Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 39

„Áfram, samtaka, herðið ykkur," ómaði í morgun-
kyrrðinni. Ég kyssti pabba minn og horfði svo á sjó-
mennina ýta á flot. Þegar þeir voru komnir nokkuð frá
landi, tóku allir ofan sjóhattana og lutu höfði. Þá lásu þeir
. sjóferðabænina. Því næst tóku þeir til áranna og reru
rösklega, og svo samtaka lyftust árarnar á bæði borð, að
ekki mátti á milli sjá. Ég starði á eftir skipunum, þangað til
þau voru orðin eins og örlitlir dökkir dílar úti við sjón-
deildarhringinn og hurfu loks alveg sjónum í hinni grá-
fölu birtu morgunsins. Ég hljóp þá heim og fleygði mér
upp í rúm í öllum fötunum og sofnaði svo fast, að mamma
átti fullt í fangi með að vekja mig til þess aó koma mér af
staö í skólann. Ég gaf mér þó tíma til að hlaupa upp á
sjógarðinn í leiðinni og líta út á sjóinn. Það var farið að
kula eigi alllítið og komnir brimboðar, en strjálir þó. Ég
hafði tæplega hálfan hugann við það, sem fram fór í
kennslustundinni, komst þó nærri því að gleyma mér yfir
j erfiðu reikningsdæmi.
Þegar við komum út laust fyrir hádegi, var allmikið farið
að hvessa og svarta flaggið komið upp. Það var aðvörun
til sjómanna um að flýta sér í land. Nú héldu okkur
' krökkunum engin bönd. Við þutum niður fyrir sjógarð til
þess að sjá, hverjir komnir væru að landi. Á meðan við
vorum á leiðinni, var dregið upp annað flagg, sem þýddi
það, að nú væri óðum að brima, og allir ættu tafarlaust
að flýta sér í land án þess að hirða um veiðarfærin.
Fjöldi fólks hafði safnast saman fyrir neðan sjógarð-
j inn, og allir störðu áhyggjufullir út á sjóinn. Skipin komu
hvert af öðru, enda var ekki seinna vænna. Það var
■ komið veltubrim, svo að sundið tók alveg af með köflum.
„Góður guð, verndaðu pabba rninn," bað ég með
grátstafinn í kverkunum. En þarna komu þeir. Ég hljóp í
fangið á pabba, undir eins og hann steig á land, og kyssti
sævidrifið andlit hans.
„Fenguð þið ekki voðalega vont?" spurði ég.
„Nokkuð vont," sagði hann og leit á mig fjarrænum
augum, sem enn þá spegluðu ógnir hafsins.
„Eru allir komnir að?“ spurði ég. Pabbi hristi höfuðið.
„Það vantar ennþá fjögur skip," sagði hann.
„Ég skil ekki, af hverju er verið að hafa þessar dulur
uppi," sagði formaður, gamall og gráskeggjaður, sem
var þarna nærstaddur. „Ég sé ekki betur en sundið sé
orðið bráðófært."
í sömu andránni voru bæði flöggin dregin niður, en
þriðja flaggið kom upp vestar í þorpinu. Nú vissu allir, að
sundið var álitið alófært, og áttu skip þau, er úti fyrir voru,
að leggja frá sem skjótast og freista að ná landi í annarri
höfn. Ég vissi, að út af bar, að þessu væri hlýtt, og hafði
hlotist slys af. Nú kom unglingspiltur hlaupandi eftir
sjávargarðinum með sjónauka í hendi.
„Þarna er einn að leggja í sundið," kallaði hann
skömmu seinna, hróðugur yfir því að sjá betur en aðrir.
Allir héldu niðri í sér andanum og horfðu út á sjóinn, og
margar varir bærðust í hljóðri bæn.
En þetta fór allt vel. Aldan hafði risið undir skipið og
borið það langt inn úr sundinu, án þess að það færi af
réttum kili.
„Tilviljun," sögðu sumir. „Guðsmildi," sögðu aðrir.
„Ég veit ekki, til hvers er verið að setja lög og reglur,
þegar allt er þverbrotið," sagði flaggvörðurinn, sem kom
að í þessu.
„Já, góður guö hjálpi mönnunum," sagði gömul kona.
Annað skip lagði í sundið, og aftur hófst orðlaus eftir-
vænting í landi. Ægileg holskefla reis og féll. Ekkert sást,
nema hvítflyssandi brimlöðrið, sem lægði nú ekki aftur.
Eitt skip kom enn að landi. Tvö lögðu frá sundinu.
Menn stóðu grafkyrrir og störðu út á sjóinn, löngu eftir
að víst var orðið um afdrif fjórða skipsins, sem vantað
hafði.
„Hvenær kemur hann pabbi minn?" kallaði lítil telpa
hágrátandi.
Enginn svaraði, en fleiri börn fóru nú að gráta.
Fólkið smátíndist nú burtu. Allir voru þögulir og niður-
lútir.
„Veistu, hvaða skip þetta var?" spurði ég pabba á
leiðinni heim. Hann svaraði ekki, og ég spurði ekki aftur.
Um kvöldið, í Ijósaskiptunum, gekk presturinn á milli
húsa og tilkynnti lát þeirra, sem farist höfðu.
Þau tvö skip, sem frá lögðu, höfðu þó farsællega náð
landi. Viö gleymdum að borða kvöldmatinn, og allir voru
óvenju hljóðir.
Ég fór snemma að hátta og las bænirnar mínar eins og
venjulega. Ég reyndi að þakka guði ósköþ vel fyrir, að
hann hafði ekki leyft sjónum að taka þabba minn, en ég
var samt í dálitlum vandræðum.
Stína, Sigga og Lóa höfðu misst pabba sinn, og þær
voru þó ekkert verri en ég.
Loks sofnaði ég út frá þeirri hugsun, að það væri ekki
alveg víst, að guð hefði ráðið við sjóinn í þetta eina skipti.
Morguninn eftir hafði sjóinn lægt og lítið brimaði. En
þó var í mér einhver geigur við hann, sem aldrei hefur
með öllu horfið síðan.
37