Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 16

16
Svo var barið aftur og aftur. Þvottakonan
kora, búðarmennirnir, skóarinn og málkunningjar,
og allir áttu þeir sama erindið.
Nú þótti honum nóg komið. Hann andvarpar
til að iétta sér fyrir brjósti. Var það ekki eins og
þeir væru að gera gys að honum; allir óskuðu hon-
um gleðilegs nýárs og þá gat hann ekki séð, að
það myndi færa sér nokkra gleði? En — erindiðer
heldur ekki annað en að koma sér í mjúkínn hjá
honum og að fá „nýárs-glaðningu".
Enn er barið að dyrum. Skraddarinn gat ekki
á sér setið að óska honum gleðilegs nýárs, en fær
honum um leið dálítinn reikning.
Hann var varla búinn að afgreiða skraddarann
þegar barið var af nýju. Það var rakarinn, kom-
inn að óska herra kaupmanninum gleðilegs nýárs,
og þó hafði hann nú látið skeggið vaxa árið út, og
var alveg hættur að láta raka sig.
Þegar þeir voru nú loks farnir báðir, þá var
þolinmæði kaupmanns á förum. Þá er enn barið
að dyrum. Maðurinn, sem hreinsaði göturnar, var
líka kominn til að óska til lukku. Það þótti nú
heldur ómerkilegur karl. Kaupmaður rak hann
á dyr í stað þess að gefa honum drykkjupeninga,
— og kallaði upp um leið: „Nei, nú er mér sann-
arlega nóg boðið, þegar betlararnir koma líka og
óska mér gleðilegs nýárs!“
Enn er barið, en ósköp hægt, nærri því einS
og sá komi sér ekki að því, sem úti er; á þrep-