu strax alveg fjúk-
andi reift, og Kjarni sagfti aft |>etta va*ri
nú meiri skepnuniftingurinn.
Kn allt í einu hevrftist hár skotlívellur.
Körnin hlupu i l>á átt, sem )>au hugftu
aft skotift hevrftist. Sáu |>au |>á mann
meft riffil í hendinni. liornin lögftust
niftur i gnengresift til ]>ess aft mafturinn
sæi l>au ekki, en |>au lögftu andlit manns-
ins vel á minnift, |>vi aft kóngurinn ]>nr i
landinu haffti hannaft allar veiftar i skóg-
inum. .Ktluftu |>au aft segja kónginum frá
l>essu eins fljótt og unnt vseri, en J>vi
miftur áttu 1>í>» heima langt frá konungs-
garfti.
Kn Kjarni sagftist skvldu fara og lagfti
svo af staft. Klisa gaf honum jarftarher og
hnetur, sem þau fengu hjá ikornanum.
hegar Bjarni var húinn aft ganga lengi
lengi, kom hann loks aft konungshöllinni.
Kn varftmennirnir hleyptu honum ekki
inn, l>vi aft |>eir sögftu aft konungurinn
tieki ekki á móti svona strákaling. Kn
prinsessan Beata-María var i glugganum
og sagfti vörftunum aft skammast sin, |>\ í
aft |>etta væri enginn st rákalingur, og
hún sagfti |>eim aft hlevpa honum strax
inn.
„Já, vftar hátign,“ sögftu verftirnir.
Bjarni var leiddur fyrir konungsstól,
og hann sagfti eins og var se’ni gerftist i
skóginum.
Konunginum varft hverft vift |>essi tift-
indi, en spurfti Bjarna, hvort hann myndi.
Á barnabrautinni við Lvov i Úkraínu.
élamanninum er gefið merki um að taka af stað. Það kvikna græn
Ijós, leiðin er opin. Vélvagninn flautar, og lest með fimm þægi-
lega vagna þokast frá brautarpallinum. Bráðlega er hún komin á
fleygiferð milli fallegra akra og lunda í nágrenni Moskvu.
Allt virðist eins og venjulega. Mótorvagninn T-U-2 er mjög mikið
notaður við flutninga á mjóbrautum í Sovétríkjunum. Hann hefur 340 hestöfl
og hraðinn er 50 km á klst. Fimm farþegavagnar og sæti fyrir 40 manns í
hverjum þeirra. Innrétting er snotur. Miðstöðvarhitun. Sem sagt allt eins og
það á að vera. Aðeins að einu leyti er þessi lest ólík hundruðum annarra, sem
bruna eftir stálvegum landsins: vélamaðurinn, umsjónarmaðurinn og næstum
allir farþegarnir eru milli 10 og 12 ára að aldri. Við erum nú stödd á litlu
Moskvubrautinni, sem liggur um myndríkt umhverfi á sumarbústaðasvæði i um
30 km fjarlægð frá höfuðborginni.
V