Æskan - 01.01.1972, Qupperneq 45

Af fáum rithöfundum eru sagðar jafnmargar skopsögur
og Bernard Shaw. Við skulum til gamans rifja upp tvær
þeirra. Vera kann, að lesendur hafi heyrt þær áður, en
sjaldan er góð vísa of oft kveðin, eins og þar stendur:
Einhverju sinni kom blaðamaður á fund Shaws og bað
hann að svara svohljóðandi spurningu: Hverja teljið þér
12 fremstu rithöfunda veraldarinnar í dag? — Shaw harð-
neitaði að svara þessari spurningu, en blaðamaðurinn vildi
ekki gefast upp og ónáðaði Shaw aftur og aftur, og til
þess að fá frið, lét Shaw hann loks hafa svohljóðandi svar:
1. George Bernard Shaw. 2. G. Bernard Shaw. 3. George
B. Shaw. 4. Geo B. Shaw. 5. G. B. S. 6. George Shaw.
7. Bernard Shaw. 8. George. 9. Shaw. 10. Shaw, George
Bernard. 11. Shaw, Bernard. 12. Bernard.
Öðru sinni var Shaw á hljómleikum, þar sem afskaplega
slæmur fiðluleikari lék.
— Hvað finnst yður um hann? var Shaw spurður.
— Hann minnir mig á Paderewski.
— Á Paderewski? En hann var alls ekki fiðluleikari.
— Nei, það er nefnilega það.

uin systur sinsn*. Nú sátu þær cinar i stofunni litlu. störðu út
iim gluggann «|{ hiöu cftir þciin. Hnnn lilustaöi aftur «# hclt
niftri i sér andanuin. Kn liann lu-yröi ekki lcngur til hjöllunnar.
Niöri á jöríSinni, undir trénu, sá liann líamla inanninn rciíSa,
litiö stærri on maur. Hann stóíS þar, sló uni siti meíS stafnuin
otí hrópaíSi:
„(urttu |)in, }íættu |>in ! Hfyriróu |>aó! (ircinin jírtur aucSvfkl-
lojía hrotnacS! Kg fjc*r«Si réttasl i a<S siMida |u*r skot i rassinn,
ó|)ckktaranjíinn þinn ! .Iá, |)ú a*ttir t*kki annaiS skiliö! Kn t*g skal
sýna |u*r, a«S t*jí jít*t í;aldra<S |>íjí niíSur aftur, áöur t*n laniít li<Sur!“
Svo tók hann a<S j»t*ra martfa kynlfga hrinjíi nu*<S töfrastafnum
sinum. Ofí'hann tautaöi l’yrir munni st*r t*nn |>á kvnlfjíri <»r<S.
Autfljóst var, a<S liann hvrjaiSi stra.x á galdrabrögíSum sinum. Kn
öcSru hvi*rju nam hann staíSar og hrópaíSi: „íiættu |)in nú, ííættu
|)in nú !“
Hinir drt*njíirnir voru alvt*jí a<S springa af hlátri. Kn jíamli
inaiSurinn vi*itti |>vi t*nj{a athygli.
Kn |)á lu*yr<Si I»ór allt i t*inu nokkuiS, st*m faiif{a<Si hui* hans
miklu incira t*n allir galdrar. Hljómur frá hvcllri koparhjöllu
harst til fyrna lians. Hann hfvríSi hljóminn fjarska }{rfinilfga
var Ijóst, aíS hann harst t*kki lanfjt a<S. Hann lu*yrÍSi mt‘ira
a<S sfgja nákvít*mlt*fía, hvaöan liann kom. ()fí hljómurinn var frá
hjöllu Búkollu. I»á fílcynuli hann alu*fí sta<S og stuiul og tók aiS
kalla til Búkollu, t*ins og hann fjfrÍSi svo oft Iifima, |)t*fíar hann
var aíS sa*kja liana. Kn svo sncrist honuin fljótt hufíur, hætti aÍS
kalla <>fí klifraíSi niíSur t*ins hratt ofí hann gat, hoppaÍSi fíifin af
fírt*in, fram hjá hinum <1 rt*ngjunum, alvt*fí t*ins og íkorni. Ofí
lyrr t*n varíSi l'lfvgíSi hann st*r niiSur á jöríSina, ri*tt hjá fíahlra-
stafnum, svo aiS fíamli maiSurinn hrökk hra*ÍSsIulff{a til hliíSar. Kn
I’ór lt*t sif{ Kraldrakukl hans t*nf{u skipta. Hann liljóp i sprcttin-
iim i áttina til nátthafíans, þaÍSan scm bjölluhljómurinn harst.
(lamli maÍSurinn horfíSi af{ndofa á cftir honuin. Auf{Ijóst var,
J»iS hann var hra*<l<lur \ iiS áhrit in af sa*rinf{um sinum.
„Hann hffíSi f{ftaíS nu'itt sig, hann kom svo fljótt niiSur. Kf{
ht*f vist þuliíS lifhlur mikiíS,“ tautaÍSi hann \ iiS sjálfan sif{. „()}{
<lrt*nf{urinn hljóp til skófíar, t*ins og myrkralu’il'ÍSinfíinn va*ri á
ha*Ium hans !"
(iamli maöurinn hafÍSi nú um svo margt a<S huf{sa, a<S hann
fílfynuli alu*}{ hinum <irt*nf{junum of{ liclt i áttina lu*im. Hann
fór ha*f{t <>f{ rólcfía, tautaÍSi sífclit i harm sinn of* svfiflaíSi stafn-
um kynlcfía i krinfíum sif{.
bór hljóp fram hjá Ola upp nu*ö ánni <>f{ kallaiSi til hans:
„Konulu, Oli ! Kf{ hcvríSi i hjiillunni hcnnar Búkollu hcrna rctt
fyrir ofan !“ I»a<S var inciS ólikiiulum, hvaiS |>cssi frt*f{n haföi
mikil álirif á hinn vcikn <1 rt*iif{. Hann slóiS slrax á fa*tur og
hljóp á cftir hróiSur síniun.
I.ciíSin lá }{f}{niim uriSir, kjarr oii skóf{ og inn i nátlhafíann á
Hóli. I»ar lá I>ór hak \ iö grcnitrt* og góiuli fram fyrir sig:
„I’nrnn t*r hún ! I>ú skalt l’ara lil hcnnar, t*n |)ú mátt ckki
gcra liana hræclda !“
„Já, t*n t*n t*f hún finnur. aiiS |»a<S t*r tóhakslykt af nu*r?“
„í>á finnst hún árciíSanlcga af mcr líka.“
„Kn ætli hún gcri st*r nú nokkra grcin fvrir |)\ i, hvaiS \ ió hofum
liaft fvrir stafni?"
,,.Iá, vcrtu alvcg \ iss, hún cr afar vitur skcpna."
„Kf{ cr hræddur mn, aÍS hcnni liöi illa i júgrinu, af |>\ i aö hún
lu'fur ckki vcriíS mjólkuó svo Icngi."
„Já, \ iö vorum flón aíS vcra ckki duglfgri a<S lcita."
„I>aiS t*r allt vcgna |>t*ssa ógcÍSslcfía tóhaks!" sagöi Oli.
Búkolla sá |)á og kom röltandi til |>t*irra. I>aíS var gagnslausl
a<S rcyna a<S fcla sig l’yrir þcirri kú. Bcfnscini hcnnar var <*kki
sicSri cn hjá huiuli!
Oli rctti hcnni ögn al' salti, scm hann hafíSi haft mciS st*r.
Kn ])Cgar hún fann tóbaksbragíSiÍS úr lófa hans á tungu sinni,
>rá hcnni illa, gapti <>g fussaíSi <>g a*l<li út úr st*r saltinu. Og
hún hort'ÍSi svo undarlcga á liann mccS stóru, viturlcgu aiigunum
sinimi. I>á fyrirvaríS hann sig mjög, |>\ i acS nú var Ijóst, aó Bú-
kolla skildi allt.
Drcngirnir litu snögglcga hvor til annars <>g roönuöu. Kn |>t*ir
töluíSu ekkcrt t'rckar, hvorki sin á milli nt* \iÍS kúna. I>t*ir hjálp-
uíSu hcnni út úr haganum og hcldu siiSan hcinustu |t*i<S hciin.
F ra m h a 1 d.
39