Æskan - 01.01.1972, Blaðsíða 40

Á árinu 1970 gaf ÆSKAN út verk
hins heimsfræga ævintýraskálds Hans
Christian Andersens i 3 bindum í þýð-
ingu Steingríms Thorsteinssonar. Allt
er verkið 648 blaðsíður að stærð með
fjölda mynda og kostar til áskrifenda
aðeins kr. 497,00. Þetta eru bækur.
sem ekki má vanta á neitt barnaheimili
landsins.
Margar skrítlur eru sagðar úr lifi
hins ástsæla skálds, og verða nokkrar
þeirra birtar hér til skemmtunar.
Eitt sinn skálaði Friðrik konungur
sjöundi við Andersen við eitthvert há-
tiðlegt tækifæri. Skáldið var enginn vin-
maður og hafði því vatn i glasi sinu.
Konungur fann eitthvað að þessu við
skáldið, sem varði sig með þessum
orðum:
— Þegar ég heilsa minum háa kon-
ungi, verður vatnið i glasi minu að vini!
Einu sinni hitti Andersen skrautbúna
konu, sem var úti á gangi með börnin
sin. Minnsti drengurinn sleit sig laus-
an, hljóp til skáldsins og rétti honum
höndina. Móðirin kallaði á hann og
sagði:
— Hvernig dirfistu að ávarpa ókunn-
ugan herra?
En þá svaraði sá stutti:
— Hann er alls ekkert ókunnugur.
Þetta er H. C. Andersen, og allir strák-
ar þekkja hann.
Eitt sinn var lítil dönsk stúlka á ferð
með foreldrum sinum og dvaldi á sviss-
nesku hóteli. Andersen dvaldi um þess-
ar mundir á sama hóteli, og þegar hann
frétti af fjölskyldunni, kom hann niður
til miðdegisverðar með allar orðurnar
sinar á sér, — af einskærri hrifningu
yfir að hitta landa sina!
— Þekkirðu Ijóta andarungann?
spurði skáldið litlu stúlkuna. Hún jánk-
aði þvi.
— Það er ég! sagði skáldið og benti
á sjálfan sig.
Það bar oft við, að Andersen sagði
sjálfur börnunum sögur. Einu sinni sat
krakki á hnjánum á honum og horfði
á hann stórum augum.
H. C. Andersen.
— Jæja, hvernig lizt þér á? spurði
skáldið. En barnið svaraði: — Þú
blaðrar svo mikið.
Þetta var nú köld skvetta, svipuð
hinni, þegar annar krakki sagði hrein-
skilnislega:
— Það er svo stórt á þér nefið!
Andersen var sagður mjög sótthrædd-
ur, og eru hér tvær sögur um það.
Eitt sinn var skáldið á ferðalagi og
svaf nótt eina sem oftar i herbergi með
ferðafélaga sínum. Þá vildi svo til, að
hann datt út úr rúminu. Þetta nægði
að vonum til þess að koma imyndunar-
afli hans á hreyfingu, og nú óttaðist
hann á víxl vatn milli liða, krabbamein,
ofsakláða o. s. frv. Hann sagði við
ferðafélaga sinn:
— Haldið þér, að ég geti fengið
heilahristing af þessu?
Við annað tækifæri þjáðist skáldið
einnig af megnri vanlíðan. Hann var í
samkvæmi, þar sem hann hafði orðið
fyrir þvi óhappi, að honum svelgdist
á einhverju. Gestgjafinn og kona hans
urðu að leiða hann frá borðinu, og það
varð dauðaþögn við borðið, meðan hann
var að hósta og ræskja sig i öðru her-
bergi. Þrátt fyrir mótmæli frúarinnar
hélt hann því fram, að tituprjónn hefði
verið i kjötinu, sem hann hefði gleypt.
og nú taldi hann sig finna hann standa
fastan einhvers staðar niðri i sér. Um
kvöldið og næsta dag kveið hann
mjög afleiðingunum af þessu, og ótti
hans hafði algjörlega útrýmt öðru
hræðsluefni hjá honum, sem sé þvi,
að litill blettur, sem hann var með yfir
annarri augabrúninni, færi að vaxa og
verða að hræðilegu æxli, en sú hræðsla
hafði aftur fengið hann til að gleyma
hræðslunni við að fá kviðslit, af þvi
að einhver hafði snert kviðinn á honum
með göngustafnum sínum, en loks hafði
það rekið burt hræðsluna við að fá
vatn milli liða i hnénu. En pf við alla
þessa ímyndunarveiki bætist svo það,
að Andersen þjáðist næstum ævilangt
af tannpínu, má segja, að hann hafði
við nóg að striða um dagana.
GETIÐ ÞIÐ REIKNAÐ?
Hér er ofurlítil gáfnaþraut. Þið sjáið Pét-
ur, Óla og Hans á myndinni. Það stendur
á sama hver er hver — en takið nú eftir:
Pétur er þremur árum yngri en Óli, en Hans
er hins vegar tveimur árum eldri en Pétur.
Hver er þá aldursmunur Óla og Hans?
Þessu eigið þið að geta svarað í einu vet-
fangi, því að það er svo auðvelt.
'SUBH ua upia ue ta i|0 ubas
34