Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 19

19
En svo íór hann að hugsa um litlu stúlkuna,
sem kom til hans áðan, og óskaði þess nú af
heilum hug, að hann hefði gefið henni nokkra
skildinga. Þegar hún var að virða hann fyrir sér,
þá fanst honum í svipinn, eins og það væru skæru
augun hennar móður hans, sem hún rendi til hans.
En svo vildi hann rýma öllum þessum heimsku-
legu hugsunum úr huga sér!
Hann fór að blaða í gömlum bréfum og reikn-
ingum. Þá kom hann auga á áskorun um að
styðja heimili handa munaðarlausum börnum, sem
honum hafði verið send; en rétt í því er hann
ætlaði að fleygja henni, þá kom hann auga á litla
mynd á aftasta blaðinu; hún var af fátæku barni;
fýrir neðan myndina stóðu þessi orð:
Hefirðu gefið gaum að því,
hver grætur þessum heimi í?
Sástu aldrei blásnauð börn,
sem brestur alla föðurvörn?
Þau veina, svelta; vantar alt,
sem vermir þau, þeim er svo kalt.
Þau börn eru líkust blómi því,
sem berum sandi’ er ræktað í,
en vantar sælan sólaryl
að seilst það geti himins til;
og blási kaldur blær það á
það bliknar skjótt og hnígur þá.
2*