Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 48

að var einu sinni bóndi, sem átti
hvítt lamb, og er leið að jólum, ákvað
hann að slátra því, skelmirinn sá arna.
Lambið komst á snoðir um þetta, og
þá afréð það að strjúka burtu hið
skjótasta og lagði af stað.
Lambið hafði ekki gengið lengi, er
það mætti bola.
,,Sæll, lambi minn," sagði boli,
,,hvert skal halda?"
,,Ég er á leið út í heiminn að leita
gæfu minnar," sagði lambið. ,,Það
átti nefnilega að slátra mér fyrir jólin,
svo að mér fannst vissara að fara að
heiman."
,,Þá er best að ég sláist í förina,"
sagði boli, ,,því að húsbóndinn ætlaði
að gera slíkt hið sama við mig.“
„Ágætt," sagði lambið, ,,því fleiri
félagar, því betra."
Þau héldu áfram og gengu þá fram
á hund.
„Gúmoren, lamb," sagði seppi.
„Sæll og blessaður, gamli," svaraði
lambið.
„Hvert er ferðinni heitið?" spurði
hundurinn.
„Ég strauk að heiman," sagði
lambið, „því að þeir ætluðu að slátra
mér íjólamatinn."
„Ég er svo aldeilis," sagði seppi,
„en það átti líka að slá mig af, svo að
það er best að ég komi með.
„Blessaður komdu," sagði lambið.
Áfram var haldið, uns köttur slóst í
hópinn.
„Komið þér sælir, lamb," sagði
kisa.
„Góðan og blessaðan daginn,
herra köttur," sagði lambið.
„Hvert er ferðinni heitið?" spurði
kisa.
„Ég er á leið út í heiminn að leita
gæfunnar," sagði lambið, „því að það
átti að slátra mér fyrir jólin."
„Það var líka verið að tala um að
lóga mér, svo að það er best að ég
sláist í hópinn."
„Okkar er ánægjan," sagði lambið.
Þeir héldu áfram og mættu hana.
„Morning, lamb," sagði haninn.
„Nei, komdu ævinlega margbless-
aður, hani minn," sagði lambið.
„Hvaða blúss er á þér?" spurði
haninn.
„Ég brá mér burt sem snöggvast,"
sagði lambið, „því að það var eitthvað
SKOSKT ÆVINTÝRI
FYRIR BÖRN
verið að tala um að slátra mér fyrir
jólin."
„Já, því trúi ég mætavel, því að
höfuðið átti víst að fjúka af mér um
sama leyti. Ég kem með," sagði
haninn.
„Vesgú," sagði lambið.
Þeir gengu enn um stund og mættu
þá gæs.
„Góðan dag, lambið mitt," sagði
gæsin.
„Komdu sæl, frú gæs," sagði
lambið.
„Hvað ertu að fara?" spurði gæsin.
„Út í heiminn, því að ég átti víst að
fara í jólamatinn?" sagði lambið.
„Jú, einmitt, sama hér," sagði
gæsin, „og þá er best að ég komi
með."
Þau héldu nú hópinn öll og gengu
þar til fór að kvölda, en þá sáu þau
Ijós álengdar. Er þau komu að húsinu,
kom þeim saman um að gægjast inn
um glugga til þess að vita, hverjir ættu
þar heima, og þá sáu þau, að ræn-
ingjar sátu þar inni og töldu peninga.
Þá sagði lambið:
„Nú skulum við öll segja nokkur vel
valin orð. Ég jarma, boli baular,
hundurinn geltir, kötturinn mjálmar,
haninn galar og gæsin gargar. Einn,
tveir, þrír!"
„Mebuvoffmjágogagg!"
Þegar ræningjarnir heyrðu þennan
óskaplega hávaða úti, héldu þeir, að
hætta væri á ferðum og flýðu sem
fætur toguðu í skóginn, sem þar var í
nánd.
Þegar þeir félagar sáu, að húsið var
mannlaust, fóru þeir inn og skiptu
peningum ræningjanna á milli sín. Að
því búnu bjuggust þeir til að taka á sig
náðir.
„Hvar vilt þú sofa í nótt, boli minn?"
spurði lambið.1
„Bak við hurðina, því er ég
vanastur," sagði boli, „en hvar ætlar
þú sjálft að sofa, lamb?"
46