Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Qupperneq 29

29
og þær hefðu tekið að sér að hylja jörðina þykku
snjóiagi fyrir áislokin. í húsinu þessu sama, með
stóru gluggunnm, brosa við manni rjóð barnsand-
lit, sem horfa með ákefð út á götuna; það er auð-
séð, að þau eiga von á einhverjum. En þeir, sem
eru úti á götum, eru allir hver öðurm líkir, allir
eins og reglulegir snjókarlar. Hvernig ætli smæl-
ingjarnir fari að þekkja hann úr, sem þeir vona
eftir? Sjálfsagt hefir þeim tekizt það, því þegar
minst varði hrópa þau upp ogsegja: „Hann frændi,
hann frændi!“ Og öll stukku þau út til að fagna
honum, því þau voru búin að bíða svo iengi.
„Frændi, í dag eigum við að ræna greni-
hrísluna!"
„Mamma hefir sett á hana ný kerti“.
„Frændi, alveg ný, heil kerti“.
„Frændi, óttalega hefurðu verið lengi“.
Með þessum og þvílikum orðum hópuðust öll
fiörnin fagnandi í kringum Jón kaupmann, þegar
hann kom inn. Öl! voru þau hávær, nema Sigga
litla; hún var þögul, eins og hún var vön, og hjálp-
ar frænda sínum úr með mestu stillingu. Svo
komu loks allir inn og fölleit og veikluleg kona rís
’jpp úr legubekknum og fagnar sínum ástkæra
bróður. Lamparnir í herberginu bera skæra birtu,
svo að nú má virða Jón ríka fyrir sér. Hann var
að sönnu alvarlegur á svipinn, og ekki sást nokk-
urt glatt smábros á vörum hans, en kuldinn og
órósemi hjarta hans er horfið; á þessari stundu er