Æskan - 01.11.1979, Blaðsíða 44

afrískir skóladr
2. KAFLI
FRASÖGN MALAMINIS
Viö Kantekassey (sem er 10 ára,
tveimur árum eldri en ég) vorum úti að
vatna kúnum eftir regntímann þegar
mamma kallaði allt í einu á okkur. Við
áttum að koma til húss föður okkar.
Okkur fannst þetta ósanngjarnt og
urðum dauðhræddir, því að við
mundum ekki eftir að við hefðum gert
neitt rangt og bjuggumst ekki við að
pabbi vissi um mangóávextina, sem
við földum.
Er við komum að húsi pabba sáum
við annan blökkumann, sem var
klæddur hvítra manna fötum og með
honum var almennilegur hvítur mað-
ur. Við erum auðvitað ekki hræddir
við hvíta menn. Pabbi er höfðingi
héraðsins, sjáðu til, og í því eru áttatíu
þorp. Fjöldi hvítra manna, sem eru
kallaðir fulltrúar heimsækja okkur,
það eru góðir menn og pabbi er mjög
glaður, þegar þeir koma.
Sumir hvítu mannanna kenna okk-
ur betri búskaparhætti, Nei, nei, við
Kantekassey erum ekkert hræddir við
hvítu mennina. Þeir tala ensku vegna
þess að enginn hvítur maður talar
okkar mál rétt, en pabbi talar ágæt-
lega ensku. Allt í einu kom mamma og
sagði okkur að fara í bað. Hún sendi
stóru systur okkar eftir hreinum
skyrtum og ábreiðum. Mamma sagði
að við ættum aó fara með hvíta
manninum. Ég var ekkert hræddur,
en Kantekassey varð hræddur. En ég
varð skrítinn í maganum, og mig
langaði ekki til að fara.
Við vorum ekki meira en svo orðnir
þurrir eftir baðið þegar nýju skyrtun-
um var steypt yfir höfuð okkar og eftir
skamma stund sat ég á þverslá á
reiðhjóli hvíta mannsins, en Kante-
kassey sat á bögglabera á hjólhesti
blökkumannsins. Svo var lagt af stað.
Mamma fór að gráta, en strákarnir
horfðu lotningarfullir á okkur. Okkur
fannst við vera miklir menn, en i raun
og veru vorum við mjög kvíðafullir.
Fyrir hálfri klukkustund vorum við að
leika okkur, en nú vorum við farnir að
heiman og ekki einu sinni vissir um
hvert ferðinni var heitið.
Stóri bróöir hafði oft hjólað með
mig, en samt var ég dálítið hræddur.
Ég vissi ekki hvort hvítir menn kunnu
að hjóla.
Blökkumaðurinn, sem ég heyrði
kallaðan skólastjóra, var mjög vin-
gjarnlegur og það virtist líka vera allt í
lagi með hvíta manninn. Hann var
klæddur í hvíta flík, sem var lík skyrt-
unum okkar og hafði leðurbelti um
magann. Ég heyrði seinna að hann
var kallaður Faðir. Er við komum að
ánni, flutti ferjumaðurinn okkur yfir
hana á kanónum sínum. Faðir lét mig
hjálpa sér að bera hjólhestinn niður
bakkann og þóttist verða reiður, þeg-
ar ég missti hann.
Við sátum hljóðir og þétt saman í
kanónum, eins og mamma hafði sagt
okkur, því það er aldrei að vita nema
krókódílarnir séu hungraðir eða
vatnahestarnir komi upp til að athuga
hvaðan hávaðinn komi.
Ég bar hjólhestinn upp á bakkann,
sem var mjög hár. Faðir studdi aöeins
með hendinni aftan á hnakkinn.
Þarna biðu nokkrir drengir eftir
okkur. Þeir voru klæddir í hvítra-
manna föt. Þeir skiptu á milli okkar
poppkorni og hjálpuðu okkur inn í
Land Rover bifreið. Við sátum stilltir.
Þétta var í fyrsta sinn, sem við komum
upp í bifreið. Drengirnir voru mjög
góðir við okkur og létu sem þeir sæju
ekki þegar ég þurrkaði mér um aug-
un. Ég var líka ekkert að gráta, það
var aðeins rykkorn, sem fór upp í
augað. Þeirsögðu okkur heilmikið um
skólann og heimili sín og það hljóm-
aði mjög vel og var alls ekki hræði-
legt.
Þetta var langt ferðalag með skell-
um og dynkjum og við urðum fegnir
þegar því lauk.
Við sáum mörg hvítramannahús,
strákarnir kölluðu þau skrýtnum
nöfnum. Sum voru kölluð svefnstofur,
en önnur kennslustofur. Eitt var kall-
að sumarbústaður, og það stærsta
var kallað kirkja. Faðir sagði stóru
42