Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 61

Að frelsa kóngsdóttur
Prinsessa situr í fangaklefa hjá galdramanni.
Kóngssonur er kominn á vettvang til þess að frelsa
hana — en hvaða leið á hann að fara? Getið þið
hjálpað honum?
Þeir stönsuðu og svipuðust um. Alls
staðar var snjór, að vísu nokkur tré,
en enginn bær, sem þeir bæru kennsli
á, svo langt sem augað eygði. Myllan
sást hvergi. Þeir höfðu villst í tungl-
skininu og er þeir litu hver á annan var
ekkert að sjá nema óttann í augunum.
— Við skulum biðjast fyrir, sagði
smalinn. — Biðja að ekkert illt komi
fyrir okkur. Þeir báðu stutta bæn í
hálfum hljóðum, smalinn og betlarinn.
Pitjvogel hafði ekki beðist fyrir frá því
hann fermdist, svo hann bara umlaði.
Þeir gengu síðan að nálægum
runna og í kringum hann. Þá sá Pitj-
vogel Ijós í einhverjum litlum glugga
handan runnans. Án þess að segja
orð, önduðu þeir allt í einu léttar og
stefndu á þessa Ijósglætu.
Þá gerðist eitthvað svo dásamlegt,
sem þeim fannst þeir heyra og sjá, að
enginn þeirra þorði að tala um það.
Þeir heyrðu býflugu suða undir
snjónum á skurðbarminum. Þeim
fannst eins og þeim hlýnaði skyndi-
lega. Undir pílviðartrénu sáu þeir lít-
inn og illa farinn húsvagn og í glugga
hans stóð lítið kerti.
Pitjvogel gekk að hálfbrotnum
þrepunum og bankaði. Gamall maður
með tveggja daga skegg kom til dyra
og opnaði þær. Hann virtist ekkert
hissa á klæðnaði komumann'i,
stjörnunni eða svörtu andlitinu.
— Við komum til að spyrja til veg-
ar, stamaði Pitjvogel.
— Vegurinn er hér, sagði gamli
maðurinn, — komió þið bara inn.
Undrandi á þessu svari hlýddu þeir
samt. í horni vagnsins sáu þeir unga
konu sitja í blárri kápu með hettu. Við
hlið hennar lá nýfætt barn. Augu
hennar voru eitthvað svo dreymandi
og áhyggjufull, en þegar hún sá
mennina, kom hlýja í þau og glókoll-
urinn brosti til þeirra með öllu andlit-
inu.
Þegar Schrobberbeck sá, að smal-
inn kraup niður við hlið barnsins og
tók af sértopphattinn, gerði hann slíkt
hið sama. Hann tók ofan blómakór-
ónuna, en þá beit samviskan hann.
Hann hafði stolið henni. Raunveruleg
tár komu í augu hans. Þá kraup Pitj-
vogel líka. Þannig krupu þessir þrír
menn hjá kornabarninu og það var
eins og himneskur friður umlyki þetta
fólk í óhrjálega húsvagninum, sem nú
var orðinn að höll.
Brátt var reynt að kveikja upp eld í
litlum járnofni. Pitjvogel, sem sá hve
illa gekk, bauðst til að hjálpa.
— Það þýðir ekkert, brennið er
rennblautt, sagði gamli maðurinn.
— Eigið þið engin kol?
— Við höfum enga peninga fyrir
þeim, sagði gamli maðurinn hryggur.
— Hvað borðið þið þá? spurði
smalinn.
— Við eigum ekkert að borða.
Vitringarnir þrír horfðu fyrst hissa og
fullir meðaumkunar á gamla manninn
og ungu konuna, barnið og vind-
þurrkaðan hundinn. Síðan litu þeir
hver á annan og hugsuðu allir það
sama.
Sokkurinn með peningunum var
tæmdur í kjöltu ungu konunnar. Mat-
urinn úr pokaskjattanum var settur á
valt borð í einu horninu á vagninum.
Gamli maðurinn teygði sig eftir
brauði og rétti konunni rósrautt epli.