Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 5

5
aftur á móti sást ekki í þeim eitt einasta vinar-
andlit. Hér vantaði allan þann blæ heimilisrækn-
innar, sem kvennmannshöndin getur veitt herbergi
í húsi manns, og það leit út fyrir, að aldrei hefði
nokkurt barn stigið fæti sínum á góiflð þarna inni;
þar var svo einmanalegt og ömurlegt, það var meira
en einmanalegt, þar var alt autt og tómt.
En svona hefir víst auðugi kaupmaðurinn, sem
stóð út við gluggann, viljað hafa það, hann, sem
kallaði alla þessa fjármuni auðæfin sin! Já, hon-
um var víst einveran kær. En hvers vegna var
hann þá svona þungbúinn á svipinn? Það skein
hvorki gleði né friður út úr þeim svip.
Hann hafði ekki alt af verið svona ásýndum.
Einu sinni var þessi kuldalegi maður kátur ung-
lingur; þá lék hann sér dátt í föðurhúsunum við
einkasystur sína, sem hét María. Faðir hans bjó
á Akureyri og var einn af heldri borgurum bæjar-
ins. Móðir hans var sólin á heimilinu og hún var
ijósið og ylurinn handa Jóni litla, sem þá var svo
óstýrilátur og fullur af ástríðum. María systir hans
varð einatt að láta hann öllu ráða, og þegar hún gerði
það, þá gat heldur enginn verið henni eins elsku-
lega blíður eins og „Nonni bróðir“, enginn var þá
skemtilegri en hann. En María systir hans vildi
þó ekki ait af láta alt liggja í hans skauti, því hún
var líka talsvert einþykk og hafði þá fram það, sem
henni datt í hug. Þá varð Jón óður og uppvæg-
ur, og það gat komið fyrir, að hann berði hana.