Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1941, Qupperneq 46

46 ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
lags þessa, fórum við snemma af stað. Veður
var allgott þessa daga, en nætur kaldar að mun.
Að kvöldi þessa dags náðum við litlum bóndabæ
og báðum húsaskjóls fyrir okkur og hestana. En
um það var okkur neitað mjög svo ákveðið. Samt
benti bóndi okkur á annan bóndabæ, ekki mjög
langt frá, og sagði, að þar myndum við fá gist-
ingu. Þó nú væri áliðið dags og veðurbreyting í
aðsígi, var ekki um annað að gera, en halda
áfram, þangað sem okkur hafði verið vísað. Þegar
þar kom, var áliðið mjög og enginn maður sýni-
legur. Jórt barði að dyrum, kom þá bóndi til
dyra. Jón sagði honum erindi sitt og tók bóndi
því vel. Tóku piltar þegar að losa hestana við
ækið, og fóru svo með þá til hýsingar. En mig
skildu þeir eina eftir þar úti. Ekkert ljós var í
húsinu svo eg áræddi ekki að fara inn, og var mér
þó kalt orðið. Enda var kalt í veðri, og hráslagi
eins og þegar regn er í aðsígi. Fanst mér biðin
löng — hálf eilifð. Loksins komu þó piltarnir, og
fylgdi húsráðandi okkur nú inn. 1 myrkrinu rak
eg færturna í eitthvert skran á gólfinu, við hvert
fótmál. Skrölti í sumu, sem væru það bein, og
flaug mér í hug, að það kynnu að vera manna-
bein. Við þá hugsun fór hrollur um mig. Bóndi
fór hægt að öllu, fálmaði fyrir sér í myrkrinu.
Loks kveikir hann á eldspýtu og með henni á
lampa, sem þar stóð á borði innan um allskonar
skran. Þegar ljósið kom, sá eg, að það sem eg
hafði verið að reka fæturna í á leiðinni inn, voru
ekki mannabein. En gólfið var þakið af allskonar
skrani, mest af því ólarusl, sem bóndi hefir lík-
iega verið að gera að í hjáverkum. Innan um
það voru og diskar af ýmsu tagi, sem bóndi hafði
gefið úr, hundi sínum og ketti, því hann hafði
bæði hund og kött, sem sýndu, að þeir höfðu góða
aðbúð. Innan um alt þetta var og beinarusl —