Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 5

FYRSTI JÓLA-
SÖNGURINN
Á völlunum hjá litla þorpinu Betlehem voru fjárhirðar
með hjarðir sínar. Á daginn héldu þeir fénu á beit hér og
þar um vellina, þar sem haglendið var best, en á kvöldin
komu þeir með það að réttinni. Þeir köstuðu tölu á
kindurnar um leið og þaer runnu inn í réttina til að full-
vissa sig um að enga vantaði í hópinn. Svo vöktu þeir til
skiptis alla nóttina til að verja hjörðina fyrir villidýrum.
Sömu nóttina og Guð gaf Maríu dýrmætu jólagjöfina í
fjárhúsinu í Betlehem voru fjárhirðar úti á Betlehems-
völlum að vanda og gættu hjarðar sinnar. Kindurnar
sváfu vært, og allt var kyrrt og hljótt. Flestir fjárhirðanna
voru lagstir til svefns, en þeir sem vöktu sátu í kringum
eld, sem þeir höfðu kveikt, og töluðu saman í hálfum
hljóðum. Það var heiður himinn og loftið svalt, en nota-
'ega hlýju lagði frá eldinum. Dimmt var af nóttu, en á
himninum yfir höfðum þeirra blikuðu litlu stjörnurnar svo
að hundruðum skipti. Neðar í dalnum sáu þeir móta fyrir
ktla þorpinu Betlehem, og á nokkrum stöðum sást þar
enn Ijós í glugga. Ekkert rauf kyrrðina nema örlítið snark
frá eldinum og lágvær raddkliður þeirra, sem vöktu.
Allt í einu sáu þeir skært Ijós á himni. Það stækkaði og
stækkaði, þangað til allur himinninn var orðinn skínandi
bjartur. Fjárhirðarnir hrukku við og gripu höndum fyrir
augun og urðu mjög hræddir. En þá heyrðu þeir rödd,
sem sagði: ,,Verið óhræddir, því sjá, ég boða ykkur
mikinn fögnuð, sem veitast mun öllum lýðnum. Því nú í
nótt fæddist konungur í Betlehem, og hann er Drottinn
Kristur. Þið munuð finna hann í fjárhúsi, þar sem hann
•iggur í jötu."
Þegar fjárhirðarnir litu upp, sáu þeir, að það var stór
bjartur engill, sem mælti þessi orð. Þeir litu undrandi
hver á annan. Hann var þá fæddur, konungurinn mikli,
sem Guð hafói lofað að senda mönnunum. En gat það
verið að hann hefði fæðst í fjárhúsi og verið lagður í jötu?
þá heyrðu þeir í næturkyrrðinni himneskan söng, er fjöldi
engla söng:
,,Dýrð sé Guði í upphæðum, og friður á jörðu."
Aldrei höfðu fjárhirðarnir heyrt neitt jafnfagurt. Þetta
var fyrsti jólasöngurinn hér á jörðu. Fjárhirðarnir hlust-
uðu hugfangnir, en björtu englarnir svifu hærra og
hærra, og söngur þeirra varð veikari og veikari, himin-
Ijósin dofnuðu, og brátt varð allt kyrrt og hljótt eins og
áður.
Fyrst í stað stóðu fjárhirðarnir kyrrir í sömu sporum.
Þeir litu undrandi hver á annan, eins og þeir gætu ekki
áttaðsig á því, sem hafði gerst. Svo horfðu þeirýmist upp
íalstirndan himininn eða niður til litla þorpsins Betlehem.
Loks sagði einn þeirra:
,,Við skulum fara rakleiðis til Betlehem og sjá nýfædda
konunginn."
,,Já,“ sagði annar, ,,við verðum að finna konunginn og
veita honum lotningu. Svo lokuðu þeir fjárréttinni með
trjágreinum, sem þeir bundu saman, tóku smalaprikin
sér í hönd, brugðu skikkjum sínum um öxl og flýttu sér til
Betlehem.
,,Hvar eigum við að leita að nýfædda barninu?" spurði
lítill smaladrengur.
„Engillinn sagði, að hann lægi í jötu," svaraði faðir
hans. Því stefndu þeir beint til fjárhúsanna, og er þeir
nálguðust, sáu þeir Ijós í einu þeirra.
„Skyldi nýfæddi konungurinn vera þarna?" sögðu
þeir. Þeir gengu hljóðlega að fjárhúsdyrunum og gægð-
ust inn. Þar sáu þeir Jósef og Maríu og nýfædda barnið,
sem lá í jötu (hvltum reifum.
„Nýfæddi konungurinn!" hvísluðu fjárhirðarnir og
læddust hljóðlega nær. Þeir stóðu hljóðir og horfðu á
litla, sofandi barnið, svo krupu þeir á kné og tilbáðu
konunginn, sem átti að flytja fögnuð og frið á jörð. Þeir
lutu höfði og þökkuðu Guði fyrir dýrmætu gjöfina hans.
Þeir sungu englasönginn:
,,Dýrð sé Guði í upphæðum, og friður á jörðu."
Svo risu þeir á fætur, gengu hljóðlega út úr fjárhúsinu
og héldu til hjarðarinnar úti á Betlehemsvöllum. En
stöðugt hljómaði söngur englanna fyrir eyrum þeirra —
fyrsti jólasöngurinn.
Síðan hafa menn sungið gleðisöngva Drottni til dýrðar
á hverjum jólum.
Vera Pewtress. — Garðar Þorsteinsson þýddi.
3