Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 4

4
an hans sjálfs, sem hann var að lesa? Hafði þá
vindurinn sveiflað honum til og frá eins og snjó-
flugunum, sem eltu hver aðra úti fyrir glugganum ?
Og ætli hann hafi líka verið troðinn undir fótunum,
eins og þessar smáu, hvítu stjörnur, sem troðnar
voru þúsundum saman undir fótum þeirra, sem um
götuna gengu? Eða hafði hann iika verið harður
og kaldur, eins og þessar snjóflugur, sem stirðnað
höfðu í næturfrostinu ? Hafði hann nokkurn tíma
verið eins hvítur og hreinn, eins og þær? Eða var
hann í þessu augnablikinu likastur þeim snjóflug-
unum, sem troðist höfðu niður í forina úti fyrir.
Það var ekki hægt að lesa út úr svip þessa
manns nokkurt svar við þessum spurningum, því
andlitsdrættir hans voru svo fastir, kaldir og harðir,
eins og steinarnir, sem húsið hans var bygt úr.
En svo mikið mátti sjá af þeim, að maðurinn var
ekki hamingjusamur. Og af hverju var hann það
ekki ?
í herberginu, sem hann stóð í, var þó öllu
smekklega fyrirkomið og mikið í borið af ýmsu
skrauti og þægindum. Þar voru mjúkir legubekkir
til að hvíla sig á; þar var bókaskápur fullur af
ýmsum bókum, misjafnlega dýrmætum; þar voru
alskonar listaverk, sem voru aðlaðandi fyrir gest-
ina. Á borðinu stóðu hinir dýrustu réttir, og ijúf-
feng vin blikuðu eins og perlur í glösunum. Þar
stóðu stórir speglar inni, sem náðu upp undir loft
og endurspegluðu og margfölduðu alt skrautið, en