Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 15

15
að — jú, annað féll honum þyngra, og það var að
láta eitthvað af hendi rakna við aðra. Reyndar
ttmn nú enginn sá maður, sem er nokkurn veginn
íeglusamur, vera fús á að fleygja út peningum
sínum, og í þessu tilliti var Jón kaupmaður sér-
stakur reglumaður. Það, sem hafði fengið á hann
á gamlársdaginu, var nú horfið úr huga hans. Nú
vissi hann, að nýársdagurinn var runninn upp, og
þá var von á ftllum þessum lukkuóskendum, sera
ekki áttu annað erindi, en að fá hjá honum „ný-
ársglaðingu". Hann skipaði vikapilti sínum, að ieyfa
öllum inngöngu til sín í dag; vildi hann nú sjá
ttieð sjálfs síns augum, hvað hann skyldi veita
ttiörgum úrlausn, því hann bar ekki íult traust til
ttiilligöngumansins, heldur var hann smeikur um,
að hann myndi stinga helmingnum af drykkjupen-
ingunum í sjálfs síns vasa. Eiginlega var hann ó-
ánægður með sjálfan sig. Hinn göfugri hlutur af
eðli hans vildi ekki með öliu láta bæiast niður
°g hann gat ekki þaggað þá raust í brjósti sér,
sem alt af hrópaði til hans þessum orðum: „Þú
ei't mesti vesalingur; þú ert hvorki sæll sjálfur né
ant öðrum að vera það“.
Þá er barið að dyrum. Það var vatnsberinn;
hann kom til að óslca kaupmanninum gleðilegs
ttýárs.
Aftur var barið. Sótarinn óskaði herra kaup-
ttianninum gieðilegs nýárs.